Κυριακάτικη βόλτα στο Vettakolen, λίμνη Båntjern και λίμνη Sognsvann.

Πρώτη Δεκεβρίου, καινούριος μήνας. Μπαίνουμε στα Χριστούγεννα. Ελπίζω να ζήσω λευκά Χριστούγεννα αλλά έτσι πως πάει δεν το βλέπω. Σήμερα ήταν η τέλεια μέρα για πεζοπορία. Ήλιος, ζέστη (6 βαθμούς...καλοκαίρι).Εχτές τα παιδάκια από πάνω μου το σκάσανε. Νόμιζαν πως έλειπα και πήγαν μόνα τους βόλτα. Σήμερα όμως δε θα μου γλίτωναν. Με το που παίρνω χαμπάρι ότι ξύπνησαν (μένουν από πάνω μου και δεν έχουν και το ελαφρύτερο περπάτημα. ) καπάκι στέλνω μήνυμα στο κινητό. Απάντηση: σε 30 λεπτά φεύγουμε. Και σε 5 λεπτά είχε κατέβει η Μερέτε με τα ρούχα που θα φορέσω. Ευτυχώς που έχουμε το ίδιο μέγεθος ρούχων και με εξοπλίζει κάθε φορά. Μόνο στα παπούτσια διαφέρουμε. Δε φταίω εγώ που είναι πλατύποδας! Άκου για γυναίκα να φοράει 41 νούμερο παπούτσι. Μα 41?

Ξεκινήσαμε λοιπόν για προορισμό Vettakolen top και μετά ότι ήθελε προκύψει. Φυσικά εγώ έκανα σπριντ και τζόκινγκ για να τους φτάνω. Ο Τζον δεν παίζεται στο ίσωμα. Η Μερέτε έχει εκπαιδευτεί δίπλα του, εγώ λαχανιάζω. Ήδη είχα αρχίσει να ιδρώνω με το καλημέρα σας, και να αφαιρώ στρώματα ρούχων. Μα να ξεκινάω με τρέξιμο πρωί πρωί... Αλλά ήξερα ότι στο δάσος μέσα τον έχω. Μπορεί να έχει τη ταχύτητα αλλά εγώ έχω την ευελιξία. Τον είχαμε φορτώσει και με διάφορα στο σακίδιο του και του έβγαλα το παρατσούκλι γάιδαρο. Αν δε γίνει και λίγο καζούρα δε λέει.

Η διαδρομή που κάναμε ήταν:
Vinderen =>Λίμνη Βåntjern=> κορυφή Vettakolen=>lille Åklungen=>Sognsvann=>Επιστροφή Vinderen (σπίτι)
Σύνολο 15χλμ.

Η λίμνη  Βåntjern παγωμένη. 

Είχα ξαναπάει στο Vettakollen μονη μου πριν 2 μήνες περίπου και ήταν έτσι:

Ίδια ακριβώς λήψη, από το ίδιο ακριβώς σημείο. 

Συνεχίσαμε το περπάτημα μέχρι τη κορυφή του Βέτακόλεν κι εκεί τραβήχτηκαν οι απαραίτητες φωτογραφίες. Δυστυχώς είχαμε τον ήλιο κόντρα και αυτό δυσκόλεψε τη λήψη φωτογραφιών.

Η Μερέτε ποζάρει. 

Ο Τζον κάτι σκέφτεται...




Απέναντι το Όσλο φιορδ και η Μερέτε δείχνει στον Κάρλος (τον νοικάρη του 3ου ορόφου) το ski jump του Χόμενκόλεν.

Ήμασταν στο ίδιο ύψος, αλλά λίγο πιο πέρα.

Συνεχίσαμε την πορεία μας. 

Λατρεύω το περπάτημα στο δάσος, που δεν ξέρω τι να πρωτοφωτογραφίσω. 

Ζεσταθήκαμε λίγο....

Αν νομίζετε πως απλά χαζεύει τη θέα γελιέστε!!!

 

Η Μερέτε είχε όρεξη να πηγαίναμε σε ενα εστιατόριο για φαί αλλά τελικά μετά απο σύσκεψη αποφασίστηκε να μη πάμε γιατι θα μας έπιανε η νύχτα στο βουνό. Δυστυχως ο χρόνος τωρα είναι εναντίων μας. Αρχίζει να δύει από της 3:30 το μεσημέρι οπότε δεν έχουμε και πολλά περιθώρια. Την επόμενη φορά θα ξεκινήσουμε πιο νωρίς το περπάτημα. Βασικά καθε φορά αυτό λέμε αλλά δεν.... Απλά το λέμε για να το πούμε. 

Ετσι λοιπόν κατευθυνθήκαμε προς τη λίμνη Sognsvann όπου εκεί θα τρώγαμε το μεσημεριανό μας.
Αυτή ήταν ακόμα πιο παγωμένη

 Φάγαμε τα σάντουιτς μας (κλασσικό Νορβηγικό μεσημεριανό) κι εκεί η Μερέτε αναρωτιόταν με τον Τζον για το πόσα ζευγάρια σκι έχουν, γιατί οταν θα χιονίσει θα πρέπει να τους ακολουθουμε με σκι. Αχ το βλεπω να φοράω τα μαδέρια στα πόδια μου και θα έχει πολύ γέλιο....  Θα το πιω το καταπιώ και αυτό, τι να κάνουμε. Μου τα έλεγε ο Μάκης κι εγώ γέλαγα.... Αμ δε... Ποτέ μη λες ποτέ...

Μωρε ας χιονίσει πρώτα....