Countdown...

Countdown...

                                          (Opera House)

First days of March, and I just realized that from this point forward starts the countdown for Oslo. In April, I’m off to Oslo. After all that work that was in the last year and a half, (with all the disappointments etc) now gets to be reality...

My feelings? Mixed. Until now I was feeling happiness. Happiness for tomorrow, happiness for my future. New life, dreams, goals etc. Also, the house hunt has taken up all my free time and thoughts. Now, instead of sending emails with CVs, I send emails requesting an apartment to rent (always busy).

 So, today, as I was leaving my parents’ house, I realized I’ll leave for good. I’m sure it has happened to many people. We say we’ll leave, let’s leave, and when the time comes, we think what we’ll do now? I’m thinking about my family that I’ll leave behind. My mom is a hero - which mother would help so much? She was always on my side, even knowing she might ‘lose’ her child. She knows she’ll have to take care of my dad on her own now (He’s ok now, but he needs his meds, his doctors, his tests and he has quite a medical history - all of you that are smoking, please quit it. He doesn’t have cancer, but he has chronic obstructive lung disease, and is hugging his oxygen bottle.) but despite everything she is telling me “leave , to make a better future for yourself. Here you’re stagnating; you’re young enough to make your life. Leave us, don’t think about us anymore, we’ll manage.” Now that I’m typing that, I’m crying, imagine that.

The only thing that comforts me, because, of course I am not any selfish person that looks out only for herself and would leave , leaving her family in a situation like this, is that I will be able with my job  to send them some money to help them out financially, because their retirement money isn’t enough. Half of it goes to doctors and meds, a rather big part of  it at taxes, and the rest (very few ) are not enough to eat. If I stay here I will not be able to help them. My hands are tied. That’s what I’m thinking and consoling myself. That will be my goal and only that I’ll be thinking out there...Aaah.
      

 Ugh, because of my emotional reactions, I can’t write anymore, and it’s the second time that happens to me. I’m trying from morning to write this. This morning I got stopped by the tech’s bill. 500 Euros, I nearly had a heart attack. Another 200 the electricity bill with the latest tax. I can’t think about it anymore because otherwise, I won’t be able to finish this tonight.

                                           (Karl Johans gate)

Coming back... Start of April! What should I do first? I haven’t even found an apartment yet. What will happen with that??? I’m every day on www.finn.no and  www.hybel.no. I haven’t found anything suitable yet. At first I thought to try rooming in so that I could be financially better till job gets better. I was rejected a few times. One of the rejections was because of my age. I was too old for her. Don’t laugh, it really happened!  I’m only 36 years old, I’m not that old! I wasn’t going to propose. Ugh. She said that the age gap was too big for her from her 22 years old (Baby). What are they looking for? Roommate or friend with benefits?
 

The rest of rejections are because of my cat. $^$%@. And supposedly, all Norwegians are allergic to cats or are asthmatic. I never really expected that a small kitty would be the root of so many problems, but I can’t leave her behind. I just got home and she laid down on my feet and started making noises and tricks to pet her. How can I leave her behind? With her tricks she makes you forget everything, all your problem, your melancholies etc. It isn’t too hard. One meow, a little rubbing at the feet and it’s over. You forget everything. Even living abroad, parents, financial restraints and  and and.... few people can understand me right now.

But let’s not despair. I’ll manage to find something for me and my cat. As last solution, I will stay on my own and I’ll pay more rent.

---------------------------------------------------------------------------------------------

Greek Translation

Aντίστροφη Μέτρηση 

                                          (Opera House)

Αρχές Μαρτίου και μόλις συνειδητοποίησα ότι από εδώ κι εμπρός αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για εμένα. Αρχές Απριλίου αριβάρω προς Όσλο. Μετά από μια προσπάθεια που κράτησε πάνω από ενάμιση χρόνο (με όλες τις απογοητεύσεις κλπ), τώρα γίνεται πραγματικότητα. 

Τα αισθήματα μου; Ανάμεικτα. Μέχρι τώρα ένιωθα χαρά. Χαρά για το αύριο, χαρά για το μέλλον μου. Καινούρια ζωή, όνειρα φιλοδοξίες κλπ. Επίσης η ανεύρεση σπιτιού μου έχει αποσπάσει όλο τον χρόνο μου, και τις σκέψεις μου. Τώρα αντί να στέλνω εμαιλ με βιογραφικά, στέλνω εμαιλ με αιτήσεις για σπίτι (σε δουλειά να βρισκόμαστε).

Σήμερα λοιπόν, που έφευγα από το σπίτι των γονιών μου, συνειδητοποίησα ότι θα φύγω. Σίγουρα έχει συμβεί σε πολλούς αυτό. Λέμε ότι θα φύγουμε, να φύγουμε, άντε πότε θα φύγουμε και όταν έρχεται η ώρα.... αμάν τώρα τι γίνεται; Σκέφτομαι τους ανθρώπους που θα αφήσω πίσω. Αχ ρε μάνα είσαι ηρωίδα. Ποια μάνα θα το έκανε αυτό; Μου έχει σταθεί όσο κανείς άλλος, παρόλο που ξέρει ότι θα "χάσει" το παιδί της. Ξέρει ότι θα επωμιστεί περισσότερα βάρη στη πλάτη της τώρα που φεύγω, και με τον πατέρα μου άρρωστο (εντάξει τώρα καλά είναι τώρα, αλλά θέλει τα φάρμακα του, τους γιατρούς του, τις εξετάσεις του και βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό- όσοι καπνίζετε κόψτε το. Καρκίνο δεν έχει αλλά έχει χρονιά αποφρακτική πνευμονοπάθεια και είναι αγκαλιά με το οξυγόνο.) αλλά παρόλα αυτά μου λέει "να φύγεις παιδί μου να φύγεις, να πας να βρεις ένα καλύτερο μέλλον. Εδώ χαραμίζεσαι, είσαι νέα να φτιάξεις τη ζωή σου και άσε εμάς. Μη μας σκέφτεσαι. Θα τα καταφέρουμε." Τώρα που τα γράφω κλαίω να φανταστείτε. Το μόνο που λέω και με παρηγορεί, γιατί φυσικά δεν είμαι καμιά εγωίστρια που κοιτάει μόνο την πάρτη της και τον εαυτό της και θα έφευγε αφήνοντας πίσω τους γονείς της σε τέτοια κατάσταση, είναι το ότι θα μπορέσω με τη δουλειά μου να τους στέλνω κανα φράγκο να τους βοηθήσω οικονομικά γιατί η σύνταξη που παίρνουν ΔΕΝ τους φτάνει. Η μισή πάει σε φάρμακα και σε γιατρούς, ένα αρκετό μέρος στην εφορία (@#$#$$#%) και κάτι λίγα ψηλά μένουν, που και αυτά δε φτάνουν, για να φάνε. Αν μείνω εδώ δε μπορώ να τους βοηθήσω. Tα χέρια μου είναι δεμένα. Αυτά σκέφτομαι και παρηγορούμε. Αυτός θα είναι ο στόχος μου και μόνο αυτό θα σκέφτομαι εκεί στη ξενιτιά.  Αχ....

Ορίστε τώρα λόγω της συναισθηματικής φόρτισης, μου έφυγε όλη η έμπνευση που είχα πριν αρχίσω το γράψιμο. Και είναι η δεύτερη φορά που μου συμβαίνει, από το πρωί προσπαθώ να το γράψω. Το πρωί με διέκοψε ο λογαριασμός του τεχνίτη μου. 500 ευρώ, έμφραγμα πήγα να πάθω. 200 η ΔΕΗ με το κολοχαράτσι... μη τα ξανασκέφτομαι γιατί ούτε το βράδυ δεν τελειώνω με το ποστ.

Επανέρχομαι... Αρχές Απριλίου ε;; Τι να πρωτοκάνω; Ούτε σπίτι δεν έχω βρει ακόμα. Τι θα κάνω με αυτό;;;; Κάθε μέρα αγκαλιά με το finn.no και το hybel.no είμαι. Δεν έχω βρει τίποτα. Στην αρχή είπα να δοκιμάσω τη συγκατοίκηση να τη βγάλω οικονομικά μέχρι να στρώσει η δουλειά μου.

Έχω φάει τις εξής απορρίψεις. 
Μια με απέρριψε λόγο ηλικίας. Της έπεφτα μεγάλη. Μη γελάτε καθόλου το έζησα και αυτό. 36 χρονών είμαι δεν είμαι και τόοοοσο γριά πια. Σε γάμο τη ζήτησα; Έλεος. Είναι λέει μεγάλο το gap από τα 22χρ (ρε το νιάνιαρο) μέχρι τα 36. Βρε ουστ.... Συγκάτοικο ψάχνουν η ερωτικό σύντροφο; Και να το γυρίσω στα "γεράματα" δε λέει...

Οι υπόλοιπες απορρίψεις είναι λόγο γάτας.$#%$#%$%. Και καλά τώρα, όλοι οι Νορβηγοί είναι αλλεργικοί στις γάτες έχουν άσθμα. Μη χ@σω.... Τα νεύρα μου! Δεν περίμενα ότι ένα μικρό γατάκι θα μου δημιουργούσε τόσα προβλήματα. Αλλά δε μπορώ να την αφήσω πίσω... δε γίνεται ρε γαμώτο. Να τώρα γύρισα σπίτι και με το που με είδε έπεσε κάτω και μου έκανε σκέρτσα και τούμπες για να τη χαϊδέψω.. Πως να αφήσω αυτή τη ψυχούλα πίσω; Με τα καμώματα της σε κάνει να ξεχνάς όλα σου τα προβλήματα και τις μελαγχολίες και τα ζόρια και όλα. Δεν θέλει και πολύ. Ένα νιαούρισμα της, λίγο που θα σου τριφτεί στα πόδια και όλα τέλος. Ξεχνάς τα πάντα. Και τη ξενιτιά και τις οικονομικές δυσκολίες και και και... λίγοι μπορεί να με καταλάβουν αυτή τη στιγμή.

Αλλά μην απελπίζομαι. Θα τα καταφέρω να βρω κάτι για μένα και τη γάτα μου. Εν ανάγκη θα μείνω μόνη μου κι ας πληρώσω παραπάνω στο ενοίκιο.