My arrival to Oslo

  

Got some time to update my blog.

 I was flying Monday at noon. I packed the last minute things and straight to the airport. I was so stressed I didn’t even notice the time passing. Checked in, arranged the cat’s ticket, I handled my luggage ( fortunately I wasn’t credited the overweight) and the last farewells with my parents. Hard hour, hard moments. My mother was strong, I didn’t quite manage. I did tear up. I hate goodbyes....

I had fed the cat a calming pill so that she wouldn’t be too upset from the trip. At the passengers’ check up I had to remove her from the carrier so that the carrier would pass through empty on the belt , and she went back in her carrier comfortably. Without the pill there would have been a fight for sure. At the flight, she dozed, (as long as I wasn’t nudging her with my feet by mistake. I was trying to get comfortable as well). A couple of times she let out a frustrated meow, but fortunately it was quiet.I just was seeing her mouth open and close and I understood she meowed. 

My flight had  a layover in Copenhagen. I had some trouble there. My boarding pass had the wrong gate printed out, and when I got wind of that, I had to run to the correct gate in order to not miss my flight. With the cat carrier in one hand, my jacket in other and a heavy backpack on my back, you can’t run faster or comfortable. Fortunately it was delayed for an hour because of technical problems, or I would be sleeping in the airport. I was panting so much that I felt uncomfortable, and I tried to calm down with breathing exercises. Cat was silent. She went through a lot. The worst was when I arrived at Oslo , when I was waiting next to the luggage belt, I had put her on the top shelf of the luggage cart, and I had to hold it there with my hand because the carrier didn’t fit properly, and I lapsed one moment and let it go..and it did a free fall. fortunately I had put already my suitcase under, and she fell on soft ground. She did meow at me. “I’m so sorry my Billio, lets go get the snowboard to get out of here”

My boss was outside and was waiting for me. We loaded the car and went to his house. I got acquainted with his wife, we had dinner.. He provided me with the wifi password and as soon as I opened my laptop, I had everyone inquiring about my flight and my news..

To be continued in another post... I have to go.

---------------------------------------------------------------------------------------------

Greek Translation

Βρήκα χρόνο να γράψω τα νέα μου.

Δευτέρα  μεσημέρι ήταν η μέρα της αναχώρησης μου. Τελευταία μαζέματα και κατευθείαν αεροδρόμιο. Από το άγχος ούτε που το κατάλαβα. Check in, τακτοποίηση του εισιτηρίου της γάτας, παρέδωσα τις βαλίτσες (ευτυχώς δε με χρέωσε το υπέρβαρο) και τελευταία αντίο με τους γονείς μου. Δύσκολη ώρα, δύσκολες στιγμές. Η μάνα μου βράχος, εγώ δεν άντεξα. Λίγα ζουμιά πέσανε. Μισώ τους αποχωρισμούς….

Στη γάτα είχα δώσει ηρεμιστικό χαπάκι για να βγάλει ήσυχη το ταξίδι. Στον έλεγχο επιβατών, έπρεπε να τη βγάλω από τη τσάντα για να περάσει η τσάντα άδεια από τις ακτίνες. Δεν κατάλαβε τίποτα, την πήρα αγκαλίτσα περάσαμε από την άλλη μεριά και ξαναμπήκε άνετα στη τσάντα σα να μη τρέχει τίποτα. Χωρίς το χάπι θα γινόταν μάχη. Στο αεροπλάνο την είδα που μισοκοιμήθηκε (όση ώρα δεν την κλοτσούσα καταλαθος με τα πόδια μου. Έπρεπε κάπως να βολευτώ κι εγώ). Κανά δυο φορές νιαούρισε έτσι για να μου δείξει την αγανάκτηση της, αλλά ευτυχώς δεν ακουγόταν πολύ. Απλά έβλεπα το στόμα της να ανοίγει και  να κλείνει και καταλάβαινα ότι έκανε νιάου. 

Η πτήση δεν ήταν απευθείας, αλλά είχε ενδιάμεση στάση στη Κοπεγχάγη. Εκεί είχα περιπέτειες. Το boarding pass μου, με έστειλε σε λάθος  gate, και όταν το κατάλαβα εριξα  γερό τρέξιμο για να μη χάσω το αεροπλάνο. Με τη γάτα στο ένα χέρι, το τζάκετ στο άλλο, ένα backpack στους ώμους, δε μπορείς να  τρέξεις ούτε γρήγορα, ούτε άνετα. Ευτυχώς το αεροπλάνο είχε καθυστέρηση μια ώρα λόγο τεχνικών προβλημάτων, αλλιώς με έβλεπα να κοιμάμαι στο αεροδρόμιο. Από το λαχάνιασμα η καρδιά μου πήγε να σπάσει. Ένιωσα πόνο για πρώτη φορά στη καρδιά. Προσπάθησα  με αναπνοές να ηρεμήσω και να χαλαρώσω. Η γάτα τσιμουδιά. Τα είδε όλα. Το αποκορύφωμα της ήταν όταν έφτασα στο Όσλο, εκεί που περίμενα τις αποσκευές, την είχα βάλει στο πάνω ράφι του καροτσιού αλλά δε πολύ χωραγε. Έπρεπε να κραταω το λουρί της τσάντας για να μη μου πέσει. Ε κάποια στιγμή ξεχάστηκα και βλέπω τη γάτα να κάνει ελεύθερη πτώση….. ευτυχώς ήταν η βαλίτσα από κάτω και έπεσε στα μαλακά.  Ένα νιάου μου έκανε, «χίλια συγγνώμη Μπήλλιω μου, άντε πάμε να πάρουμε το σνοουμπορντ να τελειώνουμε».

Το αφεντικό μου ήταν έξω και με περίμενε. Φορτώσαμε το αυτοκίνητο και φύγαμε.  Πήγαμε σπίτι, γνώρισα τη γυναίκα του, φάγαμε… Μου έδωσε τον κωδικό του ιντερνετ και με το που ανοίγω το κομπιουτερ σκασανε τα πρώτα τσατ.  Όλοι θελαν να μου μιλήσουν, να μάθουν νέα μου…. 

Η συνεχεία σε άλλο ποστ… πρέπει να φύγω.