The Start - how did we reach this point - Part 2

                             Aker Brygge and Oslo city Hall by night (Photo by  Erling@Smemo.no)
                                           (Soon I will post my own photos)

Things are going from good to better, and I don’t want to jinx it. I found my boss’s account on facebook , so now we talk on facebook chat and I don’t have to wait for his responses. Norwegians seem to have divorced their e-mail accounts, as they seem to not answer… Anyway, we are talking every day, and I learn a lot about work...

It was exactly as I had envisioned. I won’t be straight to the deep end. I was stressing about that, but everything will go slow and steady. I will have a teacher/mentor to supervise me, who will not hesitate to teach me what he knows.

Any problem should I have with the patients, any question, even if he’s in Budapest, he’ll help me.  I had known that already from the interview I had given him. Even the fact that I am not fond of doing endodontic therapies doesn’t faze him. He told me on his own that he will teach me everything, step by step. I felt very relieved when he told me that. I thought I would be told, here’s the dentist’s chair, here are your patients, do it yourself. Fortunately that’s not going to happen. And from what I got, I won’t be working a full 8 hour shift, at least not every day. The week that Dr Marius will be in Oslo he will be working the chair. That week I will have days off. But I can stay at the clinic if I want, beside him to watch at his cases. And there will be other coworkers too. It remains to see how we will sync and how the timetable pans out. The clinic will have 3 rooms; one will be for dental operations, and the other two for general dentistry work. For the time being, he will furnish only two of them, the third one depends on patients’ needs. If we get too swamped with work and 2 rooms aren’t enough, he will do the third room as well.

Also, Dr Marius will decide how much of a raise I will get, and what percent of it. And when he feels that I can get an important job done, he will delegate it to me. I have to prove many things. I am feeling like I am going back to school. Like when I was a dentist student. With the difference that now I have more experience. I will not stress about it, I will view it as a challenge. And the fact that I will have a mentor that he will show me many things on dentistry techniques and tricks I will take advantage of it fully. And anyway, my line of works, as long as you live you learn new things. Dentistry is continually evolving, and you always have to follow new innovations.

Everything will be fine, I feel it. All this waiting and delays were worth it. My journey to find a job has proven to me that every block was for a good reason, and that my insistence rewarded me.

    

   You might be wondering why I decided to leave Greece. I don’t want to be long-winded, but the financial recession has hit my line of work very badly.  In Athens there are many dentists and there is some competition, and when recession started, things simply made everything worse. Everyone has to pay bills, taxes and more taxes. The wages and retirement money are reduced and unemployment has increased. So , anyone  that wants to fix his teeth will not do it unless he is in pain. It’s his last priority. Also , the government w the changes in taxation system, has emptied our pockets. Too soon, any self employed people and any mom and pop store will disappear. And I want to see who will remain to pay their heavy taxes. With whoever I’ve talked, I hear the same thing : “Afrodite, I can’t do this anymore, I have minimal work, I do not get paid, and my bills are piling up.” This is a general situation here in Greece. People can’t live like this anymore. They started to migrate for a better future, for them and their families.

So, I had to do something. I was feeling I was falling into disuse, in naphthaline. That I am not productive. Only that, can make you feel bad. I had to do something. I didn’t have many choices. Either I would have to close off my business or I would have to move abroad to try my luck. For the first solution, I never thought about it. So many years of studying and sacrifices from me and my family will not be for naught. It is my life and my future. And I am not going to let them do that to me. So , what was remaining?

Moving abroad….  

Aker Brygge and Oslo city Hall by night (Photo by  Erling@Smemo.no)
(Soon I will post my own photos)

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Greek Translation:

Τα πράγματα πάνε από το καλό στο καλύτερο, φτου φτου μη το ματιάσω. Ανακάλυψα τον λογαριασμό του αφεντικού μου στο facebook και τώρα μιλάμε στο chat και δε ξεροσταλιάζω στην αναμονή για την απάντηση του. Οι Νορβηγοί έχουν ένα θέμα με τις απαντήσεις στα εμαιλ τους. Λες και έχουν δώσει διαζύγιο είναι. Τέλος πάντων, κάθε μέρα μιλάμε και μαθαίνω όλο και πιο πολλά για τη δουλειά...

Είναι ακριβώς όπως το φανταζόμουν. Δε θα πέσω κατευθείαν στα βαθιά. Το είχα ένα άγχος εδώ που τα λέμε. Όλα θα πάνε σιγά σιγά με σταθερά βήματα. Θα έχω έναν δάσκαλο/μέντορα για υπεύθυνο ο οποίος δεν έχει πρόβλημα να διδάξει αυτά που ξέρει. Ότι πρόβλημα και αν έχω με τους ασθενείς, όποια απορία, ακόμα και αν είναι Βουδαπέστη θα με βοηθάει. Αυτό το είχα καταλάβει και από τη συνέντευξη που είχα δώσει τότε  μαζί του. 

Ακόμα και το γεγονός ότι δεν έχω εμπειρία από ενδοτικές θεραπείες, από μόνος του μου είχε πει να μην ανησυχώ, θα μου τα μάθει όλα εκείνος. Step by step. Moυ έφυγε ένα βάρος από πάνω μου. Νόμιζα ότι θα μου λέγανε, ορίστε η καρέκλα, ορίστε οι ασθενείς βγάλτα πέρα μόνη σου. Ευτυχώς δε θα γίνει έτσι. Και από ότι κατάλαβα δε θα δουλεύω ολόκληρο οχτάωρο  τουλάχιστον όχι κάθε μέρα.  Τουλάχιστον τη βδομάδα που θα είναι ο Δρ Μάριους στο Όσλο θα δουλεύει αυτός στη καρέκλα.

Και θα δουλεύουν και άλλοι συνάδελφοι. Θα δούμε πως θα συγχρονιστούμε και πως θα βγει το πρόγραμμα. Η κλινική θα έχει 3 αίθουσες, η μια θα είναι για τις χειρουργικές εργασίες και οι άλλες δυο για τη γενική οδοντιατρική. Προς το παρών θα εξοπλίσει μόνο τις 2, την Τρίτη ανάλογα με τις ανάγκες των ασθενών. Αν έχουμε πολύ δουλειά και δε μας φτάνουν 2 ιατρεία τότε θα φτιάξει και το τρίτο.

       

Επίσης, ο Δρ Μάριους θα είναι αυτός που θα αποφασίσει αργότερα το πόσο αύξηση θα πάρω, και τι ποσοστά θα παίρνω ανάλογα με τη δουλειά μου. Και όσο αισθάνεται ότι μπορώ να φέρω εις πέρας μια μεγάλη δουλειά, θα μου τη δίνει. Έχω να αποδείξω πολλά πράματα. Νιώθω ότι ξαναγυρίζω στα θρανία. Όπως όταν ήμουν φοιτήτρια. Με τη διαφορά ότι τώρα έχω παραπάνω εμπειρία. Δε θα αγχωθώ όμως. Θα το δω ως πρόκληση. Θα έχει και ενδιαφέρον. Και το ότι θα έχω και μέντορα που θα μου δείξει αρκετά πράματα πάνω σε οδοντιατρικές τεχνικές θα το εκμεταλλευτώ δεόντως.  Σε αυτό το κλάδο που είμαι άλλωστε, όσο ζεις μαθαίνεις. Η οδοντιατρική συνέχεια εξελίσσεται και πρέπει πάντα να παρακολουθείς τις εξελίξεις.

     Όλα θα πάνε καλά. Το νοιώθω. Όλη αυτή η αναμονή και οι καθυστερήσεις για καλό ήταν. Η μέχρι τώρα πορεία μου στην εύρεση εργασίας μου έχει δείξει ότι κάθε εμπόδιο για καλό είναι, για κάποιο λόγο έχει μπει. Και η επιμονή μου  επιτέλους απέδωσε καρπούς. Ο επιμένων νικά!

      

Θα αναρωτηθείτε για πιο λόγο αποφάσισα να φύγω από την Ελλάδα. Δε θέλω να μακρηγορήσω, αλλά η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει πάρα πολύ το επάγγελμα μου. Πέρα του ότι στην Αθήνα υπάρχουν πολλοί οδοντίατροι, και υπάρχει ανταγωνισμός, ήρθε και η κρίση και τα έκανε χειρότερα. Ο κόσμος έχει μπλέξει με τους λογαριασμούς, τους φόρους τα χαράτσια. Έχει πέσει μείωση μισθών και συντάξεων και έχει αυξηθεί η ανεργία. Οπότε ο οδοντίατρος έχει καταντήσει σε δεύτερη μοίρα. Η τελευταία του προτεραιότητα. Κι αυτό μόνο αν πονάει και δε μπορεί να κάνει αλλιώς. Παράλληλα το κράτος με την αλλαγή του φορολογικού, μας έχει ξεπατώσει. Σε λίγο οι ελεύθεροι επαγγελματίες και όλες οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα εξαφανιστούν. Και να δω ποιος θα μείνει για να πληρώσει τους φόρους τους. Με όποιο συνάδελφο μου κι αν έχω μιλήσει, το ίδιο πράμα μου λέει ¨Αφροδίτη, δε μπορώ άλλο έχει μειωθεί η δουλειά μου, δε με πληρώνουν και παράλληλα τα έξοδα μου τρέχουν.» Το πρόβλημα είναι γενικό.  Ο κόσμος έχει αγανακτήσει και ο κόσμος έχει αρχίσει και μεταναστεύει με την ελπίδα να βρει ένα καλύτερο μέλλον.

      

Έπρεπε λοιπόν κι εγώ να κάνω κάτι. Ένοιωθα ότι μπαίνω σε αχρηστία, σε ναφθαλίνη.  Ότι είμαι μη παραγωγική. Και μόνο αυτό σου χαλάει τη ψυχολογία.  Έπρεπε κάτι  να κάνω. Δεν είχα και πολλές επιλογές. Ή θα το έκλεινα το ιατρείο ή θα έφευγα εξωτερικό να δοκιμάσω τη τύχη μου.

Για τη πρώτη λύση ούτε που να το σκέφτομαι. Τόσα χρόνια διαβάσματος και θυσιών και από εμένα και από τους γονείς μου δε θα πάνε χαμένα. Πρόκειται για τη ζωή και το μέλλον μου. Και δε θα τους αφήσω να μου το κάνουν αυτό. Οπότε τι μας έμεινε;

           

Η λύση του εξωτερικού…

 Aker Brygge and Oslo city Hall by night (Photo by  Erling@Smemo.no)

(Σύντομα θα ανεβάζω τις δικές μου φωτογραφίες)