Εχω καιρό να γράψω και αυτο γιατι μου λείπει η έμπνευση, ο λόγος και η αιτία. Σήμερα όμως ειχα ανάγκη να βρεθώ στο δεύτερο μου σπίτι, στο βουνό, να αδειάσω λίγο το κεφάλι μου απο τις σκέψεις που με τριγυρίζουν. Ενα χαρούμενο διάλειμα στην αγκαλιά της μητέρας φύσης.
Ενα hikking group στο facebook είχε σκοπό να κανει πεζοπορία στο δάσος του Bærum (Bærumarka). Το ραντεβού ηταν στις 11 το πρωι στη σταση του λεωφορειου που θα μας πήγαινε στην περιοχή. Το προηγούμενο βραδυ ομως πήγα στο σπίτι ενος φίλου μου που μένει στο Roa, ενα χωριό μια ωρα μακριά απο το Οσλο, να τον βοηθήσω να φτιάξει pancakes. Βασικά δεν τον πολυβοήθησα μιας και τα εκανε ολα μόνος του, απλά του έκανα παρέα. Αν ήθελα να προλάβω τη πεζοπορία την επόμενη το πρωι έπρεπε να πάρω το τραίνω των 08:33, στις 10:00 θα ήμουν σπίτι μου και στις 10:20 επρεπε καπάκι να φύγω για να ειμαι στις 11:00 στο σημείο συνάντησης. Μαλιστα απο τη προηγουμενη τους ειχα παρακαλεσει να μεταφέρουμε την ωρα του ραντεβου από 10:15 στις 11:00 για να μη πάω με τη ψυχή στο στομα. Ευτυχως τα παιδιά ήταν ευέλικτα και είπαν οκ.
Πρωινό ξύπνημα στις 07:45 (ναι ναι Σαβατο πρωι ξυπνησα με ξυπνητηρι μαμωτο). Δε ξερω τι με επιασε, ισως να φταίει και το φαι που εφαγα το βραδυ, αλλά ξυπνησα με στομαχικές κράμπες. Εφτιαξα πρωινό να φάω μπας και ηρεμίσει το στομαχι μου αλλά.... Ευτυχως που μπορω΄και αναγνωρίζω τη στιγμή που μου έρχεται λιποθυμία. και εχω γλιτώσει αρκετά ατυχήματα. Ένιωσα τα πρώτα σημάδια του προλυποθημικού επεισοδίου και οπως ήμου έτρεξα να βρω κρεβάτι. Το να εβγαινε απο το μπανιο το παιδι και να με εβρισκε τεζα στο πάτωμα δε θα ήταν και ότι καλύτερο για αυτόν. Και αντε να του εξηγώ εγω μετά "α μην ανησυχεις ήμουν έτοιμη να λυποθημισω αλλα τώρα ολα καλα". Χαμπάρι δεν πήρε. Τωρα το γιατί παραλίγο να λιποθυμήσω; Εχω παρατηρίσει τα τελευταία χρόνια πως αυτή ειναι η αντίδραση μου στον έντονο πόνο. Πεφτει η πίεση κατακόρυφα μαζί κι εγώ. Συνήθως συμβαίνει εαν τυχει κι εχω εντονο πόνο στην κοιλιά όταν έχω περίοδο. Ευτυχως δεν το έχω καθε μήνα (δε θα το άντεχα). Αλλά να το πάθω και με εναν απλό στομαχόπονο; Δεν το περίμενα. Ευτυχώς ολα περασαν γρήγορα. Για το μονο που ανησυχούσα ήταν μη μου χαλάσει τη πεζοπορία.
8:30 ήμουν στο σταθμό του τραίνου και το τοπίο ήταν ομιχλώδες. Εντελώς spooky. Αντίκρισα αυτό
Και ήθελα να δω και τη περιοχη πως είναι.... τιποτα δε μπορουσα να δω. Και απο οτι μου ειπε ο Βινς υπάρχουν και χειρότερες μέρες που η ομίχλη ειναι πιο παχιά. Τωρα ήταν καλα.... ντοινγκ!!!! Δε φτανει που μένει στη μέση του πουθενα.... Τον ιδιο δεν τον πειραζει μιας και ποτέ δεν ειναι σπιτι. Λογο δουλειάς ταξιδευει συνέχεια. Το σπιτι το βλέπει πολύ σπάνια. Εγω πάντως δεν θα αντεχα να μενω εκει. Το βραδυ καθομουν με μια αλλη φιλη του (ναι υπηρχε και αλλο ατομο στο σπιτι). η οποια ειναι και αυτη παιδι της πόλης οπως εγω και μετράγαμε αυτοκινητα στο μπαλκόνι. Οποτε πέρναγαν πανω απο δυο αυτοκίνητα το θεωρουσαμε οτι εχει πολυ τράφικ η περιοχη. Είδαμε και 2 ανθρώπους να περπατανε. Μεγαλεία!!! Υπήρχε ένδειξη ζωής στο χωριό. Ειχε και μια πιτσαρία απο κάτω. Αραγε έχει πελάτες;;; Τεσπα πάμε παρακάτω...
Στο τρένο με πήρε ο υπνος και ευτυχως που με ξύπνησε η διπλανη μου που ήθελε να κατεβει στη στάση γιατι αλλιώς θα βρισκόμουν στον τόπο συνάντησης μια ωρα πριν. Με το που είδα οτι ειμαστε στο Oslo S πετάχτηκα να βγω έξω. Ουτε τα παπούτσια μου δε κατάφερα να φορέσω σωστα. Σχεδον ξυπόλητη βγήκα. Πάλι καλά. Με τα πολλά εφτασα σπίτι μου αλλά δεν είχα και πολλή όρεξη να πάω στην εκδρομή. Ισως η αδιαθεσία, ίσως το οτι ακόμα νύσταζα και προτιμούσα το κρεβάτι μου εκείνη τη στιγμη... λιγο έλειψε να το ακυρώσω. Στα πρόθυρα ήμουν. Το μονο που με κράτησε ηταν το φιλότιμο. Τους αλλαξα το προγραμμα και μετα εγω δε θα πήγαινα; Δεν λέει.... Οπως ήμουν λοιπόν, εφτιαξα τα σαντουιτς μου για το βουνό, τάισα τα γατιά (πληθυντικός γιατι η Μερετε λείπε και κάνω catsitting....ταιζω τα γατια της) και πηρα τους δρόμους. Τρώγοντας θα μου ερχόταν η όρεξη, και χίλιες φορές καλύτερα στη φύση παρά σπιτι.
Το σχέδιο της εκδρομή ήταν να ξεκινήσουμε απο το åsterud να φτάσουμε στο Nygård οπου έχει ενα σαλέ για φαι και ξεκούραση και να γυρνουσαμε πίσω. 9 χιλιομετρα συνολο. Τα σχέδια είναι ομως για να καταστρατηγούνται. Θα φτάσω και σε αυτό.
Εδω ειναι η αρχή του δάσους. Ενα μεγάλο λιβάδι και μετα μπαινεις στο ζουμί.
Με το που μπήκαμε στο δάσος αντικρίσαμε ένα μίνι πάρκο περιπέτειας για τα πιτσιρίκια. Πάντα ήθελα να δοκιμάσω κάτι τέτοιο. Και σήμερα μου δώθηκε η ευκαιρία. Μπορω να πω οτι δεν ήταν και εύκολο, σε αρκετά σημεία με δυσκόλεψε, Μπορώ να πω οτι και φοβήθηκα πως θα πέσω. Ευτυχώς δεν ήταν πολυ ψηλα, οπότε και να έπεφτα μόνο η υπερηφάνεια μου θα χάλαγε. Στη φωτο διακρίνουμε και την πεζοπορική μου παρέα. Ημασταν πολύ ιντερνάσιοναλ. Δυο απο Βιετναμ, μια απο Λιθουανία, μια απο Ουγγαρια κι εγώ απο Ελλάδα.
Οταν τελείωσε η ώρα του παιδιού, συνεχίσαμε την πορεία μας.
Λιγο πριν φτάσουμε στο σαλέ πετύχαμε και το νεκροταφείο δέντρων. Εδω εχουν ένα συνηθειο οταν κοβουν τα δέντρα να μη τα μαζεύουν αλλά να τα παρατάνε εκει που τα κόψανε. Αφήνουν μετα τη φύση να συνεχίσει το έργο της. Δε ξερω αν ειναι σωστό ή λάθος (εμενα μου χαλαει την αισθητική του τοπιου παντως) και αν γινεται ετσι παντου σε ολες τις χώρες. Οκ τα κλαδακια θα αποσυντεθούν με τον καιρό και θα γινουν λίπασμα, αλλά οι κορμοι; Ποσο καιρο θα χρειαστεί;
Με το που βγήκαμε απο το δάσος συναντήσαμε το σαλέ. Στάση για φαί νερο τουαλέτα και ξεκουραση.
Εγω βρήκα μια φίλη να φωτογραφηθώ. (δυστυχώς δεν ειναι ζωντανή και πολυ φοβάμαι πως ειναι βαλσαμωμένη :( Το ίδιο και τα υπόλοιπα ζωάκια που διακοσμούν το σαλέ. Βίκινγκς και φιλοζωία δύο εντελώς διαφορετικές έννοιες. Μη σχολιάσω για το γουναρικό.... αυτο έκανα πως δεν το βλέπω ) )
Το σαλέ απο μακριά.
Μετά το διάλειμα συνεχίσαμε την πορεία μας. Η ομάδα δεν είχε όρεξη να γυρισει πίσω οπως προβλεπόταν. Ηθελε και κάτι παραπάνω. Βρηκαμε εναν χάρτη και αποφασίσαμε να πάμε μεχρι την κορυφη του βουνου που λέγεται Brukollen και μετα να γυρίσουμε πίσω.
Στο δρόμο έγινε και το θεικό, βρήκα ταμπέλα που οδηγούσε στην Ακρόπολη. Δεν το πίστευαν τα ματια μου αυτό που έβλεπα. Το τι γέλιο έριξα. Δε μπορεί κάποιος μου κάνει πλάκα. Πηγαμε να δουμε την Ακρόπολη, φυσικά οδηγουσε σε ενα σπίτι. Μπορεί και αυτος που το έχει να ειναι Ελληνας, και το ονομασε Ακρόπολη. Ή μπορεί να ειναι Νορβηγος και να γνωρίζει τι σημαίνει Ακρόπολης στα ελληνικά (Το άκρο της πόλης) και να έβγαλε έτσι την hytta του. Ποτέ δε θα μάθουμε.
Κι εδώ ειναι το σαλέ στο Brukollen, οπου κάναμε και δεύτερη σταση να πάρουμε και μια ανάσα.
Η θέα απο την κορυφή. Απλ'α μαγεία.
Μετα καταστρατηγήσαμε για 2η φορά το αρχικό πλάνο και ενω είχαμε πει οτι θα γυρίζαμε πίσω απο τον δρομο που ανεβήκαμε ειπαμε να πάρουμε ενα αλλο μονοπάτι οπου θα μας οδηγουσε στο Φόσουμε και θα παίρναμε απο κει το λεωφορείο για την πόλη. Μονο 5 χιλιομετρα μεχρι το Φόσουμ. Εκεί την πατήσαμε, και ίσως ετανιώσαμε για την επιλογή μας. Οχι γιατι δεν ηταν ομορφη η διαδρομή αλλά οταν φτάσαμε ας πουμε στον πολιτισμό μας είπαν καποιοι πεζοπόροι πως σπανια περνάει το λεωφορειο (εδικά Σαββατο) και θα πρέπει να πάμε μεχρι τον σταθμό του μετρό με τα πόδια. Το οποιο συνεπάγεται 3 περισσότερα χιλιομετρα στα ήδη κουρασμένα ποδαράκια μας.
Μετά από όλο αυτο επεσα τέζα στο κρεβάτι μου που ονειρευόμουν απο το πρώι. Ουτε φαί δεν έφαγε.... ετσι όπως ήμουν.
Αλλά ωραία πέρασα! Αυτο να λέγεται. Αντε και στο επόμενο ΣΚ.
Ενα hikking group στο facebook είχε σκοπό να κανει πεζοπορία στο δάσος του Bærum (Bærumarka). Το ραντεβού ηταν στις 11 το πρωι στη σταση του λεωφορειου που θα μας πήγαινε στην περιοχή. Το προηγούμενο βραδυ ομως πήγα στο σπίτι ενος φίλου μου που μένει στο Roa, ενα χωριό μια ωρα μακριά απο το Οσλο, να τον βοηθήσω να φτιάξει pancakes. Βασικά δεν τον πολυβοήθησα μιας και τα εκανε ολα μόνος του, απλά του έκανα παρέα. Αν ήθελα να προλάβω τη πεζοπορία την επόμενη το πρωι έπρεπε να πάρω το τραίνω των 08:33, στις 10:00 θα ήμουν σπίτι μου και στις 10:20 επρεπε καπάκι να φύγω για να ειμαι στις 11:00 στο σημείο συνάντησης. Μαλιστα απο τη προηγουμενη τους ειχα παρακαλεσει να μεταφέρουμε την ωρα του ραντεβου από 10:15 στις 11:00 για να μη πάω με τη ψυχή στο στομα. Ευτυχως τα παιδιά ήταν ευέλικτα και είπαν οκ.
Πρωινό ξύπνημα στις 07:45 (ναι ναι Σαβατο πρωι ξυπνησα με ξυπνητηρι μαμωτο). Δε ξερω τι με επιασε, ισως να φταίει και το φαι που εφαγα το βραδυ, αλλά ξυπνησα με στομαχικές κράμπες. Εφτιαξα πρωινό να φάω μπας και ηρεμίσει το στομαχι μου αλλά.... Ευτυχως που μπορω΄και αναγνωρίζω τη στιγμή που μου έρχεται λιποθυμία. και εχω γλιτώσει αρκετά ατυχήματα. Ένιωσα τα πρώτα σημάδια του προλυποθημικού επεισοδίου και οπως ήμου έτρεξα να βρω κρεβάτι. Το να εβγαινε απο το μπανιο το παιδι και να με εβρισκε τεζα στο πάτωμα δε θα ήταν και ότι καλύτερο για αυτόν. Και αντε να του εξηγώ εγω μετά "α μην ανησυχεις ήμουν έτοιμη να λυποθημισω αλλα τώρα ολα καλα". Χαμπάρι δεν πήρε. Τωρα το γιατί παραλίγο να λιποθυμήσω; Εχω παρατηρίσει τα τελευταία χρόνια πως αυτή ειναι η αντίδραση μου στον έντονο πόνο. Πεφτει η πίεση κατακόρυφα μαζί κι εγώ. Συνήθως συμβαίνει εαν τυχει κι εχω εντονο πόνο στην κοιλιά όταν έχω περίοδο. Ευτυχως δεν το έχω καθε μήνα (δε θα το άντεχα). Αλλά να το πάθω και με εναν απλό στομαχόπονο; Δεν το περίμενα. Ευτυχώς ολα περασαν γρήγορα. Για το μονο που ανησυχούσα ήταν μη μου χαλάσει τη πεζοπορία.
8:30 ήμουν στο σταθμό του τραίνου και το τοπίο ήταν ομιχλώδες. Εντελώς spooky. Αντίκρισα αυτό
Και ήθελα να δω και τη περιοχη πως είναι.... τιποτα δε μπορουσα να δω. Και απο οτι μου ειπε ο Βινς υπάρχουν και χειρότερες μέρες που η ομίχλη ειναι πιο παχιά. Τωρα ήταν καλα.... ντοινγκ!!!! Δε φτανει που μένει στη μέση του πουθενα.... Τον ιδιο δεν τον πειραζει μιας και ποτέ δεν ειναι σπιτι. Λογο δουλειάς ταξιδευει συνέχεια. Το σπιτι το βλέπει πολύ σπάνια. Εγω πάντως δεν θα αντεχα να μενω εκει. Το βραδυ καθομουν με μια αλλη φιλη του (ναι υπηρχε και αλλο ατομο στο σπιτι). η οποια ειναι και αυτη παιδι της πόλης οπως εγω και μετράγαμε αυτοκινητα στο μπαλκόνι. Οποτε πέρναγαν πανω απο δυο αυτοκίνητα το θεωρουσαμε οτι εχει πολυ τράφικ η περιοχη. Είδαμε και 2 ανθρώπους να περπατανε. Μεγαλεία!!! Υπήρχε ένδειξη ζωής στο χωριό. Ειχε και μια πιτσαρία απο κάτω. Αραγε έχει πελάτες;;; Τεσπα πάμε παρακάτω...
Στο τρένο με πήρε ο υπνος και ευτυχως που με ξύπνησε η διπλανη μου που ήθελε να κατεβει στη στάση γιατι αλλιώς θα βρισκόμουν στον τόπο συνάντησης μια ωρα πριν. Με το που είδα οτι ειμαστε στο Oslo S πετάχτηκα να βγω έξω. Ουτε τα παπούτσια μου δε κατάφερα να φορέσω σωστα. Σχεδον ξυπόλητη βγήκα. Πάλι καλά. Με τα πολλά εφτασα σπίτι μου αλλά δεν είχα και πολλή όρεξη να πάω στην εκδρομή. Ισως η αδιαθεσία, ίσως το οτι ακόμα νύσταζα και προτιμούσα το κρεβάτι μου εκείνη τη στιγμη... λιγο έλειψε να το ακυρώσω. Στα πρόθυρα ήμουν. Το μονο που με κράτησε ηταν το φιλότιμο. Τους αλλαξα το προγραμμα και μετα εγω δε θα πήγαινα; Δεν λέει.... Οπως ήμουν λοιπόν, εφτιαξα τα σαντουιτς μου για το βουνό, τάισα τα γατιά (πληθυντικός γιατι η Μερετε λείπε και κάνω catsitting....ταιζω τα γατια της) και πηρα τους δρόμους. Τρώγοντας θα μου ερχόταν η όρεξη, και χίλιες φορές καλύτερα στη φύση παρά σπιτι.
Το σχέδιο της εκδρομή ήταν να ξεκινήσουμε απο το åsterud να φτάσουμε στο Nygård οπου έχει ενα σαλέ για φαι και ξεκούραση και να γυρνουσαμε πίσω. 9 χιλιομετρα συνολο. Τα σχέδια είναι ομως για να καταστρατηγούνται. Θα φτάσω και σε αυτό.
Εδω ειναι η αρχή του δάσους. Ενα μεγάλο λιβάδι και μετα μπαινεις στο ζουμί.
Με το που μπήκαμε στο δάσος αντικρίσαμε ένα μίνι πάρκο περιπέτειας για τα πιτσιρίκια. Πάντα ήθελα να δοκιμάσω κάτι τέτοιο. Και σήμερα μου δώθηκε η ευκαιρία. Μπορω να πω οτι δεν ήταν και εύκολο, σε αρκετά σημεία με δυσκόλεψε, Μπορώ να πω οτι και φοβήθηκα πως θα πέσω. Ευτυχώς δεν ήταν πολυ ψηλα, οπότε και να έπεφτα μόνο η υπερηφάνεια μου θα χάλαγε. Στη φωτο διακρίνουμε και την πεζοπορική μου παρέα. Ημασταν πολύ ιντερνάσιοναλ. Δυο απο Βιετναμ, μια απο Λιθουανία, μια απο Ουγγαρια κι εγώ απο Ελλάδα.
Οταν τελείωσε η ώρα του παιδιού, συνεχίσαμε την πορεία μας.
Λιγο πριν φτάσουμε στο σαλέ πετύχαμε και το νεκροταφείο δέντρων. Εδω εχουν ένα συνηθειο οταν κοβουν τα δέντρα να μη τα μαζεύουν αλλά να τα παρατάνε εκει που τα κόψανε. Αφήνουν μετα τη φύση να συνεχίσει το έργο της. Δε ξερω αν ειναι σωστό ή λάθος (εμενα μου χαλαει την αισθητική του τοπιου παντως) και αν γινεται ετσι παντου σε ολες τις χώρες. Οκ τα κλαδακια θα αποσυντεθούν με τον καιρό και θα γινουν λίπασμα, αλλά οι κορμοι; Ποσο καιρο θα χρειαστεί;
Με το που βγήκαμε απο το δάσος συναντήσαμε το σαλέ. Στάση για φαί νερο τουαλέτα και ξεκουραση.
Το εσωτερικό του σαλέ. Η μυρωδιά του καμένου ξύλου στο τζάκι σου άνοιγε την όρεξη
Εγω βρήκα μια φίλη να φωτογραφηθώ. (δυστυχώς δεν ειναι ζωντανή και πολυ φοβάμαι πως ειναι βαλσαμωμένη :( Το ίδιο και τα υπόλοιπα ζωάκια που διακοσμούν το σαλέ. Βίκινγκς και φιλοζωία δύο εντελώς διαφορετικές έννοιες. Μη σχολιάσω για το γουναρικό.... αυτο έκανα πως δεν το βλέπω ) )
Το σαλέ απο μακριά.
Μετά το διάλειμα συνεχίσαμε την πορεία μας. Η ομάδα δεν είχε όρεξη να γυρισει πίσω οπως προβλεπόταν. Ηθελε και κάτι παραπάνω. Βρηκαμε εναν χάρτη και αποφασίσαμε να πάμε μεχρι την κορυφη του βουνου που λέγεται Brukollen και μετα να γυρίσουμε πίσω.
Στο δρόμο έγινε και το θεικό, βρήκα ταμπέλα που οδηγούσε στην Ακρόπολη. Δεν το πίστευαν τα ματια μου αυτό που έβλεπα. Το τι γέλιο έριξα. Δε μπορεί κάποιος μου κάνει πλάκα. Πηγαμε να δουμε την Ακρόπολη, φυσικά οδηγουσε σε ενα σπίτι. Μπορεί και αυτος που το έχει να ειναι Ελληνας, και το ονομασε Ακρόπολη. Ή μπορεί να ειναι Νορβηγος και να γνωρίζει τι σημαίνει Ακρόπολης στα ελληνικά (Το άκρο της πόλης) και να έβγαλε έτσι την hytta του. Ποτέ δε θα μάθουμε.
Κι εδώ ειναι το σαλέ στο Brukollen, οπου κάναμε και δεύτερη σταση να πάρουμε και μια ανάσα.
Η θέα απο την κορυφή. Απλ'α μαγεία.
Μετα καταστρατηγήσαμε για 2η φορά το αρχικό πλάνο και ενω είχαμε πει οτι θα γυρίζαμε πίσω απο τον δρομο που ανεβήκαμε ειπαμε να πάρουμε ενα αλλο μονοπάτι οπου θα μας οδηγουσε στο Φόσουμε και θα παίρναμε απο κει το λεωφορείο για την πόλη. Μονο 5 χιλιομετρα μεχρι το Φόσουμ. Εκεί την πατήσαμε, και ίσως ετανιώσαμε για την επιλογή μας. Οχι γιατι δεν ηταν ομορφη η διαδρομή αλλά οταν φτάσαμε ας πουμε στον πολιτισμό μας είπαν καποιοι πεζοπόροι πως σπανια περνάει το λεωφορειο (εδικά Σαββατο) και θα πρέπει να πάμε μεχρι τον σταθμό του μετρό με τα πόδια. Το οποιο συνεπάγεται 3 περισσότερα χιλιομετρα στα ήδη κουρασμένα ποδαράκια μας.
Μετά από όλο αυτο επεσα τέζα στο κρεβάτι μου που ονειρευόμουν απο το πρώι. Ουτε φαί δεν έφαγε.... ετσι όπως ήμουν.
Αλλά ωραία πέρασα! Αυτο να λέγεται. Αντε και στο επόμενο ΣΚ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου