Ποδηλατική διαδρομή: Lysaker, Snarøya, Sanvika, Nessøya.

Σήμερα το μενού είχε πάλι ποδήλατο. Έπρεπε να σκεφτώ μια καλή διαδρομή, που να έχει και ενδιαφέρον και πολλά χιλιόμετρα.  Επίσης  έπρεπε να βιαστώ γιατί τα προγνωστικά έλεγαν ότι από το μεσημέρι και μετά θα βρέχει.  Αν ήθελα να μη κάνω την πάπια σήμερα έπρεπε να γίνουν όλα γρήγορα. Ο ουρανός ήδη ήταν μαύρος και φορτωμένος με σύννεφα.  

Έφαγα καμιά ώρα στο να σχεδιάζω τη διαδρομή. Είχα γράψει  σε ένα χαρτί  τη διαδρομή, τις ονομασίες των δρόμων, το που θα  στρίψω κλπ Μέχρι ένα σημείο, τη Sandvika, ήξερα να πάω. Ο υποτυπώδης χάρτης ήταν για την υπόλοιπη διαδρομή.  Ο στόχος μου λοιπόν ήταν να πάω Lysaker, Fornebu,  Snarøya, Sandvika, νησί Nessøya και αν έβλεπα ότι είχα και άλλες δυνάμεις να φτάσω σε μια λίμνη που έχει πιο πάνω και να κατέβω μετά Asker.  Θα εξαρτιόταν από το πώς θα ήμουν μετά τον γύρο του νησιού Νεσόια.

Ξεκίνησα λοιπόν, κάνοντας και την μαζοχιστική μου διαδρομή έτσι για ζέσταμα. Είναι μια συνεχόμενη ανηφόρα τεσσάρων χιλιομέτρων μέχρι το Røa όπου μετά έχει μια ατελείωτη κατηφόρα 5 χιλιομέτρων μέχρι τη θάλασσα στο Lysaker. Τώρα γιατί το κάνω αυτό;  Είπαμε την έχω ονομάσει μαζοχιστική διαδρομή….  Γιατί είμαι μαζόχας.

Φτάνοντας στο Λισάκερ πετυχαίνω κάτι ταμπέλες  ποδηλατοδρόμου που οδηγούσαν προς Sandvika.  Τόσες φορές έχω κάνει αυτή τη διαδρομή ποτέ δεν τις είχα προσέξει. Είπα να τις ακολουθήσω. Θα γλίτωνα τον πονοκέφαλο των αυτοκινήτων. Πραγματικά οι τύποι που έφτιαξαν τη σηματοδότηση και τον ποδηλατοδρόμο  είναι φοβεροί.  Η διαδρομή ήταν απίθανη.  Με οδηγούσε ανάμεσα σε πάρκα και σε ήσυχες κατοικημένες περιοχές  όπου απαγορευόντουσαν τα αυτοκίνητα. Ένιωθα βέβαια ότι κάνω κύκλους, και σε ορισμένα σημεία νόμιζα ότι είχα χαθεί. Σε άλλα σημεία δε, η μαγική ταμπελίτσα  που ακολουθούσα έλειπε και χρειαζόταν να μυρίσω τα νύχια μου για να δω που πρέπει να πάω. Επειδή ήξερα πως η Sandvika βρίσκεται  δυτικά ακολουθούσα το μονοπάτι που οδηγούσε προς τα δυτικά οπότε και ξαναέβρισκα τη μαγική ταμπελίτσα και όλα καλά.   Όλα αυτά κόστισαν μερικά χιλιόμετρα παραπάνω βέβαια, αλλά άξιζαν.

Έφτασα στη Σάντβικα και ήρθε η ώρα να βγάλω από την τσέπη τον χάρτη μου για το υπόλοιπο της διαδρομής. Πάω να τον βγάλω, πουθενά ο χάρτης. Σε καμιά τσέπη…. Την είχα ξεχάσει ανοιχτή και κάπου θα έπεσε. Τα νεύρα μου τα χάπια μου….. λέω δεν είναι δυνατόν. Δεν ξεκινάμε καλά. Έκανα ασκήσεις αναπνοών για  να ηρεμήσω και να σκεφτώ τι έπρεπε να κάνω. Η θα γύριζα πίσω άπραγη και ξενερωμένη ή θα ρίσκαρα και θα συνέχιζα χωρίς χάρτη. Θα βασιζόμουν στο ένστικτο μου και στη φωτογραφική  μου μνήμη (αν εξακολουθούσε να δουλεύει) . Από τόσο διάβασμα του χάρτη το πρωί  όλο και κάτι θα έμενε στον καμένο εγκέφαλο μου.

Οπότε πήρα την απόφαση να συνεχίσω και ότι βγει. Και δούλεψε μια χαρά. Θυμήθηκα πχ ότι έπρεπε να συναντήσω 4 στρογγυλούς κόμβους και στον 4^ο να στρίψω αριστερά. Μετά είχα άλλους δυο και πέρναγα απέναντι στο νησί.  Εκεί τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Το νησί ήταν τετράγωνο και για να κάνω τον κύκλο του νησιού είχα γράψει στο χαρτί 4 ονομασίες δρόμων. Το χαρτί βέβαια δεν το είχα, αλλά διαβάζοντας τις ταμπέλες στην πορεία τις θυμήθηκα.   Οκ δουλεύει ακόμα η μνήμη. Δεν είναι τόσο καμένος ο εγκέφαλος τελικά….  (Αυτό το γράψιμο στο χαρτί πάντα με βοηθούσε. Ακόμα και στο σχολείο/πανεπιστήμιο  όταν ήθελα να μάθω κάτι απέξω το έγραφα.  Και να μην ήθελα να το μάθω απέξω, αυτό μου έμενε….)

Όταν ολοκληρώθηκε ο κύκλος του νησιού το κοντέρ έγραφε ήδη 30 χιλιόμετρα και είχα περίπου 20 για το γυρισμό. Είχαν αρχίσει τα σημάδια κόπωσης οπότε το έξτρα κομμάτι της λίμνης και του να φτάσω μέχρι το Ασκερ δεν έπαιζε για σήμερα.  Το αφήνω για την επόμενη φορά….  Άλλωστε ο σημερινός στόχος επιτεύχθη. Και έκανα πολλά χιλιόμετρα (52), και εκεί που ήθελα να φτάσω πήγα, παρ’ όλες τις  αντιξοότητες.

Πάντως αν συγκρίνω τη σημερινή διαδρομή με  τη χθεσινή, μου άρεσε περισσότερο η χθεσινή και ας ήταν  χιλιομετρικά μικρότερη.  Εχτες είχε πιο πολύ βουνό και σήμερα πιο πολύ θάλασσα.  Δε ξέρω τι γίνεται, αλλά ενώ είμαι παιδί της θάλασσας το βουνό με τραβάει σαν μαγνήτης.  Αυτή την αίσθηση ηρεμίας και απόλαυσης που ένιωσα εχτες, δεν την ένιωσα σήμερα.  Με τραβάει το βουνό. Με βλέπω την άνοιξη να αποκτάω και ποδήλατο βουνού. Το ότι δεν κατάφερα να κάνω το γύρο της λίμνης επειδή δεν μπορούσε να πάει το ποδήλατο μου εδώ μου κάθεται. Και κοιτώντας τον χάρτη του Όσλο πιο πολύ δάσος έχει παρά άσφαλτο….. χμ….  του χρόνου. Για την ώρα βολευόμαστε με το κουρσάκι. Θα πηγαίνω στο δάσος από την περιφέρεια, απλά δεν θα μπαίνω μέσα.

Επίσης μετά το σημερινό φιάσκο με τον χάρτη, πρέπει να πάρω ένα gps να το βαλω στο τιμόνι και να μου λέει «σε 100 μέτρα στρίψε βλάκα αριστερά».

Επίσης…. δεν έβρεξε! Ούτε σταγόνα! 

Ένα κομμάτι της Sandvika και το νησί Kalvøya

To νησί Nesøya από τη γέφυρα.