Μου είπαν πως το γράψιμο είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία και
μάλιστα μου είπαν να το απολαύσω όσο μπορώ. Για αυτό ξανα ξεκίνησα το μπλογκ,
και το έβγαλα από τη ναφθαλίνη. Δε ξέρω
πόσοι το διαβάζετε, ελπίζω να μη σας κουράζω και να μη το βαριέστε.
Το θέμα που θα πιάσω είναι πολύ λυπηρό. Ίσως είναι πολύ νωρίς για να κάνω αυτή την αφιέρωση. Η πληγή είναι ακόμα ανοιχτή, δεν έχει κλείσει.
Ίσως και να μην είναι η κατάλληλη στιγμή. Ίσως θα πρέπει να το γράψω όταν θα το
έχω ξεπεράσει. Πώς να το ξεπεράσω όμως; Αυτό δεν ξεπερνιέται...