Νορβηγοί + οδήγηση σημειώσατε 2

Νορβηγοί + οδήγηση σημειώσατε 2

Οδηγώντας στην Ελλάδα από τα 18 κι έχοντας συνηθίσει τον ελληνικό τρόπο οδήγησης κι ελληνική νοοτροπία, παρατηρώντας τους Νορβηγούς απλά σε κάνει και γελάς. Σήμερα παρατηρούσα έναν Νορβηγό να προσπαθεί να παρκάρει. Τον έκανα πραγματικά χάζι κι αυτό γιατί ήξερα πως θα γελάσω . Είμαι κακιά το παραδέχομαι. Οι άνθρωποι εδώ έχουν συνηθίσει την άπλα. Απλά μην τους στριμώξεις. Ο σύνηθες τρόπος παρκαρίσματος ειναι με “την μούρη” γιατί απλά έχουν πάντα άπλετο χώρο παρκαρίσματος. Έτσι και τους βάλεις να παρκάρουν στου Ζωγράφου/ Κυψέλη/Χολαργό κ.α. θα πάθουν κρίση πανικού, μη σου πω εγκεφαλικό. Μετά από πολύ καιρό, είδα κάποιον να προσπαθεί να παρκάρει με την όπισθεν μεταξύ δύο αυτοκινήτων. Ώπα λέω, εδώ είμαστε. Καιρό έχω να το δω αυτό. Αν είχα παρέα ίσως και να το έπαιζα σε στοίχημα. Ήμουν σίγουρη πως θα το κερδίσω. Και φυσικά δε βγήκα χαμένη. Μπρος πίσω μπρος πίσω μπρος πίσω μπρος πίσω.... αφού ήθελα να του φωνάξω “παρ' το αλλιώς”. Τίποτα αυτός εκεί, μπρος πίσω μπρος πίσω λες και το αυτοκίνητο θα το σκεφτόταν από μόνο του πως πρέπει να στρίψει το τιμόνι αλλιώς. Δεν το έχουν οι άνθρωποι, δεν το έχουν. Ένα μήνα (και λιγότερο) στο κέντρο της Αθήνας χρειάζονται και θα το αποκτήσουν.

Conservative way οf driving

Μιλάμε για τή βαρεμάρα. Πολλή καταπίεση. Αυτό το άγχος να τσεκάρω το όριο οδήγησης, εδώ μου κάθεται. Μέχρι και την προσπέραση που έκανα σε ένα φορτηγό που απλά δεν το ήθελα μπροστά μου με τα φόβου καρδιάς την έκανα. Όχι η προσπέραση εύκολη ήταν, δεν ήταν αυτό το πρόβλημα. Μή μου έρθει κανα μπιλέτο στο γραμματοκιβώτιο για speed limit φοβάμαι. Ναι αναγκάστηκα να το πατήσω το γκάζι και να το πάω στα 110χλ/ω (Όριο 100χλμ/ω σε εθνική οδό). Ναι γελάτε, αλλά ακόμα πληρώνω την κλίση που έφαγα το καλοκαίρι γιατί ξεπέρασα το όριο ταχύτητας των 50 χλμων για 7χλμ παραπάνω!!!!!

Από την άλλη όμως έχουν τα λιγότερα ατυχήματα και τα λιγότερα θανατηφόρα ατυχήματα δεν ξέρω για τον κόσμο όλο, αλλά ας πούμε στην Ευρώπη. Δεν το έχω ψάξει στατιστικά. Και σήμερα πρέπει να το παραδεχτώ κι ας γκρινιάζω, αυτή η συντηρητική οδήγηση με γλίτωσε από χειρότερα κακά. Μέσα σε τούνελ θα γινόταν τρελό ατύχημα με πρωταγωνίστρια εμένα και έναν τρελό μεθυσμένο οδηγό. Ή μεθυσμένος ήταν (από τον τρόπο που οδηγούσε) ή τσακωνόταν με τον συνοδηγό του ο οποίος πρέπει να του τράβηξε το τιμόνι προς το μέρος μου ή τον πήρε ο ύπνος την ώρα που οδηγούσε. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση..... Ο τύπος άλλαξε λωρίδα (από αριστερή στην μεσαία που ήμουν εγώ) περνώντας σχεδόν από πάνω μου. Δεν υπήρχα, αόρατη ήμουν. Το πως δεν ακούμπησαν οι λαμαρίνες και δεν με εμβόλισε τύχη είχα. Βασικά έπαιξε ρόλο το γεγονός του ότι δεν έτρεχα (λόγο της συντηρητικής οδήγησης) και είχα τον χώρο και τον χρόνο να πάω λίγο προς τα δεξιά και να κόψω λίγο ταχύτητα για να περάσει ο μαλάκας. Ο οποίος έριξε και κάτι οχτάρια μπροστά γιαυτο και πιστεύω πως ήταν μεθυσμένος. Για να καταλάβετε άλλαξε λωρίδα μπαίνοντας στη δικιά μου από το ύψος της πόρτας μου και συνεχίζοντας διαγώνια μπροστά μου!!!! Δεν υπήρχα για αυτόν! Άγιο είχαμε σας λέω.... Αυτό πραγματικά δεν το έχω ξαναδεί. \

Αν ήμουν Ελλάδα θα είχα ρίξει τα βρισίδια μου, τις μούτζες και τα φάσκελα μου. Για μια ώρα θα τον έβριζα μέχρι να ηρεμίσω που μπορεί και να μην ηρεμούσα και θα συνέχιζα να τον βρίζω και τούμπαλιν. Αλλά δεν το έκανα. Αυτό κι αν είναι σοκαριστικό για τα δεδομένα μου. Δεν έκανα τίποτα από όλα αυτά Είπα μόνο “αν είναι δυνατόν!!!” (και νομίζω πως δεν ολοκλήρωσα τη φράση μου) η Μερέτε τα έπαιξε και φώναξε “Μα είδες τι έκανε; Είναι δυνατόν να μπει έτσι στη λωρίδα μας;Σχεδον πέρασε από πάνω μας; Θα μας χτύπαγε” Ηρέμισε μόνο βλέποντας την αντίδραση μου. “Πρέπει να είναι μεθυσμένος” της είπα. “Τύχη είχαμε και γρήγορα αντανακλαστικά”

Δεν ξέρω ίσως και αυτός ο συντηρητικός τρόπος οδήγησης να με ηρεμεί. Να είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας. Υπό άλλες συνθήκες δε θα αντιδρούσα έτσι. Με ξέρω... θα είχα μεγάλο θυμό που κάπου θα ήθελα να τον εκτονώσω.

Εδώ όλα κυλάνε αργά. Δε χρειάζεται να τρέξεις. Πας με 90 και δεν τρέχει τίποτα. So what? Δεν υπάρχει η αγχώδης οδήγησης της Αθήνας. Που όλοι τρέχουν και σε παρασέρνουν. Ακόμα και η προσπέραση που έκανα στο φορτηγό αχρείαστη ήταν. Θα μπορούσα και να μην την κάνω. Απλά την έκανα γιατί ήθελα να βλέπω το τι γίνεται μπροστά. Μου έκοβε τη θέα. Δεν το έκανα επειδή πήγαινε αργά. Με 90 ή 100 πήγαινε. Χρειάστηκα να πιάσω τα 110 για να τον προσπεράσω. Και ξαναγύρισα στα 90 μετά.

Roundabouts

Κάθε φορά αυτοί οι κόμβοι.... που όλο ξεχνάω πως αυτοί που είναι μέσα στον κόμβο έχουν προτεραιότητα και όχι εγώ που μπαίνω (όπως στην Ελλάδα).... Προς το παρών την έχω γλιτώσει τη στραβή. Και πολλές φορές στο τσακ.... Που θα πάει, θα μάθω. Βεβαια οδηγωντας μια φορά στο τόσο δυσκολα συνηθιζεις. Δεν εχω αυτοκινητο, δεν το χρειάζομαι στο Οσλο. Η συγκοινωνια ειναι αρκετα καλη. Οδηγάω μονο οταν θελει η Μερετε να την παω κάπου. Και μια δυο φορές μου το έχει δανεισει όταν το ειχα χρειαστεί.

Αυτα με τους τρελονορβηγους οδηγους.