Μετά απο πολυ καιρό ήρθε η ώρα για να γράψω. Τι να πω και απο που να αρχίσω; Πως να ξεκινησω το γράψιμο; Ειναι και θέμα έμπνευσης (περα απο ελευθερο χρόνο). Ας παιξουμε με τις λέξεις λοιπόν μπας και γίνει κάποια αρχή.
Διακοπές
Εδω διακοπεύουμε τον μήνα Ιούλιο. Και για τους Νορβηγους οι διακοπες ειναι κατι το ιερό. Θεμα συζητησης και κουτσομπολιου "Που θα πάτε διακοπες;" ή "που πηγατε διακοπες και πως τα περάσατε;" (συμβαίνει σε ολον τον κοσμο αυτο βεβαια). Οσοι δεν έχουν εξοχικο (στο βουνό ή στη θάλασσα) ταξιδευουν κυριως προς τον Νοτο. Ελλαδα, Ισπανια (τα δυο φαβορι κράτη) Ιταλια αντε ισως και Γαλλια. Τωρα ακουσα απο γνωστη πως πολλοι σκανδιναβοι καταληξαν στην Τουρκια. Εμ βεβαια μας φαγανε τα capitals control. Τοσο πολλοι λεει που της κοπελιας που πηγε δεν της έκανε αισθηση πως εχει φυγει απο τη Νορβηγια. Παντου ακουγε Νορβηγικα. :( .
Εγω κατεβηκα Ελλάδα φυσικα και ο Θεός Αίολος μου έκανε τη χάρη αυτη τη χρονια και φυσαγε κάθε μέρα. Ελιωσα στο γουινσερφ. Ειναι το μονο που μου λειπει εδω στη Νορβηγια. Οχι οτι δεν κανουν γουινσερφ εδω. Απλά χρειαζομαι αυτοκινητο για να κουβαλάω τον εξοπλισμο. Το οποιο δεν έχω. Δεν πειράζει, αυτη η έρμη η αποθηκη εχει γεμισει με σκι, σνοουμπορντ, ποδηλατα ... α και ενα πατινι. Ποσα αλλα να αντεξει; Με αρκετα συναναστρέφομαι.... απο επιλογές σκιζουμε.
Δοξα τω Θεο λοιπον χόρτασα γουινσερφ. Κάθε μερα. Απο τις 30 μερες που ημουν Ελλάδα δεν έκανα τις 7. Καλό ρεκορ!!
Οταν εσεις πηγαίνατε εγώ γυρνουσα.
Οχι καλέ δεν σας ειρωνευομαι. Απλά οταν στην Ελλάδα ολοι ξεκινάνε τις διακοπές (πρωτο τσουρμο πριν τον 15αυγουστο καιι το δευτερο μετα) εγω επιστρέφω Νορβηγια. Oh yes. Επεστρεψα πισω. Επειδη αρχισα κατευθειαν δουλεια δε μου κακοφάνηκε. Ομολογω πως μετα απο ένα μηνα απουσιας μου ειχε ληψει η Νορβηγία. Μου ειχαν ληψει οι δραστηριοτητες μου. Οταν εφτασε το σαββατοκυριακο έπρεπε κάτι να κάνω. Μου προτεινε μια φιλημου πεζοπορια στη Mørkonga. Ειχε ακουσει για αυτο το μέρος και ήθελε να το δοκιμάσει. Εγω ειχα πάει πριν 2 χρόνια με τη σπιτονοικοκυρά μου και ήξερα τι σημαινε η Μørkonga. Απιστευτη κλιση που ξεκινάει με το καλημέρα. Σε σημειο που ανεβαινεις με τα 4. Η πεζοπορια καταλληγει ορειβασία (και οταν κατεβαινεις μετα αν δεν επιλέξεις αλλη διαδρομη γινεται ραπέλ).
Στην ουσια η Μορκονγκα ειναι μια χαράδρα (με κλίση). Στην κορυφή της απολαμβανεις τη θέα (φαγητο και νερο αν θέλεις). Βγαζεις τις απαραίτητες φωτογραφίες και το διασκεδάζεις όσο μπορείς. Τοσο κόπο εκανες άλλωστε. Αν εισαι αρκετα μαζόχας (οπως εμεις) και θες και αλλο καταληγεις σε μια λίμνη που στα αριστερά της βλέπες τον επόμενο στόχο σου. Την κορυφη Gyrihaugen. Υπάρχει πινακιδα που σου λέει, μαλλον σε προειδοποιεί πως εχει πολλη κλιση. Κι εκει μετράς τις δυνάμεις σου, να παω να μην παω να παω να μην πάω. Φυσικα go for it. Ετσι αποφάσησε η παρέα. Φυσικα συχτιρισαμε αλλά στο τέλος η θέα σε αποζημιώνει.
The beginning
Δειγμα απο την κλίση λιγο πριν φτασουμε στη χαράδρα
Ποιος ειπε οτι ήταν εύκολο;
Το τελευταίο κομμάτι της χαράδρας
Να σημειωσω πως η αναβαση της χαράδρας και φυσικα η κατάβαση της ειχε αλλον εναν βαθμο δυσκολιας. Επειδη τις προηγουμενες μερες ειχε βρεξει υπηρξε νερό. Νερο + πετρες= γλιστράς
Και οταν κατεβαίνεις τη χαράδρα κάνεις σχεδον ραπέλ (μιας και κρεμιεσαι απο το συρμα) και μαζι κανεις και τον σταυρό σου και οτι αλλες προσευχές ξέρεις.
Αυτο το σημείο ήταν και το πιο δυσκολο και επικίνδυνο θα έλεγα. Γιατι το καναμε; δεν ειχαμε αυτο το σκοπό φυσικά. Απο αλλου ειχα σχεδιάσει να επιστρέψουμε. Αλλα; Υπηρξε ενας 3ος στην παρέα που αποφάσησε να κανει του κεφαλιου του και να εξαφανιστει χωρις ειδοποίηση (του ηρθε να τρέξει ειπε). Και τον χάσαμε. Το κινητό του δεν ειχε σήμα. Ρωταγαμε περαστικους αν ειδαν καποιον με το παρουσιαστικο του να περνάει. Ευτυχως τον ειχαν δει. Οποτε αναγκαστικα επιστρεψαμε απο τη χαράδρα γιατι φανταστηκαμε (και πολυ σωστα) οτι απο κει θα κατεβηκε μιας και τον αλλο δρομο δεν τον ηξερε (εγω τον ηξερα). Για να μη χαθουμε λοιπόν εντελώς αναγκαστηκαμε να ριψοκινδυνεψουμε εξαιτιας του. Περα απο τις προσευχες το τι βρισιμο του εριχνα, που ελεγα πως αν τον βρω θα τον σκοτωσω.
Κλεινω λοιπον την παρένθεση και συνεχίζω την αφηγηση και τις φωτογραφιες. Ειχαμε μηνει λοιπον στη κορυφη της χαράδρας. Εκει εγινε η πρωτη στάση και η ληψη των φωτογραφιων.
Η θέα.
Ειχα καιρο να κανω πεζοπορία. Ειναι και η ολη φάση που βρίσκεσαι μεσα στη φύση. σε συναρπάζει. Ενιωσα πραγματικά πως βρίσκομαι "σπίτι μου". It is always good to be back. Στην επόμενη φωτογραφία ειναι όλο το feeling.
Ηθελα να το βροντοφωνάξω I am back!!!!!
Φυσικα δεν ελειψαν οι σέλφι φωτογραφίες :)
Και ξεαφνικά εκει που καθόμουν και χαζευα το τοποιο και το απέραντο χάος, ενας τύπος - πετουμενο περασε απο μπροστα μου. Και πολυ κοντα θα έλεγα. Μεχρι να βγαλω τη φωτογραφική απομακρίνθηκε αρκετα.
Συνεχισαμε την πορεια μας προς την κορυφη Gyrihaugen (μην επαναλαμβάνομαι). Οριστε η θέα απο την κορυφη. Πιο πανω δεν είχε.
Κατα την επιστροφή, αφου ειχαμε ξεπεράσει τον σκοπελο χαράδρα και επέστρεψε το χαμόγελο στα χείλη μας (και η καρδιά στη θέση της) σαν καθε πεζοπόρος που σέβεται τον εαυτό του τρώει μια ξεγυρισμένη τούμπα. Καταλλήγει σε μια πολλη άβολη θα έλεγα και γελοία θέση. Και αφου συνειδητοποιει πως οκ ολα καλα, ολα ειναι στη θέση τους οπως πριν, δινει την εντολη για την απαραιτητη φωτογραφια. Ετσι για να αποθανατησει τη στιγμη.
Ποδηλαταδες
Ενας αλλος τροπος να απολαυσεις τη φυση ειναι το ποδηλατο. Κι επειδη βαρεθηκα το ποδηλατο στην ασφαλτο αποφασησα να πηγαινω στο βουνο. Νομιζα πως θα ειναι πολυ κουραστικο αλλά κατα περιεργο τρόπο το τρεκινγκ ποδήλατο ανταποκρίνεται πολυ καλυτερα σε χωματοδρομο απο οτι σε άσφαλτο. Ενω στην ασφαλτο μου βγαινει η γλωσσα να κανω πχ 5 χιλιομετρα, στο βουνο εκανα εχτες 15χλμ πληρης αναβαση (ναι ηταν αρκετα μαζοχιστικο) και αλλα 15χλμ καθοδος και ημουν μια χαρα. Κουραστηκα δεν μπορω να πω αλλά οχι οτι πεθανα κι ολας. Παντως αν ημουν σε ασφαλτο αυτο δεν θα το ειχα καταφερει. Μπορει να φταινε τα λαστιχα. Απο την αλλη αν παρω πιο "λεια" θα κερδισω την ασφαλτο αλλα θα υστερω στο βουνο. Προς το παρων γουσταρω το βουνο οποτε δεν αλλαζω τιποτα. Για ασφαλτο εχω αμα θελω.
Πως απο παιδι της θαλασσας εχω καταντησει του βουνου.... αυτο ειναι μια αλλη απορια. Αλλαζουν τα γουστα οταν γερνας;
Διακοπές
Εδω διακοπεύουμε τον μήνα Ιούλιο. Και για τους Νορβηγους οι διακοπες ειναι κατι το ιερό. Θεμα συζητησης και κουτσομπολιου "Που θα πάτε διακοπες;" ή "που πηγατε διακοπες και πως τα περάσατε;" (συμβαίνει σε ολον τον κοσμο αυτο βεβαια). Οσοι δεν έχουν εξοχικο (στο βουνό ή στη θάλασσα) ταξιδευουν κυριως προς τον Νοτο. Ελλαδα, Ισπανια (τα δυο φαβορι κράτη) Ιταλια αντε ισως και Γαλλια. Τωρα ακουσα απο γνωστη πως πολλοι σκανδιναβοι καταληξαν στην Τουρκια. Εμ βεβαια μας φαγανε τα capitals control. Τοσο πολλοι λεει που της κοπελιας που πηγε δεν της έκανε αισθηση πως εχει φυγει απο τη Νορβηγια. Παντου ακουγε Νορβηγικα. :( .
Εγω κατεβηκα Ελλάδα φυσικα και ο Θεός Αίολος μου έκανε τη χάρη αυτη τη χρονια και φυσαγε κάθε μέρα. Ελιωσα στο γουινσερφ. Ειναι το μονο που μου λειπει εδω στη Νορβηγια. Οχι οτι δεν κανουν γουινσερφ εδω. Απλά χρειαζομαι αυτοκινητο για να κουβαλάω τον εξοπλισμο. Το οποιο δεν έχω. Δεν πειράζει, αυτη η έρμη η αποθηκη εχει γεμισει με σκι, σνοουμπορντ, ποδηλατα ... α και ενα πατινι. Ποσα αλλα να αντεξει; Με αρκετα συναναστρέφομαι.... απο επιλογές σκιζουμε.
Δοξα τω Θεο λοιπον χόρτασα γουινσερφ. Κάθε μερα. Απο τις 30 μερες που ημουν Ελλάδα δεν έκανα τις 7. Καλό ρεκορ!!
Οταν εσεις πηγαίνατε εγώ γυρνουσα.
Οχι καλέ δεν σας ειρωνευομαι. Απλά οταν στην Ελλάδα ολοι ξεκινάνε τις διακοπές (πρωτο τσουρμο πριν τον 15αυγουστο καιι το δευτερο μετα) εγω επιστρέφω Νορβηγια. Oh yes. Επεστρεψα πισω. Επειδη αρχισα κατευθειαν δουλεια δε μου κακοφάνηκε. Ομολογω πως μετα απο ένα μηνα απουσιας μου ειχε ληψει η Νορβηγία. Μου ειχαν ληψει οι δραστηριοτητες μου. Οταν εφτασε το σαββατοκυριακο έπρεπε κάτι να κάνω. Μου προτεινε μια φιλημου πεζοπορια στη Mørkonga. Ειχε ακουσει για αυτο το μέρος και ήθελε να το δοκιμάσει. Εγω ειχα πάει πριν 2 χρόνια με τη σπιτονοικοκυρά μου και ήξερα τι σημαινε η Μørkonga. Απιστευτη κλιση που ξεκινάει με το καλημέρα. Σε σημειο που ανεβαινεις με τα 4. Η πεζοπορια καταλληγει ορειβασία (και οταν κατεβαινεις μετα αν δεν επιλέξεις αλλη διαδρομη γινεται ραπέλ).
Στην ουσια η Μορκονγκα ειναι μια χαράδρα (με κλίση). Στην κορυφή της απολαμβανεις τη θέα (φαγητο και νερο αν θέλεις). Βγαζεις τις απαραίτητες φωτογραφίες και το διασκεδάζεις όσο μπορείς. Τοσο κόπο εκανες άλλωστε. Αν εισαι αρκετα μαζόχας (οπως εμεις) και θες και αλλο καταληγεις σε μια λίμνη που στα αριστερά της βλέπες τον επόμενο στόχο σου. Την κορυφη Gyrihaugen. Υπάρχει πινακιδα που σου λέει, μαλλον σε προειδοποιεί πως εχει πολλη κλιση. Κι εκει μετράς τις δυνάμεις σου, να παω να μην παω να παω να μην πάω. Φυσικα go for it. Ετσι αποφάσησε η παρέα. Φυσικα συχτιρισαμε αλλά στο τέλος η θέα σε αποζημιώνει.
The beginning
Δειγμα απο την κλίση λιγο πριν φτασουμε στη χαράδρα
Ποιος ειπε οτι ήταν εύκολο;
Η αρχή της χαράδρας
Το τελευταίο κομμάτι της χαράδρας
Να σημειωσω πως η αναβαση της χαράδρας και φυσικα η κατάβαση της ειχε αλλον εναν βαθμο δυσκολιας. Επειδη τις προηγουμενες μερες ειχε βρεξει υπηρξε νερό. Νερο + πετρες= γλιστράς
Και οταν κατεβαίνεις τη χαράδρα κάνεις σχεδον ραπέλ (μιας και κρεμιεσαι απο το συρμα) και μαζι κανεις και τον σταυρό σου και οτι αλλες προσευχές ξέρεις.
Αυτο το σημείο ήταν και το πιο δυσκολο και επικίνδυνο θα έλεγα. Γιατι το καναμε; δεν ειχαμε αυτο το σκοπό φυσικά. Απο αλλου ειχα σχεδιάσει να επιστρέψουμε. Αλλα; Υπηρξε ενας 3ος στην παρέα που αποφάσησε να κανει του κεφαλιου του και να εξαφανιστει χωρις ειδοποίηση (του ηρθε να τρέξει ειπε). Και τον χάσαμε. Το κινητό του δεν ειχε σήμα. Ρωταγαμε περαστικους αν ειδαν καποιον με το παρουσιαστικο του να περνάει. Ευτυχως τον ειχαν δει. Οποτε αναγκαστικα επιστρεψαμε απο τη χαράδρα γιατι φανταστηκαμε (και πολυ σωστα) οτι απο κει θα κατεβηκε μιας και τον αλλο δρομο δεν τον ηξερε (εγω τον ηξερα). Για να μη χαθουμε λοιπόν εντελώς αναγκαστηκαμε να ριψοκινδυνεψουμε εξαιτιας του. Περα απο τις προσευχες το τι βρισιμο του εριχνα, που ελεγα πως αν τον βρω θα τον σκοτωσω.
Κλεινω λοιπον την παρένθεση και συνεχίζω την αφηγηση και τις φωτογραφιες. Ειχαμε μηνει λοιπον στη κορυφη της χαράδρας. Εκει εγινε η πρωτη στάση και η ληψη των φωτογραφιων.
Η θέα.
Ειχα καιρο να κανω πεζοπορία. Ειναι και η ολη φάση που βρίσκεσαι μεσα στη φύση. σε συναρπάζει. Ενιωσα πραγματικά πως βρίσκομαι "σπίτι μου". It is always good to be back. Στην επόμενη φωτογραφία ειναι όλο το feeling.
Ηθελα να το βροντοφωνάξω I am back!!!!!
Φυσικα δεν ελειψαν οι σέλφι φωτογραφίες :)
Και ξεαφνικά εκει που καθόμουν και χαζευα το τοποιο και το απέραντο χάος, ενας τύπος - πετουμενο περασε απο μπροστα μου. Και πολυ κοντα θα έλεγα. Μεχρι να βγαλω τη φωτογραφική απομακρίνθηκε αρκετα.
Συνεχισαμε την πορεια μας προς την κορυφη Gyrihaugen (μην επαναλαμβάνομαι). Οριστε η θέα απο την κορυφη. Πιο πανω δεν είχε.
Κατα την επιστροφή, αφου ειχαμε ξεπεράσει τον σκοπελο χαράδρα και επέστρεψε το χαμόγελο στα χείλη μας (και η καρδιά στη θέση της) σαν καθε πεζοπόρος που σέβεται τον εαυτό του τρώει μια ξεγυρισμένη τούμπα. Καταλλήγει σε μια πολλη άβολη θα έλεγα και γελοία θέση. Και αφου συνειδητοποιει πως οκ ολα καλα, ολα ειναι στη θέση τους οπως πριν, δινει την εντολη για την απαραιτητη φωτογραφια. Ετσι για να αποθανατησει τη στιγμη.
Ποδηλαταδες
Ενας αλλος τροπος να απολαυσεις τη φυση ειναι το ποδηλατο. Κι επειδη βαρεθηκα το ποδηλατο στην ασφαλτο αποφασησα να πηγαινω στο βουνο. Νομιζα πως θα ειναι πολυ κουραστικο αλλά κατα περιεργο τρόπο το τρεκινγκ ποδήλατο ανταποκρίνεται πολυ καλυτερα σε χωματοδρομο απο οτι σε άσφαλτο. Ενω στην ασφαλτο μου βγαινει η γλωσσα να κανω πχ 5 χιλιομετρα, στο βουνο εκανα εχτες 15χλμ πληρης αναβαση (ναι ηταν αρκετα μαζοχιστικο) και αλλα 15χλμ καθοδος και ημουν μια χαρα. Κουραστηκα δεν μπορω να πω αλλά οχι οτι πεθανα κι ολας. Παντως αν ημουν σε ασφαλτο αυτο δεν θα το ειχα καταφερει. Μπορει να φταινε τα λαστιχα. Απο την αλλη αν παρω πιο "λεια" θα κερδισω την ασφαλτο αλλα θα υστερω στο βουνο. Προς το παρων γουσταρω το βουνο οποτε δεν αλλαζω τιποτα. Για ασφαλτο εχω αμα θελω.
Πως απο παιδι της θαλασσας εχω καταντησει του βουνου.... αυτο ειναι μια αλλη απορια. Αλλαζουν τα γουστα οταν γερνας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου