Hyttatur - ski on the mountain Mars 2017

Ειμαι παρα πολυ τυχερη (απο ολες τις απόψεις) που εχω γνωρισει και ειναι κομματι της  ζωης μου αυτον τον ανθρωπο που λέγεται Μερέτε, τη σπιτονοικοκυρά μου. Δεν θα κατσω να αναλυσω τους λόγους, μιας και δεν ειναι αυτος ο τιτλος του σημερινου μου μπλογκ.

Εχω μέχρις στιγμης την τυχη να επισκεφτω το εξοχικό της σε διάφορες εποχες του χρονου. Ειναι ενα μερος που το λατρευω και θελω παρα πολυ να βρίσκομαι οποτε μου δινεται αυτη η ευκαιρία. Και οποτε μου το ανακοινωνει εγω πετάω απο τη χαρα φυσικα φυσικα. Εχω παει καλοκαιρι, εχω παει φθινοπωρο, εχω παει αρχες του χειμωνα με χιονια οπου δυστυχως δεν καναμε σκι αλλα πεζοπορία με χιονορακέτες, εχω πάει και ανοιξη. Ήθελα παρα πολυ ομως να δοκιμασω να κανω σκι.

Την προηγουμενη εβδομαδα λοιπον η Μερετε μου εξεφρασε την επιθυμια πως θέλει να παει στο εξοχικο της  το επομενο σαββατοκυριακο. Η αλλη κοπελα που μενει απο πανω δεν μπορουσε να ερθει θα πηγαινε αλλου εκδρομη. Ευτυχως γιατι ετσι και ερχοταν δεν θα μπορουσαμε να παμε για σκι μιας και δεν ξέρει να κανει σκι. Οποτε μειναμε τα δυο μας. 

Κλασσικα αναχώρηση Παρασκευη απόγευμα, αλλα οπως πάντα η Μερετε δεν ηταν ετοιμη για να φυγουμε νωρις το απογευμα και φυγαμε νωρις το βραδυ. Πρεπει να ήταν 7.30. Αυτο σημαινε πως η οδηγηση μου θα ειχε πολλες περιπετειες. Οδηγηση σε στενο οδικο δυκτιο χωρις φωτα και σε πολλες στροφες χωρις σημανση οτι ακολουθει στροφη που ετσι και δεν ειχες τους προβολεις εκεινη την ωρα ανετα καρφονοσουν στην κολωνα ή εμπαινες στα χωραφια (στην καλυτερη των περιπτωσεων). Η μαχη με τη στραβομαρα απο τα φωτα των αυτοκινητων απο την αντιθετη κατευθηνση ειδικα οταν μερικοι ξεχναγανε να κλεισουν τη μεγαλη σκαλα. Ενας μαλιστα ειχε και τα φωτα ομιχλης αναμενα ενω δεν ειχαμε ομιχλη. Αυτον τον δρομο λοιπον (μιας λωριδας ανα κατευθυνση, ξεχασα να το αναφερω) οι Νορβηγοι τον ονομαζουν εθνικη οδο, Ειναι για γέλια. Το εχω ξαναπει σα παλαιοτερη αναρτηση. Η εθνικη οδος Αθηνων Πατρων ειναι αεροδρομιο μπροστα της. Και το τελευταιο αγχωτικο κομματι το πως θα σκαρφαλωνα το βουνο. Ποσο χιονι θα ειχε, Θα ειχε παγο οπως τη προηγουμενη φορά που το αυτοκινητο πατιναρε στις στροφές? Ασκησεις ηρεμιας Αφροδιτη, ας αντιμετωπισουμε τα εμποδια ενα ενα και θα τα ξεπερασουμε οπως παντα. 

Αυτη τη φορά σταματησαμε σε ενα ξενοδοχειο και φαγαμε βραδυνο. Ειπαμε να φαμε κατι ελαφρυ αλλα στο τελος ητανε το δειπνο μας. Γλιτωσαμε το μαγειρεμα... Αν και λεγαμε να φτιαξουμε καμια ομελετα, καμια σαλατα, αλλα στο τελος τιποτα απο αυτα δεν καναμε παρα απολαυσαμε το κρασι μας μιας και φυσικα φτασαμε στη χυτα κατα τις 11.30 το βραδυ και μεχρι να τακτοποιηθουμε πηγε 12 και κατι. Πιναμε και κουβεντιαζαμε νομιζω μεχρι τις 3 το πρωι. Εγω τροφοδοτουσα συνεχεια το τζακι μπας και ζεσταθει το κοκκαλακι μας. Η θερμοκρασια εξω ήταν -8 και μεσα στο σπιτι ήταν στο ιδιο πριπου επιπεδο. Μεχρι να ζεσταθει απο τη σομπα και το τζακι πηρε χρόνο. Οταν ειδαμε οτι κλεινανε τα ματακια μας, κατευθυνθηκαμε προς τα δωματια μας. Ειπαμε καληνυχτα και επεσα στα παγωμενα στρωματα. Τραγουδισα διαφορους σκοπους εκεινη την ωρα. Περα απο το παπλωμα εγω εχω και μια χοντρη μαλλιαρη κουβέρτα την οποια την εχουμε ονομασει Τεντι απο το αρκουδακι. Ο Τεντι συνηθως οταν ζεσταινομαι καταλληγει στο πατωμα. Αυτη τη φορα ομως το πρωι ξυπνησα με τον Τεντι αγγαλια που σημαινει πως κρυωνα το βραδυ. Ή εστω δεν τολμαγα να τον πεταξω απο πανω μου. Το ιδιο μου παραπονεθηκε και η Μερετε το πρωι. Δεν καλοκοιμηθηκε γιατι κρυωνε.

Ενα γερό πρωινο μετα τον καφε και ετοιμαστηκαμε για να παμε για σκι. Το τοπιο μαγευτικο. Το σκι ομως σε φρεσκια πουδρα ήταν πολυ απαιτητικο. Πολυ κουραστικο σωματικα. Οι ανηφορες για μενα ήταν παρα πολυ δυσκολες, σε σημειο να μη μπορω να τις ανεβω. Καμια σχεση με το σκι σε πατημενες διαδορμες με τα μηχανηματα, Μου εδειξε που θα ανεβαιναμε και τι θα κατεβαιναμε μετα. 

Απο τη μια λες γουαου θα κανω τετοιο πραμμα? Απο την αλλη το φοβομουν γιατι δεν εχω κατεβει ποτε πλαγια με σκι (μονο με σνοουμπορντ). Σκεφτομουν θα δοκιμασω να στριβω ή να το παρω ολο ευθεια? Θα κουτρουβαλιαστω? Με ψιλοτρομαζε το ολο εγχειρημα. Ομως στη διαδρομη βλεποντας πως εγω ειχα προβλημα με τις ανηφορες αλλαξαμε τα σχεδια (ευτυχως). Δεν ειχε freeride  για μενα. Βρηκαμε πατημενες διαδρομες και μειναμε σε αυτες. Ανεβαιναμε και κατεβαιναμε. Η καταβαση ολα τα λεφτα... Βεβαια στο τελος ξαναμπηκαμε στις ποδρες για να γυρισουμε πισω οπου εκει τα ειδα ολα. Ημουνα και τοσο κουρασμενη οπου στο τελος ο εγκεφαλος δεν εδεινε τις σωστες εντολες στο σωμα ή τελος παντων τις εδεινε αλλα το σωμα δεν ακολουθουσε με τιποτα τις εντολες. Το αποτελεσμα να πεφτω συνεχεια. Και οταν επεφτα το δυσκολο ήταν να σηκωθω. Καποια στιγμη νομιζα πως δεν θα καταφερω καθολου να σηκωθω και οτι εκει θα μεινω. Δε γινοταν. Εβαζες το χερι κατω για να σηκωσω το σωμα και το χερι βουλιαζε κατω  μεχρι τον ωμο. Δεν υπηρχε καμια στιρηξη. Μονο οσοι κανουν σκι θα καταλαβουν τι εννοω. Αν ομως ημουν ξεκουραστη και το μυαλο λειτουργουσε ωστε να δωσει λυση στο προβλημα μου, θα εκανα αλλο κολπο, Κατι που ανακαλυψα την επομενη μερα που βρεθηκα στην ιδια κατασταση. Εβγαλα τα μπατον απο τα χερια και τα εβαλα κατω στο χιονι παραλληλα και μετα στηριξα το σωμα μου πανω τους για να σηκωθω χωρις αυτα να βουλιαζουν.  Βεβαια θα μου πεις ετσι κινδυνευεις να χαλασεις τα μπατον και να τα λυγισεις. Αλλα προκειμενου να σηκωθεις και να μη μηνεις θαμμενη στο χιονι μικρο το κακο. Τελος παντων μεχρι να φτασουμε σπιτι σιχτηρισα. Σε σημειο που το μισησα. Ειπα πως το freeride δεν ειναι για μενα. Δηλωσα στη Μερετε πως την επομενη μερα θα παμε απο πατημενες διαδρομες και οχι απο πουδρες. Καναμε 18χλμ συνολικα οπου τα μισα ήταν γελιο και χαρα και τα αλλα μισα δεινοπαθησα. Aλλα αυτα ειναι στο προγραμμα. Στο τελος μενουν τα καλα οπως το μαγευτικο λευκο τοπιο κατω απο τον μπλε ουρανο. Ημασταν μονο εγω η Μερετε και τα ιχνη της αλεπους που ακολουθουσαμε. Καπου καπου βλεπαμε και ιχνη λαγου και στο δρομο πετυχαμε και ενα μικρο ποντικακι. Ιχνη αρκουδας ευτυχως δεν ειδαμε ελπιζω πως αυτες κοιμουνται τωρα. 

Οταν επιτελους φτασαμε σπιτι κατάκοπη και καταιδρωμενη αρχισαμε τις ετοιμασιες για το φαγητο. Κρασι για ενεργεια φυσικα.... Εκεινη τη μερα ήταν ο τελικος για την επιλογη του νορβηγικου τραγουδιου για την Γιουροβιζιον και η Μερετε ήθελε να τον παρακολουθησει. Θα ακουγαμε τα τραγουδια απο το ραδιο μιας και τηλεοραση δεν εχουμε. Παλι καλα που πιανει ραδιοφωνικους σταθμους εκει πανω. Μας πηρε ο υπνος ομως στον καναπε και φυσικα ουτε που μαθαμε ποιο τραγουδι επιλεχτηκε... Κατα τις 11 που ξυπνησαμε απο τον καναπε, μεταφερθηκαμε στα κρεβατια μας και συνεχισαμε τον υπνο εκει. Αυτη τη φορα ηταν πιο ζεστα, και ο Τεντι το πρωι βρεθηκε στο πατωμα.

Το πρωι που ξυπνησαμε καναμε διαφορες δουλειες οποτε το σκι ξεκινησε κατα τις 12.30. Της ειχα δηλωσει πως δεν θελω πουδρες κλπ οποτε καναμε σκι στον δρομο. Ειχε ριξει φρεσκο χιονακι το βραδυ και νομιζαμε πως θα ηταν ιδανικες συνθηκες για σκι. Η θερμοκρασια στο 0, αλλα με συννεφια. Για περιεργο ομως λογο κανενα κερι δεν δουλευε στα σκι... αλλαξαμε διαφορα χρωματα και κανενα δεν δουλευε. Με αποτελεσμα τα σκι να γλιστρανε προς τα πισω. Η ουσια του κεριου ειναι να "κολλησει" στο χιονι ετσι ωστε να μπορεσεις να βαλλεις ωθηση προς τα μπροστα και να τσουλησει. Αν αυτο το κολλημα δεν λειτουργησει τοτε το σκι γλιστραει προς τα πισω και γινεται μαρτυριο. Πρεπει να βαλλεις περισσοτερη δυναμη για να αντισταθμησεις το backsliding οποτε περισσοτερη ενεργεια και κουραση. Και τα πραμματα γινονται χειροτερα στις ανηφορες φυσικα. Η βολτα μας λοιπον κατεληξε μικρη. Γυρισαμε πισω απογοητευμενες και στεναχωρημενες. Κριμα αλλα δεν πειραζει... αυτα σημβαινουν.

Βαλαμε να φάμε γιατι υποτιθεται πως θα γυριζαμε Οσλο. Ειχε πεσει ομίχλη και η ωρα ειχε παει 18.30. Η Μερετε συνοδευε το φαγητο της με λευκο κρασι κι εγω σαν τον φτωχο συγγενη επινα πορτοκαλαδα μιας και η οδηγος απαγορευεται να πιει. Καθως τρωγαμε η Μερετε μου ειπε πως επρεπε να βαλει ηλεκτιρκη σκουπα και να κανει διαφορες δουλειες πρωτου φυγουμε... εγω κοιταξα το ρολοι μου (που εδειχνε ήδη αργαμιση), μετα κοιταξα εξω απο το παραθυρο που η ομιχλη εκριβε τον δρομο και ηδη σκοτεινιαζε... και φυσικα υπολογιζα το ποσες ωρες οδηγησης χρειαζομαστε μεχρι το Οσλο κατω απο  δυσκολες συνθηκες. Επρεπε και να κατεβουμε και απο το βουνο (ομιχλη χιονι και πιθανοτατα παγο στα χαμηλα στις στροφες... πολυ επικυνδινος συνδιασμος).

Την κοιταω και της λέω 

- Τι ωρα πιανεις  δουλευεια αυριο? Εχεις κανα meeting?  Με κοιταει και μου λεει

-  Οχι εσυ τι ωρα πας δουλεια? 

- Εγω πρεπει να φυγω απο το σπιτι μετα τις 13.00. Οι Δευτερες μου ειναι χαλαρες.

- Σκεφτεσαι να φυγουμε αυριο το πρωι? με ρωτησε και της ειπα ναι, ειναι η πιο λογικη  και σωστη κινηση που μπορουμε να κανουμε. Θα κανουμε ολες της δουλειες σημερα, θα παμε τα μισα πραμματα στο αυτοκινητο απο τωρα για να το εχουμε ετοιμο και φευγουμε με την ησυχια μας το πρωι. Συμφωνησαμε να το κανουμε έτσι. Και ξαφνικα συνειδοτοποιω πως κακως επινα πορτοκαλαδα με το φαι, θα μπορουσα ανετα να το απολαυσω με το κρασακι μου. Γεμισα το ποτηρι μου αμεσως χωρις δευτερη σκεψη.

Τελειωσαμε με τις δουλειες κατα τις 10 το βραδυ κατσαμε στον καναπε και απολαυσαμε το κρασι μας με χαλαρη κουβεντουλα και κατα τις 11.30 πηγαμε για υπνο. Δεν ειχαμε αγχος για το ποτε θα ξυπνησουμε ειχαμε περιθωριο να φυγουμε μεχρι το αργοτερο 09.30. Εβαλα ξυπνητηρι στις 7.30 για παν ενδεχομενο αλλα ξυπνησαμε απο μονες μας κατα τις 7.  Λιγα τελευταια συγιρισματα καφε πρωινο και κατα τις 8.30 ξεκινησαμε για Οσλο. Χιονιζε στη διαδρομη αλλα ο δρομος πολυ ομαλος. Οταν φτασαμε στους προποδες του βουνου ομως συναντησαμε παγο. Εκει ήταν καπως τρομακτικο ειδικα που σε ενα σημειο (ευτυχως σε ευθεια) για καποιον αγνωστο λογο και χωρις να εχω πατησει φρενο, αρχισε να δουλευει το ABS  συστημα απο μονο του και το φρενο δονειται. Χωρις πανικο σταματησα το αυτοκινητο  ομαλα... πατησα συμπλεκτη (δεν ξερω αν εκανα σωστα αλλα το οδηγικο ενστικτο αυτο μου ειπε να κανω) οποτε και χαλαρωσε το φρενο και σταματησε να χτυπιεται κατω απο τα ποδια μου. Και συνεχισα την πορεια μου... Ολα καλα και χωρις καμια αλλη εκπληξη μεχρι να φτασουμε στον πολιτισμο . Ο δρομος εντελως αδειος κανενα αυτοκινητο καποια στιγμη ενοιωσα μοναξια χαχα. Λιγη βροχη μονο και επιτελους μετα απο πολυ καιρο οδηγουσα κατω απο το φως της ημερας χωρις να με ενοχλουν τα μεγαλα φωτα απο τα απεναντι αυτοκινητα. Το πατησα το γκαζακι μου (ελπιζω να μην ερθει κανα μπιλετακι ). Σταματησαμε για βαφλες και καφε σε ενα χωριο για πρωινο.. και κατα τις 11 ήμασταν στο σπιτι στο Οσλο. Εκανα ρεκορ οδηγησης... Αν δεν ειχαμε σταματησει για βαφλες θα το ειχα κανει σε 2 ωρες... Με τις βαφλες 2.30 ωρες. Καθολου ασχημα. Ειχα και τον χρονο να κανω μπανιο πριν παω στη δουλεια.

H υπολοιπη μέρα, μην πω εβδομαδα, κυλησε με το μυαλό μου να βρισκεται ακομα εκει. Αλλου η ψυχη και αλλου το σωμα που λενε. Παντα έτσι σημβαίνει. Εως την επομενη φορα...

φωτορομαντζο