Πεζοπορία στο Gyrihaugen 17-11-13
Μετά από πολύ καιρό, η πρόγνωση του καιρού για το Σαββατοκύριακο ήταν πολύ καλή. Ήλιος και 10 βαθμοί. Και τι κάνουν οι Νορβηγοι όταν βλέπουν ήλιο; Ξεχύνονται στη φύση. Η αγάπη τους είναι το βουνό, όχι ότι δεν πάνε και παραλία. Αλλά κυρίως το βουνό.
Το ίδιο ισχύει και για την σπιτονοικοκυρά μου την Μερέτε. Την Παρασκευή μου ανακοίνωσε τα σχέδια της. Κυριακάτικη βόλτα στο βουνό, εγώ, αυτή, ο αντρας της, ο καινούριος νοικάρης και η βαφτισιμιά της. Τέλια, ότι έπρεπε για να ανέβει λίγο η ψυχολογία μου και να ξεχαστώ. Δυστυχώς μου συνέβη ένα άσχημο περιστατικό, έχασα τον αγαπημένο μου θείο και προσπαθώ να το ξεπεράσω. Η πρόσκληση της Μερέτες ήταν το καλύτερο δώρο για μένα. Αχ αυτή η γυναίκα έχει κάνει ΤΟΣΑ πολλά για μένα. Ο άγγελος μου! Κάποια στιγμη θα κάνω ένα αφιέρωμα στον άγγελο μου. (Βασικά είχα ξεκινήσει να γραφω αλλά εκεί που έγραφα με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν τα κακά μαντάτα, οπότε το κείμενο έμεινε λειψό.....
Προορισμός: Gyrihaugen μέσω Μørkonga.
Μη γελάσετε με το υψόμετρο. Μόνο 682 μέτρα. Όταν το συνειδητοποίησε η Μερέτε απογοητεύτηκε. Μας υποσχέθηκε ότι την επόμενη φορά θα μας πάει σε ψηλότερο λόφο. Οκ είπαμε η Νορβηγία δεν είναι Άλπεις. Το ψηλότερο τους βουνο για το οποίο καμαρώνουν κι όλας είναι λίγο χαμηλότερο από τον Παρνασσό. Galdhøpiggen ( 2469μ) λέγεται . Να μην την αδικούμε έχει ψηλά βουνά, εδω το λινκ με τη λίστα των βουνών της και τα υψόμετρα τους.
http://no.wikipedia.org/wiki/Liste_over_Norges_h%C3%B8yeste_fjell
Πάμε λοιπον.
Φορτώσαμε το αυτοκίνητο και ξεκίνησε η εκδρομή. Θα το αφήναμε στους πρόποδες.Το σχέδιο ήταν να πάρουμε τη δύσκολη διαδρομή και στο γυρισμό θα κατεβαίναμε από την εύκολη. Για να φτάσουμε στη κορυφή του Gyrihaugen θα περνάγαμε από τη Μørkonga. Η Μερκόνγκα είναι μια απότομη χαράδρα και πραγματικά είχε τρελό σκαρφάλωμα. Μαυρη πίστα; Πιο μαύρη δε γίνεται. Έχουν βάλει χοντρο σύρμα οικοδομής για να σε βοηθάει στο σκαρφάλωμα. Αλλά και πάλι είναι δύσκολη η ανάβαση της. Μπουσουλόντας :)
Λιγο πριν ξεκινήσει η άνοδος λαμβάνονται οι απαραίτητες φωτογραφίες. Η ομάδα ετοιμάζεται...
Ιόν και Κάρλος...
Η Μερέτε και η βαφτισιμιά της (Νούρα)
... και αρχίζει η άνοδος.
Εδώ τα παιδάκια μου προσπαθούν να διαλέξουν ποια διαδρομή να πάρουμε...
Αφού γίνονται οι απαραίτητες διαπραγματεύσεις, το συμβούλιο αποφάσισε να πάρουμε την hardcore διαδρομή.
Δυστυχώς η φωτογραφική δε μπορεί να καταγράψει την ακριβή κλίση της διαδρομής. Στις φωτογραφίες φαίνεται ήπια η κλίση αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Σε πολλά σημεία περπάταγα στα τέσσερα και πιανόμουν από όπου μπορούσα (βράχους, δέντρα, κλαδιά)
Η ανάβαση όλο και δυσκολεύει αλλά που να φανταστώ ότι υπήρχε και χειρότερο. Φυσικά γινόντουσαν οι απαραίτητες στάσεις και καλά για φωτογραφίες, αλλά για να πάρουμε και μια δυο τρεις χίλιες δεκατρείς ανάσες.
Εδώ έχουμε τελειώσει το πρώτο μέρος της ανάβασης. Βρήκαμε έναν Νορβηγό με το σκυλάκι του. Πανέμορφο σκυλάκι, δυσκολεύτηκε το κακόμοιρο. Σε αρκετά σημεία το άκουγα να κλαίει.
Κι από εδώ ξεκινάει ο πόνος..
Η χαράδρα Mørkgonga.
Παρακολουθούσα το σκυλί να ανεβαίνει και τις κοτρόνες να κυλάνε προς τα κάτω...
Και μετά ήρθε και η σειρά μας......
Και φτάσαμε αισίως (και ζωντανοί) στη κορυφή της χαράδρας. Αμέσως βγήκαν οι φωτογραφικές να καταγράψουν το κατόρθωμα μας. Επαναλαμβάνω πως η κλίση είναι πιο απότομη αυτή που φαίνεται στις φωτογραφίες.
Η θέα όμως μας αποζημιώνει.....
(Συνεχίζεται....)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου