Trysil ski resort. Snowboard 2015

Η πιο γρήγορη απόφαση που έχω πάρει στη ζωή μου, στιγμιαία θα έλεγα.

Επέστρεψα σπίτι και σε ένα γκρουπάκι στο facebook κάποιος  είχε αναρτήσει ένα ποστ που έλεγε πως αυτός και η γυναίκα του σκοπεύουν να πάνε σε ένα χιονοδρομικό αύριο (Το Trysil) κι έχει 2 θέσεις ελεύθερες στο αυτοκίνητο του. Δεν ζήταγε να μοιραστεί τα έξοδα (βενζίνη διόδια)  μιας και αυτοί έτσι κι αλλιώς θα πηγαίνανε λέει, παρέα θέλανε.  Δεν ήθελα και πολύ όπως καταλαβαίνετε, και του έστειλα μήνυμα. Δυστυχώς είχαν προλάβει άλλοι την ευκαιρία. Επειδή  όμως είχα ήδη ξεσηκωθεί  κοίταξα να δω πως μπορούσα να πάω μόνη και να τους συναντούσα στο χιονοδρομικό. Καλό το σνοουμπορντ/σκι αλλά με παρέα είναι ακόμα ωραιότερο.  Είχε skibus που έφευγε από τον κεντρικό σταθμό του Όσλο στις 7:00. Και μάλιστα το εισιτήριο του χιονοδρομικού ερχόταν 100 κορώνες φθηνότερα με το skibus. Το πρόβλημα μου όμως ήταν το πώς θα έφτανα στον κεντρικό σταθμό του Όσλο στις 7 το πρωί από το σπίτι μου που η πρώτη γραμμή του μετρό περνάει στις 07:30 τα Σαββατοκύριακα. $%%#$^.  Η μόνη λύση που είχα ήταν να περπατήσω από το σπίτι μου 2 χιλιόμετρα (φορτωμένη με τον σάκο του σνοουμπορντ και τις μπότες -  ζυγίζουν 12 κιλά από μόνα τους) μέχρι έναν σταθμό του μετρό οπού θα με πήγαινε στη στάση των λεωφορείων. Είχα κουραστεί και μόνο με τη σκέψη του εγχειρήματος.

Αργότερα  όμως λαμβάνω ένα μήνυμα από το παιδί που θα πήγαινε στο ΧΚ πως υπάρχει θέση στο αυτοκίνητο τους  (ακυρώθηκαν οι άλλοι για καλή μου τύχη) και πως θα ερχόταν να με πάρει από το σπίτι μου στις 6 το πρωί. Χαρά εγώ….  Μικρού παιδιού. Γλίτωσα και τον ποδαρόδρομο πρωί πρωί.

Ετοίμασα τα πράγματα μου για το πρωί να είναι έτοιμα. Αισθάνθηκα όπως τότε που πήγαινα Παρνασσό με την παρέα μου. Η χαρά μου ήταν τόσο που από την υπερένταση δεν με έπιανε ο ύπνος. Κατάφερα να με πάρει ο ύπνος στις 01:00 το πρωί και έπρεπε να ξυπνήσω στις 05:00. Δε βαριέσαι…. Μια χαρά θα περάσω έλεγα. (που να ΄ξερα)

Να πω πως το χιονοδρομικό απέχει 210 χλμ από το Όσλο (όσο και ο Παρνασσός), βρίσκεται στην περιοχή του Lillehamer όπου εκεί βρίσκονται και άλλα 2-3 μεγάλα χιονοδρομικά. Έχουν διοργανωθεί και Ολυμπιακοί αγώνες σε αυτά (και στο Τrysil).

Ορίστε ο χάρτης του.

Και ξυπνάω που λέτε το πρωί, ετοιμάζομαι με την ησυχία μου τρώω το πρωινό μου χαλαρά κι ωραία. Τα παιδιά θα επερχόντουσαν  δέκα λεπτά αργότερα από αυτή που μου είχαν πει. Δε βαριέσαι, ποιος βιάζεται; Κατά τις 06:05 βγήκα έξω στο δρόμο να τους περιμένω, κι εκεί που καθόμουν και απολάμβανα την ησυχία της νύχτας ακούω ένα ΜΙΑΟΥ. Μπα λέω δε θα άκουσα καλά ιδέα μου είναι. Μετά από λίγο ξανά ΜΙΑΟΥ. Και ήταν γνωστό ΜΙΑΟΥ. Η Μπήλλιω ήταν αλλά που ήταν δεν ήξερα. Αρχίζω τα ψψιψψιψιιι και περνώ απάντηση ΜΙΑΟΥ. Ωραία λέω αρχίσαμε διάλογο. Μα που βρίσκεται; Ξανακάνω ψιψιψιψι…. ΜΙΑΟΥΥΥ. Πιο σπαραχτικό. Η καρδιά όρχησε να σφίγγεται. Άρχισα να ακολουθώ τον ήχο. ΨΙΨΙΨΙψι;;  ΜΙΑΑΟΥΥΥΥΥ…. Και ξαφνικά την βλέπω μέσα σε μια αυλή (είχε περάσει και τον δρόμο απέναντι) 3 σπίτια μακριά από το δικό μου. Η αυλή είχε φραχτη από συρματόπλεγμα και δεν μπορούσε να βγει από κει.  Χριστέ μου να την βγάλω από κει και μετά θα την σφάξω. Άρχισε να κλαίει, ήθελε να έρθει κοντά μου. Να σου ήρθαν και τα παιδιά…. Παρκάρετε εκεί τους λέω γιατί πρέπει να μαζέψω τη γάτα μου, έχω πρόβλημα. Και να μην ξέρω τι να κάνω. Να πηδήξω το φράχτη; Να σκάψω λαγούμι; Κατευθύνομαι προς την πόρτα του κήπου το οποίο ήταν και το πιο συνετό αλλά πάνω στον πανικό που να σκεφτείς λογικά; Κλειστή!! Ε φυσικά κλειστή θα ήταν…. Και τι να κάνω να την ανοίξω; Ξαναγυρίζω πίσω να δω που είναι η Μπήλλιω. Δεν ήταν εκεί που την άφησα, μα που είναι; Γυρίζω πίσω να δω και είδα ένα μαυρόασπρο γατί να τρέχει στο δρόμο προς το μέρος μου. Η Μπήλλιω! Με είχε ακολουθησει φαίνεται μέσα στην αυλή και βρήκε το άνοιγμα στην πόρτα και βγήκε έξω…. Πάλι καλά που είναι και έξυπνη.  Άρχισα να την καλώ προς το μέρος μου. Έλα Μπήλλιω μου, έλα.  Άρχισα να την οδηγώ προς το σπίτι μου αλλά αυτή από την τρομάρα της μπήκε στην αυλή άλλου σπιτιού (δεν είχε πόρτα αυτή). Προσπάθησα να τη πλησιάσω για να την πιάσω αλλά δεν μου καθόταν έφευγε.  Βγήκα από το σπίτι και πήγα στην δική μου αυλή και την φώναζα από κει. Το απέναντι σπίτι είχε ξύλινο φραχτη ο οποίος είχε ανοίγματα και ήξερα πως χωραγε να περάσει ανάμεσα τους. Ευτυχώς που στις έξι το πρωί δεν πέρναγαν αυτοκίνητα. Πέρασε τον δρόμο και μπήκε τρέχοντας στην αυλή μου και πήγε στο σπίτι μου όπου και την έβαλα μέσα.  ΟΥΦΦΦΦΦ…. Επέστρεψε η καρδιά μου στη θέση της. Δεν υπήρχε περίπτωση να φύγω ξέροντας πως η μικρή ήταν εκεί έξω αβοήθητη. Σίγουρα θα έβρισκε από μόνη της τον τρόπο να γυρίσει πίσω. Όπως μπήκε θα έβγαινε. Αλλά έμοιαζε και η ίδια μόνη και αποπροσανατολισμένη.  Τέλος καλό όλα καλά, τώρα μπορούσα να κάνω το ταξίδι μου χωρίς άγχος και αγωνία.

Το ταξίδι θα διαρκούσε 3 ώρες (τα όρια ταχύτητας είναι ως γνωστόν πολύ χαμηλά και εδώ τα ακλουθούμε θέλουμε δε θέλουμε) , θα φτάναμε 09:00 με το άνοιγμα του χιονοδρομικού.  Όποτε πήγαινα Παρνασσό ταξίδευα με ήλιο, εδώ ταξιδεύαμε με το φεγγάρι επάνω ακόμα. Ήταν και σχεδόν γεμάτο.  Καθώς πλησιάζαμε αγωνιούσαμε για την ποσότητα του χιονιού.  Δεν είχαμε δει καθόλου χιόνι…. Λέμε δεν μπορεί, στο χιονοδρομικό θα έχει. Η ιστοσελίδα του χιονοδρομικού έλεγε 60εκ χιόνι κατάσταση πολλή καλή (ναι μη βράσω…. Μήνυση για ανακρίβεια στις ενημερώσεις τους θέλουν. ) Όταν ξεπρόβαλλε το βουνό όντως το είδαμε χιονισμένο. Ωραία λέμε… έχει χιόνι. 

Φτάσαμε 9:00 ακριβώς, παρκάραμε, ντυθήκαμε και πήγαμε να βγάλουμε τα εισιτήρια.

Φωτογραφίες απο τη βάση

Είχε αρχίσει να ξημερώνει πια. Ανεβήκαμε στο πρώτο λιφτ όπου και είδαμε την ανατολή του ηλίου πίσω από το βουνό.

 Καιρικές συνθήκες ιδανικές.  Είχε -1 καθαρό ουρανό και θα είχε ηλιοφάνεια όλη μέρα.  Τι πιο τέλειο να χιονοδρομείς με ήλιο; Όλα μια χαρά μέχρι που είδαμε από κάτω από το καρεκλάκι μας να περνάνε οι πρώτοι χιονοδρόμοι. Και ακούσαμε τον φρικιαστικό θόρυβο του πάγου κάτω από τα πέδιλα τους. Ένα μεγάλο ΩΧ σχηματιστικέ στα πρόσωπα μας.  Οκ τους λέω, δε θα πάμε σε αυτή τη πίστα έτσι; Θα πάμε στις άλλες. Ναι λες και οι άλλες θα είχαν διαφορά, που να ξέρα….  

Αυτό που έζησα ήταν τρομακτικό. Οι χειρότερες συνθήκες που έχω αντιμετωπίσει στη χιονοδρομική ζωή μου. Από πίστα παγωμένη εως γυαλί θα έλεγα. Στην ουσία είχε 59 πόντους  ΠΑΓΟ και 1 πόντο τεχνητό χιόνι από πάνω.  Η επικινδυνότητα στο μεγαλείο της. Να μη ξέρεις που να στρίψεις. Να φοβάσαι να επιταχύνεις γιατί οκ τώρα είσαι σε χιόνι και έχεις γκριπ αλλά μετά βρίσκεσαι στον πάγο του καλλιτεχνικού πατινάζ και μόνο με παγοπέδιλα μπορείς να περπατήσεις και όχι με σανίδι του σνοουμπορντ.  Οι σκιέρ έχουν μεγαλύτερο αβαντάζ στον πάγο από εμάς. Πραγματικά ακόμα και η πράσινη πίστα είχε γίνει μαύρη.  Αισθάνθηκα σαν αρχάρια! Δε  ξέρω πόσες τούμπες έφαγα αλλά έχω δυο κωλομέρια (σορρυ κι ολας)  μωβ από μελανιές. Ούτε να κάτσω δεν μπορώ σήμερα.

Καταφέραμε να φτάσουμε στην βάση μετά από πολλές δυσκολίες. Ατελείωτη η διαδρομή, και αυτή τη φορά ήταν εφιαλτικά ατελείωτη. Μας είπε ένας λιφτιέρης να πάμε από την άλλη πλευρά του βουνού στις άλλες πίστες όπου εκεί τα πράγματα ήταν λέει καλύτερα.  Έπρεπε να διανύσουμε βέβαια το μισό βουνο για να φτάσουμε αλλά αυτό δε μας χάλαγε. Θέλαμε να το γνωρίσουμε όλο άλλωστε. Την κορυφή βέβαια ούτε που θα την αγγίζαμε. 

Οταν λέω κορυφή εννοώ το καραφλό κομμάτι του βουνου στη φωτογραφία.

Αν ήταν παγωμένα στα κατώτερα στρώματα, στα ανώτερα που δεν είχε δέντρα και θα το είχε ξυρίσει όλο ο αέρας;  Φαινόταν ξυρισμένο το χιόνι έτσι και αλλιώς. Ούτε που να το σκεφτώ…. Προσπαθήσαμε να φτάσουμε στην άλλη πλευρά του βουνού όπως μας είπαν  αλλά δεν τα καταφέραμε. Είχαμε κουραστεί , όχι από το snowboard, αλλά από το άγχος και τις πτώσεις. Είπαμε ακόμα και οι πράσινες πίστες (που δεν είναι πίστες αλλά μονοπάτια) είχαν γίνει μαύρες.  Μαρτύριο είχε καταντήσει. Είπαμε να κάνουμε κάτι και να το ευχαριστιόμαστε. Είχα τόσο χαλαστεί που αναπολούσα το λαγκρεν μου. Να καθόμουν σπίτι μου στη ζέστη μου και όχι εδώ. Πρώτη φορά με έκανε να νιώσω τόσο μα τόσο χάλια που να μη θέλω να ξανακάνω σνοουμπορντ. Μιλάμε για τόσο χάλια.

Αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω  και να κάνουμε σε μια πίστα που την είχαμε δοκιμάσει το πρωί και φαινόταν τουλάχιστον καλύτερη από τις άλλες. Πάνω κάτω την ίδια πίστα μόνο και μόνο για να νιώσουμε ότι κάναμε και κάποια απόσβεση των χρημάτων μας. Οι περισσότεροι εκεί είχαν μαζευτεί το είχαν πάρει χαμπάρι και άλλοι.  Προσπάθησα να τη χαράξω στο μυαλό μου, να μάθω τα κομμάτια του πάγου ώστε να τα αποφεύγω. Μιλάμε για ΤΟΣΟ καλά.  Στο τέλος κουράστηκα να έχω πια αυτό το άγχος και τα παράτησα. Πήγα στο σάλε και κάθισα να ξεκουραστώ. Ο Παύλος θα  έκανε άλλες 2 βόλτες, η γυναίκα του τα είχε παρατήσει προ πολλού καθόταν στο αμάξι. Η κακομοίρα αυτή κι αν είχε φάει τις σαβούρες της ζωής της. Είναι και αρχάρια…. Θα το θυμάται για καιρό αυτό που πέρασε. Εδώ θα το θυμάμαι εγώ….

Θα κάτσω να παρακολουθώ τον καιρό στα χιονοδρομικά. Έτσι και δεν χιονίσει εγώ δεν ξανανεβαίνω. 18 Ιανουαρίου έχει τσάμπα σκιπας σε όλα τα χιονοδρομικά της χώρας. Το σπονσοναρει αυτό το Έιβεντ μια εφημερίδα τους. Είναι μια καλή ευκαιρία για να ξανακάνω σνοουμπορντ αλλά μόνο αν χιονίσει…. Ελπίζω να μην πάει χαμένη.