The Start - how did we reach this point - Part 1

It's a project that I've been working on for a long time. The idea was planted last year in my mind, and slowly it is realized. I thought it over and over, weighed it, and said, YES,I'll do it.....

And if you won't try, you'll never know anyway.

At start, I had to choose which country I wanted to go to. Australia, United States of America, Canada were discarded. Yes, dentristry has a lot of money there, but I needed to pass exams for my degree to be recognized (which meant a lot of studying for one more time for me), visa, time, and a lot of money....

I do not have any of the above.

So, Europe was the solution. I wanted to be as far as I could from the financial recession. Somewhere I would feel safe. Even if my English are really good, I did not want to go to England. I didn't like their dentistry practices. As a country, it is beautiful, but also depressing. Another criteria that made me reject England is that it does not offer the sports that I love, windsurfing and snowboarding. Of course, British do windsurfing, but in their green/black freezing waters (eurgh), and that if I found work in the south England. Or in lakes (again, bleurgh!). No way. For snowboarding, I would have to travel to France, but you can't do that every weekend. I thought about Scotland as well, but their mountains aren't exactly mountains..more like hills. Oh well!

One day, I was talking to a friend on Facebook and I laid out my problem. And he told me, if you don't care about the cold and you want to have everything (away from the recession and have sports) why don't you think about Norway?

I had my doubts at first, and reasoned with myself, I decided to start my research..What if?

I started reading many blogs of people that emigrated to Norway, even from Australia, and I learned a lot of things about Norway, their culture, their way of life, and learned it's a lot closer to the way I live. To what I want to do. They love nature, and every weekend they are at forests, mountains and seas( in the summer). And I told myself, yes, that's exactly what I want. Of course, I don't know the language. I will learn it though, no problem! But, knowing the language is the most important tool in finding a job there.

I eventually learned what was needed for me to work as a dentist in Norway. So I started the paperwork, and in summer, I had approval. At the same time, I started sending in CV's. I was sending, anywhere they requested dentists. They either did not answer, or when they did, they told me "I'm sorry , we need someone that talks fluently(!) in Norwegian." I ended up hating this answer.

I had as a back up plan, an offer from Mo I Rana. A town in Northern Norway , with all the cons that you think - very cold, dark (the more south you are the better the weather and climate and less dark too), I didn't know if I could bear that.

Also, in order to go there I needed at least a days' trip. You go to US quicker. And my gut was telling me that the guy was a fake.. It's unheard of a dentist office having a manicure/pedicure/hairdresser under the same management. It was a building that one room was the dentistry practice, the next manicure/pedicure and the next over hairdresser! And most of the workers were from Baglandesh(hairdresser) , Venezuela(manicurist) and it sounded like a Greek dentist would fill the picture, and he wasn't too bothered that I didn't know the language. It was really weird , so I had put it aside till I found something better.

My targed was always Oslo. I had also thought I’d go in another town at first, and after a while, when I would have done some time working in Norway, and I would have been more fluent in the language, to go to Oslo. Of course, it’s a very expensive city, but you have a lot to do in your free time. You never are bored.

Around September, I was starting to feel desperate, better offers started rolling in. And among these offers there was one from Oslo! And I even went through a Skype interview, and the dentist boss okayed me to the manager of the clinic. The downside was that the clinic hasn’t been formed yet, and he would have to buy it, something that went over the course of many months (until today). I never stopped looking though, as much as I wanted Oslo, I had to look for something better. I saw an ad from Κristiansand.

The concept was the same with Oslo. I wasn’t too crazy about the place, but the money was good. Too good. I said, OK. Τhey wanted me, but they had to check all the CV’s and decide. Something that was over the duration of a month and a half. Living in uncertainty. The only thing that I knew was that I was in the 8 best CV’s , and that they want to choose between 2. I was feeling like I was playing in a dentistry contest. I was in the semifinals and wanted to be in the final. Worst week of my life.

I started getting nervous. What if anyone else had more credentials than me? Who has the best CV? The last day before the big decision I was told : “ Your CV is one of the two choices, and we want to choose one of them. You’ll know till tomorrow.” That was my worst night of my life.. I was praying I’d get in, and I enlisted a friend to do the same.  So much prayer in my 36 years of my life that I hadn’t done, I did the past two months. I even tried reasoning with God. I was trying to do everything in my power. Next morning , I see the email. I managed to check it out. Did I get the crown….sorry , job! “ I’m sorry, your CV was very good but we decided to get a Norwegian dentist in the end.” Backstabbing in its finest, and even he turned the knife as well..Norwegian!

In his subsequent emails (suddenly from where I was begging for an answer, he got quite chatty) I learned that I didn’t get rejected because of lack of experience, but because of lack of language. And supposedly the helper that would help me learn Norwegian fell pregnant, etc… Nah..it was easier for him to get a Norwegian dentist since he wouldn’t have to pay for me to go to an intensive school to learn the language. How can I surpass a Norwegian? I would’ve done the same , was I in his shoes, but don’t keep me hanging on.  Tell it like it is from the start. That not knowing Norwegian would be against you to get chosen. Don’t tell me you’re in the final 8 or 2, when you are not going to give me a job. Every time I think about it, I get really upset again.

That was a slap in my face. I was really crushed. Prayers, everything was for naught. The subsequent week I had to get on my feet and continue stubbornly to find something. I did not have the luxury of stopping at the first stumbling block, or to lose my hope. It couldn’t be, I might not be fluent , but I would never know it fluently if  I didn’t live there. I had to get a chance. One chance.

My last hope was Oslo. I decided to send an email to get an update if he had bought the clinic. And the coincidences started. The day I had been rejected for the Kristiansand job,  he had been rejected  for the clinic he wanted. He got crushed too, his plan was going behind, but he was going to find another clinic, even smaller. Of course I’ll be informed..That was quite the coincidence.. Nice Christmas present for both of us (NOT!).

I started seeing a light in the end of the tunnel. I still could hope for Norway. Maybe the universe wants me in Oslo after all?

   Even if I wanted to deny it? I let Christmas holidays pass by, and I sent another email. Tock tock, what happened, did you buy the clinic? And I got a very hopeful response where he told me he had found a 3 room clinic, and he’s signing for it in Monday, and the equipment is already there. Oh, and it’s in the center of Oslo city. For me to be informed, it means he wants me. Monday rolls around, I wish the signatures were done, but I was starting to get doubts. What if he decided to reject me (nightmare!). What if the dentistry positions are not for me (first clinic was for 9 dentists) and I might get rejected… We have a saying that whoever gets burnt , is twice cautious.I was going to give him a week to give me news, but I couldn’t keep waiting.. And I got the best response I could be hoping of! That when he’ll get everything in order, we will tell me to get filed in Norwegian registry to get a personal number and they’ll start looking for a living space for me.

Oslo I’m coming!!!!! This is the BEST answer I could think!!

I’m  coming soon….

---------------------------------------------------------------------------------

 Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΣ – ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΩΣ ΕΔΩ.

  Είναι ένα project που προσπαθώ εδώ και καιρό. Η ιδέα είχε μπει από πέρσι στο μυαλό μου και σιγά σιγά υλοποιείται.  Τα έβαλα κάτω, ζύγισα καταστάσεις, και είπα ναι θα το κάνω. Ο τολμών (και ο επιμένων) νικά. Και αν δεν δοκιμάσεις δε θα πάθεις.

   

Στην αρχή έπρεπε να επιλέξω σε ποια χώρα θέλω να πάω. Αυστραλία, Αμερική, Καναδάς (δυστυχώς) είχαν αποκλειστεί. Ναι μεν ως οδοντίατρος τα λεφτά είναι καλά εκεί, αλλά χρειάζεται να δώσω εξετάσεις για αναγνώριση του πτυχίου μου (που σημαίνει πολύ διάβασμα για άλλη μια φορά), βίζα, χρόνο και πολύ χρήμα. Φυσικά δε διαθέτω τίποτα από τα παραπάνω. Οπότε μας μένει η Ευρώπη. Έτσι πως είναι η κατάσταση με την οικονομική κρίση ήθελα να είμαι κάπου μακριά από όλο αυτό. Κάπου που να νιώθω ασφαλής. Παρόλο που ξέρω αρκετά καλά αγγλικά την Αγγλία την απέρριψα.  Δε μου αρέσει το σύστημα της οδοντιατρικής περίθαλψης της. 

Σα χώρα ωραία είναι,  πολύ πράσινο, ωραία κτήρια, αλλά από την άλλη πολύ καταθλιπτική.  Κι ένα άλλο κριτήριο που με έκανε να την απορρίψω είναι ότι δεν προσφέρει τα αθλήματα που αγαπώ, το windsurfing και το snowboard. Βέβαια windsurfing οι Άγγλοι κάνουν αλλά για μπες στα μαύρο πράσινα (μπλιαχ) παγωμένα νερά της. Κι αν έβρισκα δουλειά στον νότο. Αλλιώς μετά σε λίμνες (και πάλι μπλιαχ). Απα πα, με τίποτα. Για το snowboard, θα έπρεπε να ταξιδεύω Γαλλία, αλλά αυτό δε μπορείς να το  κάνεις κάθε Σαββατοκύριακο. Σκέφτηκα και τη Σκωτία, βέβαια τα βουνά της δεν είναι ακριβώς βουνά αλλά λόφοι… Αλλά είπα δε βαριέσαι, ας είναι.

Μίλαγα με έναν φίλο μου στο facebook και του έλεγα τους προβληματισμούς μου. Και μου είπε αφού δε σε νοιάζει το κρύο και θες να τα συνδυάσεις όλα (μακριά από την κρίση και σπορ) για σκέψου και τη Νορβηγία. Αφού έπεσαν τα μα, πως, τι, δε  θα παγώσω κλπ άρχισα να το ψάχνω. Βρε λες;

Διάβασα πολλά blog ανθρώπων που μετανάστευσαν στη Νορβηγία ακόμα και από Αυστραλία, και έμαθα πάρα πολλά πράματα για τη Νορβηγία, την κουλτούρα της, τον τρόπο ζωής τους και είδα ότι είναι αρκετά κοντά στον δικό μου τρόπο ζωής. Σε αυτό που θέλω να κάνω. Αγαπούν τη φύση και κάθε σαββατοκύριακο είναι έξω στα δάση στα βουνά και στις θάλασσες (το καλοκαίρι). Και είπα ναι, ακριβώς αυτό είναι που θέλω.  Βέβαια δε ξέρω τη γλώσσα.  Θα τη μάθω, εκεί θα κολλήσουμε;  Κι όμως η γλώσσα όπως ανακάλυψα στη πορεία είναι το πιο σημαντικό στην ανεύρεση εργασίας

Στη πορεία έμαθα και τι χρειάζεται για να δουλέψω ως οδοντίατρος στη Νορβηγία. Οπότε έστειλα τα χαρτιά μου για αναγνώριση και μέχρι το καλοκαίρι είχα το πολυπόθητο χαρτί.  Παράλληλα άρχισα τη διαδικασία του να στέλνω βιογραφικά. Έστελνα, έστελνα, έστελνα. Είχε καταντήσει μηχανική κίνηση. Όπου υπήρχε ζήτηση οδοντιάτρου εγώ έστελνα. Ή δε μου απαντούσαν ή όταν απαντούσαν μου έλεγαν κομψά «λυπάμαι αλλά χρειαζόμαστε κάποιον που να μιλάει άπταιστα (!) τα Νορβηγικά.» Κάποια στιγμή αυτή η φράση μου είχε σπάσει τα νεύρα.

Είχα βέβαια καβάτζα μια πρόταση για Mo I rana. Μια πόλη αρκετά βόρεια της Νορβηγίας με όλα τα μειονεκτήματα που αυτό συνεπάγεται. Πολύ κρύο, σκοτάδι κλπ (όσο πιο νότια της Νορβηγίας είσαι τόσο πιο ήπιο το κλήμα και έχεις και λιγότερο σκοτάδι) δεν ήξερα αν θα άντεχα. Επίσης το να φτάσω εκεί ήθελα μια μέρα ταξίδι. Αμερική πιο γρήγορα φτάνεις. Και το ένστικτο μου, μου έλεγε πως ο τύπος είναι απάτη. Που ακούστηκε οδοντιατρική κλινική που να συστεγάζεται με μανικιούρ πεντικιούρ και κομμωτήριο; Δηλαδή είχε ένα κτήριο που η μια αίθουσα ήταν το οδοντιατρείο, η άλλη μανικιούρ πεντικιούρ και η άλλη κομμωτήριο ! Και οι εργαζόμενοι του ήταν από Μπαγκλαντές η κομμώτρια, Βενεζουέλα η μανικιουρίστα, ε δεν τον χάλαγε μια Ελληνίδα οδοντίατρος γι’ αυτό και δεν είχε κόλλημα που δεν ήξερα τη γλώσσα. Το ένστικτό μου βάραγε καμπανάκια. Κάτι περίεργο συμβαίνει με τον τύπο. Οπότε τον είχα στην άκρη μέχρι να βρω κάτι καλύτερο.

Ο στόχος μου πάντα ήταν το Όσλο. Είχα συμβιβαστεί και στην ιδέα του να πάω σε μια άλλη πόλη στην αρχή και μετά από ένα διάστημα αφού θα έχω και νορβηγική προϋπηρεσία και θα έχω μάθει και καλύτερα τη γλώσσα να κατέβω προς το Όσλο. Βεβαία είναι ακριβή πόλη, αλλά έχεις πιο πολλά να κάνεις τον ελεύθερο σου χρόνο σου.  Ποτέ δε βαριέσαι. Κάπου τον Σεπτέμβριο, εκεί που είχα πια απελπιστεί, άρχισαν να έρχονται καλύτερες προτάσεις. Και κάπου ανάμεσα στις προτάσεις ήταν και μια από Όσλο!!! Μάλιστα στο Όσλο πέρασα από interview μέσω skype και ο boss των οδοντιάτρων έδωσε το ΟΚ στον manager της κλινικής για εμένα. Τι καλά ε; Το κακό όμως ήταν ότι δεν υπήρχε η κλινική και έπρεπε να περιμένω το πότε θα την αγοράσει. Κάτι που τράβηξε αρκετούς μήνες (μέχρι σήμερα).

Δεν σταμάτησα όμως να ψάχνω, όσο κι αν ήθελα το Όσλο έπρεπε να συνεχίσω να ψάχνω για κάτι άλλο, ίσως καλύτερο. Και εμφανίστηκε μια αγγελία για το Κρίστιανσταντ. Παρόμοιο κόνσεπτ με του Όσλο αλλά στο Κρίστιανσταντ. Δεν ξετρελάθηκα με τη τοποθεσία, αλλά τα λεφτά ήταν καλά. Πολύ καλά θα έλεγα. Είπα οκ, κάθε εμπόδιο για καλό. Οι τύποι στο Κρίστιανσταντ με ήθελαν, αλλά έπρεπε να τσεκάρουν όλες τις αιτήσεις και να αποφασίσουν.

Κάτι που τράβηξε ενάμιση μήνα. Ενάμιση μήνα ζούσα στην αβεβαιότητα. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι ήμουν ανάμεσα στα 8 καλύτερα βιογραφικά, και ότι θέλουν να φτάσουν στα τελικά 2. Ένιωσα λες και έπαιζα στο Norwegian top dentist, ένα πράγμα. Οκ, είμαστε στους ημιτελικούς και θέλουμε να φτάσουμε στους τελικούς. Πέρασα τη χειρότερη βδομάδα της ζωής μου, διαβολοβδομάδα θα την έλεγα.  Άρχισαν οι μαύρες σκέψεις. Κι αν ο άλλος έχει 3 μάστερ και 2 διδακτορικά;

Ποιος έχει το καλύτερο CV; Την τελευταία μέρα πριν την μεγάλη απόφαση μου λέει, «είσαι ανάμεσα στα 2 βιογραφικά και θέλουμε να διαλέξουμε το ένα. Μέχρι αύριο θα ξέρεις την απόφαση μας.»  Αυτό κι αν ήταν εφιαλτικό βράδυ. Τι προσευχές έριξα δε λέγεται (είχα επιστρατεύσει και μια φίλη στο θέμα των προσευχών όλο αυτό το διάστημα- της χρωστάω πολλά κεράκια). Τόση προσευχή δεν είχα ρίξει στα 36 χρόνια της ζωής μου, και την είχα ρίξει τους τελευταίους 2 μήνες.  Μέχρι και στον Θεό έφτασα να μιλάω και να του λέω τα επιχειρήματα μου για να εισακουστούν οι προσευχές μου. Ότι  μπορούσα έκανα η κακομοίρα.  Το επόμενο πρωί λοιπόν, ανοίγω το laptop και βλέπω το εμαιλ. Βρήκα κουράγιο να το ανοίξω. Εκεί κρινόντουσαν όλα.

Πήρα το στέμμα; Εεε… λάθος τη δουλειά ήθελα να πω. «Λυπάμαι χάσατε, το CV σας ήταν αρκετά καλό αλλά προτιμήσαμε να προσλάβουμε Νορβηγό οδοντίατρο τελικά». Μαχαιριά στη καρδιά, στη κοιλιά, στη πλάτη…. Και μάλιστα μου έστριβε και το μαχαίρι. Νορβηγό!!! Στα επόμενα εμαιλ (ξαφνικά από κει που τον παρακαλούσα για μια του απάντηση,  μου έγινε ομιλητικός) έμαθα πως απορρίφθηκα όχι λόγο εμπειρίας αλλά λόγο γλώσσας.

Και καλά έμεινε έγκυος η βοηθός που θα μου έκανε τον διερμηνέα και άλλες τέτοιες  μαλακίες. Λες και δε μπορούσε να προσλάβει άλλη προσωρινή βοηθό που να ξέρει αγγλικά. Βλακείες… ναι του ήταν πιο εύκολο να προσλάβει Νορβηγό αφού θα τον γλίτωνε και από τα έξοδα που θα έπρεπε να κάνει για να με στείλει σε εντατικό σχολείο για να μάθω τη γλώσσα.

Πως μπορώ να ανταγωνιστώ έναν Νορβηγό; Κι εγώ στη θέση του το ίδιο θα έκανα εδώ που τα λέμε, αλλά ρε φίλε μη δίνεις φρούδες ελπίδες. Πες το εξ αρχής. Η έλλειψης γλώσσα θα είναι ένα μειονέκτημα στην επιλογή σου. Μη μου λες ότι είσαι στη τελική 8αδα ή δυάδα και λοιπές μαλακίες αφού στην ουσία ποτέ δεν ήμουν. Τώρα που τα ξανασκέφτομαι συγχύζομαι πάλι.

Αυτό ήταν γερή σφαλιάρα για εμένα. Απογοητεύτικα πάρα πολύ. Τα έβαλα και με τον Θεό. Τσάμπα οι προσευχές, τσάμπα όλα. Η επόμενη εβδομάδα ήταν η εβδομάδα που έπρεπε να το ξεπεράσω και να ξανασταθώ στα πόδια μου. Το πείσμα μου πρέπει να υπερισχύσει. Δεν έπρεπε να το βάλω κάτω. Δεν έπρεπε να χάσω την ελπίδα μου. Δε μπορεί, εντάξει δε ξέρω άπταιστα τη γλώσσα, αλλά αν δε βρεθώ στη χώρα που την μιλάνε να την ακούω κάθε μέρα δε θα τη μάθω ποτέ.  Μια ευκαιρία πρέπει να την έχω.

Η τελευταία μου ελπίδα ήταν το Όσλο. Στέλνω ένα εμαιλ να μάθω αν τελικά αγόρασε τη κλινική του (είχα και 2 μήνες να μάθω νέα του).  Και κοίτα σύμπτωση. Την παραμονή Χριστουγέννων (την ημέρα που εγώ έλαβα το ΟΧΙ από το Κρίστιανσταντ) έλαβε κι εκείνος απόρριψη για τη κλινική που είχε βάλει στο μάτι. Στεναχωρήθηκε, πάει πίσω στο πρόγραμμα του αλλά θα βρει άλλην κλινική, έστω μικρότερη. Φυσικά θα με ενημερώσει. Βρε τι σύμπτωση ήταν αυτή; Ωραίο Χριστουγεννιάτικο δώρο λάβαμε και οι δυο. Που να ‘ξερε…

Ένα φως στο τούνελ άρχισε να αχνοφέγγει. Έχουμε ελπίδες ακόμα για τη Νορβηγία.  Μήπως τελικά συνωμοτεί το σύμπαν υπέρ του Όσλο; Όσο και να θέλω να το απαρνηθώ; Άφησα να περάσουν όλες οι γιορτές των Χριστουγέννων και τον ξαναενόχλησα με το εμαιλ μου. Τακ τακ, τι έγινε την αγόρασες τη κλινική; Και μου έδωσε άλλο ένα ελπιδοφόρο εμαιλ που μου είπε ότι έχει βρει μια κλινική 3 θέσεων, τα μηχανήματα υπάρχουν και τη Δευτέρα θα πέσουν οι υπογραφές. Α, είναι και στο κέντρο του Όσλο  Καλή τοποθεσία. Βρε λες; Για να με ενημερώνει σημαίνει πως ακόμα με υπολογίζει.  Περνάει η Δευτέρα, αχ μακάρι να υπογράφτηκαν τα συμβόλαια. 

Αλλά άρχισαν να με ζώνουν οι αμφιβολίες. Κι αν άλλαξε γνώμη και δε με θέλει πια; Αν βρήκε καλύτερους υποψηφίους οδοντιάτρους και Νορβηγούς (εφιάλτης κατάντησε); Αν τώρα που οι οδοντιατρικές καρέκλες μειώθηκαν (η πρώτη κλινική που ήθελε ήταν 9 θέσεων) εγώ περισσεύω;  Όποιος έχει καεί στον χυλό φυσάει και το γιαούρτι.  Έλεγα να του δώσω ένα περιθώριο μιας εβδομάδας πριν τον ενοχλήσω πάλι με εμαιλ αλλά δεν άντεξα. Και ήρθε η καλύτερη απάντηση που θα μπορούσα να περιμένω!! Όταν υπογράψει τα συμβόλαια με την κλινική θα μου πει να γραφτώ στα αρχεία της Νορβηγίας για να πάρω τον προσωπικό αριθμό και θα αρχίσουν να μου ψάχνουν σπίτι.

 Όσλο σου έρχομαι!!!!!!! Δεν υπάρχει καλύτερη απάντηση από αυτό. Όσλο ετοιμάσου… έρχομαι σύντομα.