Χαθηκα ε;

ΠΑΕΙ ΚΑΙΡΟΣ

Από πρώτη Μαΐου μέχρι σήμερα (6 Νοεμβρίου) έχουν περάσει 6 μήνες.  Έξι ολόκληροι μήνες κι έχουν έρθει τα πάνω κάτω στη ζωή μου από τότε. Τι να πρωτοθυμηθώ τί να ξεχάσω; Η φίλη μου η Ελεονόρα μου είπε ότι είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία. Εκείνη φταίει που το ξαναπιάνω στα χέρια μου...

Το μπλογκ όταν το ξεκίνησα ήταν γεμάτο αισιοδοξία.... ένα καινούριο μέλλον ήταν μπροστά μου, μια ωραία περιπέτεια. Όλα φάνταζαν ωραία, ιδανικά. Είχα ξεκινήσει με τις καλύτερες προδιαγραφές. Μια δουλειά να με περιμένει, ένα σπίτι που έφτυσα αίμα για να το βρω, γιατί ξαφνικά μου βγήκε ο μισός Νορβηγικός πληθυσμός να είναι αλλεργικός στις γάτες (από τα πολλά φταρνίσματα έχει τόσο βροχή το Μπέργκεν, μη νομίζετε πως φταίνε τα βουνά. Οι αλλεργικοί Νορβηγοί του Όσλο φταίνε που φταρνίζονται με τις γάτες. ).... Και μια φανταστική χώρα για να εξερευνήσω και να ξεκοκαλίσω.

Μια ωραία πρωία λοιπόν, εκεί που ζούσα το όνειρο, ήρθαν τα πάνω κάτω. Έχασα τη δουλειά μου (!). Σικ, πολύ σικ. Δε θα μπω σε λεπτομερείς του πως και γιατί ποιος φταίει και τι φταίει. Δε μου κάνει καλό κι ολας να "γυρίζω" πίσω, ενώ πρέπει να κοιταω μπροστά. Ο τύπος, το πρώην αφεντικό, πλήρωσε το μερτικό του για το κακό που μου έκανε. Και πλήρωσε αδρά.... βασικά ούτε που το φανταζόταν. Νόμιζε πως θα τη γλίτωνε (ε μετανάστρια είναι, σιγά μη ξέρει τους νόμους και τα δικαιώματα της, θα της πετάξουμε μερικά ψίχουλα και θα τη γλιτώσουμε). Αμ έλα που έχω καλούς φίλους που ξέρουν τους νόμους και τα δικαιώματα μου και την επόμενη μέρα έλαβε εξώδικο.

Εκείνος πλήρωσε, αλλά εγώ έμεινα άνεργη. Με όλα τα συνεπακόλουθα. Αγωνία, αβεβαιότητα, ανασφάλεια.... Και τώρα τι κάνουμε; Γυρίζουμε πίσω ή καθόμαστε εδώ και το παλεύουμε; Τι μέλι γενέσθαι; Τα γονίδια μου γράφουν "πείσμα" "μαχήτρια" "επιμονή και υπομονή" "δεν το βάζουμε κάτω εύκολα". Δε ξέρω ποιος μου τα κληρονόμησε ή αν είναι επίκτητα. Μάλλον για κληρονομικό νόσημα το κόβω, όχι αυτοάνοσο, γιατί ξέρω ποιος φταίει. Η μάνα μου. Καλά και ο πατέρας μου κάτι πρέπει να έχει βάλει, αλλά όσοι ξέρουν τη μάνα μου θα καταλάβουν. Απλώς εγώ είμαι, όπως με είχε χαρακτηρίσει μια συμφοιτήτρια μου στο πανεπιστήμιο," ήρεμη δύναμη".

Αποφάσισα λοιπόν να μείνω και να το παλέψω, κι έχει ο Θεός για εμάς τους άνεργους.

Όταν ξεπέρασα το πρώτο σοκ λοιπόν, έπρεπε κάτι να κάνω. Ακλούθησα τη γνωστή διαδρομή, νορβηγικό ΟΑΕΔ (καμία σχέση με τον ελληνικό), CV, αγγελίες.... γλώσσα. Γλώσσα;;;; Πρέπει να μάθω γλώσσα... και άμεσα μάλιστα. (κλασσική απόρριψη στα εμαιλς μου... .λυπάμαι πρέπει να ξέρετε τη γλώσσα). Επίδομα ανεργίας δεν δικαιούμαι. Τι μου πρότεινε ο ΟΑΕΔ τους; Να παρακολουθώ διάφορα σεμινάρια που έχουν. Ψάξαμε τις λίστες και βρήκαμε ένα σεμινάριο με θέμα την γλώσσα. Χμμ... αυτό είναι καλό  λέω στον σύμβουλο μου. Ναι, αλλά πρέπει να ξέρεις Νορβηγικά. Βάλε με στη λίστα εσύ και βλέπουμε. Στους τυφλούς επικρατεί ο μονόφθαλμος άλλωστε. Σε ένα μήνα που ξεκάνει κάτι περισσότερο θα έχω μάθει δε μπορεί. Και με έβαλε.... Λίστα αναμονής βέβαια....

Ήρθε το καλοκαίρι, ήρθε και η μάνα μου. Καλά περάσαμε, της γνώρισα την πόλη που τόσο έχω λατρέψει. Είχαμε τα σκαμπανεβάσματα μας. Αγωνιά κι αυτή, αναμενόμενο είναι. Κάποια στιγμή δεν άντεξα όμως. Από τη μια να μη ξέρω τη γλώσσα (δυο μήνες ήμουν Νορβηγία που να προλάβω να τη μάθω;), από την άλλη όλο αρνητικά εμαιλς δεχόμουν.... κάποια στιγμή έσπασε η αντίσταση μου. Η μάνα μου δεν το ξέρει, αλλά εκείνο το βράδυ (που δεν κοιμόμουν) είχα αποφασίσει να κλείσω το εισιτήριο της επιστροφής μου. Το πρωί που ξύπνησα στην ίδια απόφαση ήμουν απλά είπα ας πάμε πρώτα τη βόλτα μας και το κάνω αργότερα. (Μερικές φορές αυτή η αναβλητικότητα που με βαραει, με σώζει). Δε λέω τίποτα στη μάνα μου για την απόφαση μου, και απλά βγήκαμε για την πρωινή μας βόλτα. Δε θυμάμαι που την πήγα, αλλά δεν έχει σημασία. Είχε δει ότι κάτι είχε η διάθεση μου, αλλά μάλλον στον χθεσινό τσακωμό μας θα οφειλόταν (έτσι υπέθεσε... που να ξερε). Είχαμε τσακωθεί για το θέμα των φρούτων και λαχανικών που λόγο ανεργίας και αφραγκίας αποφεύγω να προμηθεύομαι.

Γυρίσαμε από τη βόλτα κι ενώ κάθε μέρα τσέκαρα το γραμματοκιβώτιο μου εκείνη τη μέρα δεν το έκανα. "Δεν θα δεις αν έχεις τίποτα?" . "Μπα, τι να έχω μωρέ..." Ευτυχώς το φαινόμενο των απανωτών απλήρωτων λογαριασμών  που ανοίγεις το γραμματοκιβώτιο σου και νομίζεις ότι θα βγει το ΤΕΡΑΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ να σε φάει – «Αχ Παναγιά μου τι θα μου έχει έρθει σήμερα;»-  δεν το έχω στη Νορβηγία. Έχω ησυχάσει από το εφιαλτικό γραμματοκιβώτιο.  Τελικά έκανα το χατίρι στη μάνα μου και πήγα στο "φιλικό πια προς χρήση" γραμματοκιβώτιο και.... είχα γράμμα από τον νορβηγικό ΟΑΕΔ τους. Μεγάλος φάκελος μεγάλα νέα. Όταν το άνοιξα, άστραψε το μάτι μου... Η πρώτη πρόταση που είπα ήταν "Μαμά τη Δευτέρα δε θα σε πάω στο αεροδρόμιο, αρχίζω το σεμινάριο. Έγινα δεκτή." Όποτε κάναμε μεταβολή και πήγαμε δεύτερη βόλτα προς τον Νορβ. ΟΑΕΔ να δούμε τι πρέπει να κάνουμε. Με βλέπει ο σύμβουλος μου και  με το που του λέω ότι έγινα δεκτή άστραψε το πρόσωπο του. Καλέ γιατί τόση χαρά; Νορβηγός είναι, οι Νορβηγοί χαρά γεμάτοι είναι.... δε δίνω σημασία. Μου φέρνει κάτι έντυπα να συμπληρώσω (βασικά εκείνος τα συμπλήρωσε μιας κι εγώ γρι Νορβηγικά) και με ερωτάει

-          "Που μένεις; Γιατί αν μένεις πάνω από 6 χλμ από τη σχολή δικαιούσαι ΚΑΙ λεφτά για τη μηνιαία σου  κάρτα των μέσων μαζ. μεταφοράς" Ακούω εγώ το ΚΑΙ και κάτι παθαίνω.

-          "- Όταν λες δικαιούμαι και.... τι άλλο δικαιούμαι; οεο;;; Χαλλόου!"

-          "- Α δε σου το έχω πει;;"

-          - "Τι να μου έχεις πει;;;;;"

   -  "Μα θα πληρώνεσαι στα σεμινάρια. Είναι επιδοτούμενα από το κράτος". Αν ήμουν καρτούν θα είχα τη μορφή αυτή που τα ματιά πετάγονται έξω και το καρτούν βρίσκεται στο ταβάνι... if you know what I mean? Αλλά είπα να το παίξω ψύχραιμη.  Βέβαια ο σύμβουλος μου είδε που άστραψε το πρόσωπο μου και χαμογέλασε διακριτικά (το έχουν και αυτό οι Νορβηγοί).

      -"Και για τι ποσό μιλάμε αν έχουμε καλό ερώτημα;" τον ρώτησα διακριτικά.  Εκεί είπε να το διασκεδάσει λίγο ο Γέρμουντ

-"Χμ...κατσε να κάνω υπολογισμούς. Μουμπλε μουμπλε κάθε 2 εβδομάδες… μουμπλε μουμπλε... κάρτα... μουμπλε μουμπλε και μουμπλε μουμπλε μουμπλε...»

-"  "???" "

- "Περίπου 7300 κορώνες το μήνα... ίσως και περισσότερο δε θυμάμαι ακριβώς»

Με τα δυσκολίας κρατιόμουν  να μη πεταχτώ στα ουράνια εκείνη την ώρα και να πανηγυρίζω το γκολ!!  Η μάνα μου εν τω μεταξύ όλο και να με ερωτάει τι λέτε; Τι συμβαίνει… Βγαίνουμε έξω και της λέω τα καθέκαστα…. Και σαλάτες θα αγοράσω και φρούτα θα αγοράσω ότι πεις θα κάνω…

Η Νορβηγία μόλις μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία!!!! 

(συνεχίζεται....)

"Φέρτε μου νερό να ξεδιψάσω,

και μια πέτρα για να ξπαποστάσω,

τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω;

Τόσα πέρασα....

http://www.youtube.com/watch?v=h_NtHcSKGDg