Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

Το σκι είναι μια περιπέτεια.

Δε μπορεί... κάποια στιγμή θα καταφέρω να επιστρέψω απο το σκι χωρις να νομίζω πως με εχουν βαρέσει 100 νοματαίοι. Με συνεχή προπόνηση κάποια στιγμή το σώμα μου θα συνηθισει. Βεβαια το παρακάνω κι εγώ. Κάνω 15-20 χλμ κάθε φορά.
Το προηγούμενο Σαββατο είχα πάει αλλου εκδρομη για σκι. Ενας γνωστος μου το διοργάνωσε και πήγα. Δε μπορω να πω οτι το ευχαριστήθηκα. Το μέρος υπέροχο αλλα η διαδρομή μάπα. Μονο ισωμα και ανηφόρα είχε. Καθόλου διασκεδαστικό. Και ωράια λες κάνε υπομονη στον γυρισμοθα είναι συνεχης κατηφορα και θα το διασκεδάσεις.. Θα παρεις το αιμα σου πισω για τον ιδρωτα που έριξες για να το ανεβεις. Αμ έλα μου το χιονι ή τα σκι μου δε γλίστραγαν! Ημουν η τελευταία της παρέας (και καταιδρωμένη) οσο και να προσπαθουσα να παω πιο γρήγορα δεν πήγαινα. Ο διοργανωτής καμια 10αρια φορες είχε ερθει να δει μπας και με εφαγε κανας λύκος. Αυτος κανει σκειτ οποτε ανεβαινε την ανηφορα πιο γρήγορα απο όλους. Γκρίνιαζα. Αυτο το άθλημα ή που θα το αγαπήσεις ή που θα το μισήσεις, Και κάτι τέτοιες στιγμές στρέφεσαι προς το δεύτερο. Γυρισα πίσω χωρίς χαμόγελο :(...