Τι ωραίο Κυριακάτικο πρωινό. Τι ωραία να ξυπνάς με χαμόγελο. Σηκώθηκα 7:00 αλλά οχι για να ξυπνήσω αλλά για να πάω μέχρι την τουαλέτα. Η Μπήλλιω απο την αλλη είχε άλλα σχέδια. Περίμενε να ξυπνήσω για να την βγαλω έξω.... Αλλα σχέδια εγώ, άλλα εκείνη. Εφτά το πρωί συνήθως έχει πήχτρα σκοτάδι (Ναι, τώρα ξημερώνει στις 8:30). Καθως περναγα μπροστα απο το παράθυρο της τκουζίνας με το ενα ματι κλειστο απο τη νύστα, μου κέντρισε το ενδιαφέρον το κόκκινο χρώμα του ουρανου. Συνήθως τέτοιο χρώμα εχει οταν χιονίζει. Προσπάθησα να ανοίξω και το άλλο ματι για να σιγουρευτώ πως δε με ξεγελάει αυτό που βλέπω. Και ναι, ενα άσπρο χαλί ήταν απλωμένο στον κήπο μου!!!!! ΧΙΟΝΙΖΕΙ!!!!!! Το χαμογελο εφτασε μεχρι τα αφτια, το ματι ανοιξε γαρίδα. Ο υπνος πήγε περίπατο. Εφτιαξα καφέ και περίμενα το πότε θα ξημερώσει για να αρχίσω τις φωτογραφιες!
Εκανα και το test drive της Μπήλλιως με το χιόνι. Πρωτη φορά θα γνωριζε το χιονι στα 5 χρονια της ζωης της. Επρεπε να δω την αντίδραση της... Στην αρχή ουτε να το πατήσει δεν ήθελε... το περιεργαζόταν. Αλλα η θεληση της να βγει έξω υπερίσχυσε... Αλλά μετα το αποτέλεσμα ήταν
ΧΙΟΝΙ VS ΜΠΗΛΛΙΩ= 1-0
Καποια στιγμή άρχισα να ανησυχω για το που βρίσκεται και τι κάνει. Δεν εβλεπα κανενα ίχνος της στο χιονι (βασικά το ειχε καλύψει το χιονι. Στης Μερετες δεν ήταν, τη ρώτησα. Αρα που να ήταν; Ντυθηκα, μπουφαν σκουφια γαντια και φωτογραφικη μηχανη (τυχαιο ήταν) και βγηκα έξω. Αρχισα να φωναζω ψψψψιψιιψιι και ελαβα απαντηση της. Την εντοπισα κάτω απο το υπόστεγο του απέναντι γείτονα. Ηταν φοβισμενη κι έκλεγε. Αλλά δεν ερχόταν. Κοιταζε το χιονι με τρομο. Γυρισα πισω στο σπιτι, τουλαχιστον ηξερα πως είχε βρει καταφύγιο... και ξαφνικά βλεπω εξω απο το παραθυρο της κουζίνας την μικρη σκαρφαλωμένη στον βραχο να μη ξερει απο που να κατεβει... Εγω αταραχη απο μεσα τραβαγα φωτογραφιες... Ακαρδη μανα!!! Μα ηταν το γεγονος της χρονιας, δεν έπρεπε να το χάσω. Την ειδα που κατευθηνθηε προς την εισοδο του σπιτιου οποτε ξανα ντυθηκα και βγηκα εξω για να την εμψυχωσω. Μιση ωρα με ειχε εξω, χιονανθρωπος εγινα για χαρη της... Βρε καλη μου βρε χρυση μου ελα... μια μπρος μια πισω η Μπηλλιω... Ελα δε δαγκωνει.... Με τα πολλά καταφερε και ηρθε μέσα στο σπιτι.... Δε ξερω αν θα θελησει να το ξανακανει. Θα δουμε!
Οι φωτογραφιες ειναι με σειρα εμφανησης απο τα ξημερωματα μεχρι 11:00. Πάω για χιονοπόλεμο...:)
Κι εδω η περιπέτεια της Μπήλλιως.
Εκανα και το test drive της Μπήλλιως με το χιόνι. Πρωτη φορά θα γνωριζε το χιονι στα 5 χρονια της ζωης της. Επρεπε να δω την αντίδραση της... Στην αρχή ουτε να το πατήσει δεν ήθελε... το περιεργαζόταν. Αλλα η θεληση της να βγει έξω υπερίσχυσε... Αλλά μετα το αποτέλεσμα ήταν
ΧΙΟΝΙ VS ΜΠΗΛΛΙΩ= 1-0
Καποια στιγμή άρχισα να ανησυχω για το που βρίσκεται και τι κάνει. Δεν εβλεπα κανενα ίχνος της στο χιονι (βασικά το ειχε καλύψει το χιονι. Στης Μερετες δεν ήταν, τη ρώτησα. Αρα που να ήταν; Ντυθηκα, μπουφαν σκουφια γαντια και φωτογραφικη μηχανη (τυχαιο ήταν) και βγηκα έξω. Αρχισα να φωναζω ψψψψιψιιψιι και ελαβα απαντηση της. Την εντοπισα κάτω απο το υπόστεγο του απέναντι γείτονα. Ηταν φοβισμενη κι έκλεγε. Αλλά δεν ερχόταν. Κοιταζε το χιονι με τρομο. Γυρισα πισω στο σπιτι, τουλαχιστον ηξερα πως είχε βρει καταφύγιο... και ξαφνικά βλεπω εξω απο το παραθυρο της κουζίνας την μικρη σκαρφαλωμένη στον βραχο να μη ξερει απο που να κατεβει... Εγω αταραχη απο μεσα τραβαγα φωτογραφιες... Ακαρδη μανα!!! Μα ηταν το γεγονος της χρονιας, δεν έπρεπε να το χάσω. Την ειδα που κατευθηνθηε προς την εισοδο του σπιτιου οποτε ξανα ντυθηκα και βγηκα εξω για να την εμψυχωσω. Μιση ωρα με ειχε εξω, χιονανθρωπος εγινα για χαρη της... Βρε καλη μου βρε χρυση μου ελα... μια μπρος μια πισω η Μπηλλιω... Ελα δε δαγκωνει.... Με τα πολλά καταφερε και ηρθε μέσα στο σπιτι.... Δε ξερω αν θα θελησει να το ξανακανει. Θα δουμε!
Οι φωτογραφιες ειναι με σειρα εμφανησης απο τα ξημερωματα μεχρι 11:00. Πάω για χιονοπόλεμο...:)
Κι εδω η περιπέτεια της Μπήλλιως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου