Hikking until Sandbakken hytta

Μα  πόσο μικρός ειναι ο κόσμος τελικα...

Υστερα απο το τελευταίο στραπάτσο που μου ετυχε με τον Γαλλο (αυτον που με παρατησε στα κρυα του λουτρου μεσα στο δασος μονη ντε) είχα πει ποτε ξανά μαζι του και ποτε ξανα μονη με καποιον γενικά (εκτος και αν εγω οδηγώ οπως το προηγούμενο ΣΚ). Ελα ομως που η ζωή παίζει παράξενα παιχνίδια. Ας πάρουμε λοιπον τα πράματα από την αρχή.


Μια κοπέλα στο hiking group στο facebook διοργάνωνε μια βόλτα για την Κυριακή. Δεν είχε πει πληροφορίες για τη διαδρομή το ειχε αφήσει για έκπληξη. Βασικά απο οτι μου είπε αλλάζει γνώμη πολύ συχνα και ακόμα και η ίδια μεχρι τη τελευταία στιγμή δεν ξέρει που θα πάει. Το σίγουρο ήταν πως θα γινόταν η βόλτα ακόμα και με τον βροχερό καιρό που θα είχε. Ειχαν δηλώσει στο φατσοβιβλιο πως 15 ατομα θα παραστούν αλλά δεν ειχα δώσει σημασία στο ποια. Ετσι και αλλιως δεν  ξέρω και κανεναν.
Παω στο ραντεβου μου στις 10 το πρωί και ήταν μονο η κοπέλα να πινει καφέ. Απο τα 15 άτομα που ειχαν δηλωσει συμμετοχη δεν είχε φανει κανενας, εκτός από μένα. Δε θα το ακυρώναμε, τη βόλτα θα την κάναμε, εστω και μικρη. Εκει που τα λέγαμε μου λέει "Τον Εμμάνουελ τον ξέρεις;". Ποιον, λέω, τον Γάλλο; Ναι μου λέει. "Ναι δυστυχως τον ξέρω....ωχ... μη μου πεις οτι θα έρθει και αυτος;" Δεν μπορεσε να μου απαντήσει γιατι κατα φωνήν κι ο γάιδαρος μολις έφτασε μπροστα μας. Βρε καλώς τον λέω.... (speeking of the devil έλεγα απο μέσα μου). Με το που ήρθε άρχισε τα γνωστα του, να φυγουμε γιατι ειχε εισητήριο μιας ωρας δεν ηθελε να το χάσει. Εμεις εν το μεταξυ ακόμα καφέ πίναμε. Τι ώρα το εβγαλες τον ρωτάμε... στις 10 μας λέει και ήταν 10:05.... Ε μέχρι τις 11 έχουμε καιρο του λέμε, κατσε και χαλάρωσε. Η Τζάνετ ομως ύστερα απο την αντίδραση μου στο ακουσμα του ονοματος του  της είχε μεινει η απορία (σιγά μη το άφηνε έτσι).

Τζανετε: "Εσεις οι δυο γνωρίζεστε απο οτι καταλαβα"

Εγώ: "Ναι, ειχαμε πάει μια βόλτα μαζι που ακόμα τη θυμάμαι. Θα στο κοπαναω συνεχεια το κακό που μου έκανες εκεινη την μέρα."

Σιγα που θα κρατιόμουν και θα τον άφηνα έτσι

Τζανετ: "Τι σου έκανε;"  Σιγά μη το άφηνε και η Τζάνετ

Εγω: " Με παράτησε μονη στο δάσος να γυρίσω πισω και εκανα 10 χιλιομετρα μόνη σε ενα αγνωστο τοπίο χωρις να ξέρω τον δρόμο." Και φυσικά εξιστόρησα όλο τον Γολγοθά που πέρασα εκείνη την ημέρα

Με το που το άκουσε αυτο η Τζάνετ έγινε πυρ και μανία. Του έριξε ενα χέσιμο (με τα συγχωρήσεως) που δε λέγεται. Βασικά του είπε οτι είναι απαράβατος  κανονας στην ορειβασία (και όχι μονο) ΔΕΝ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΜΟΝΟ ΠΙΣΩ. Ακομα και αν ένοιωθε πως αυτο το ατομο τον καθυστερεί, δε μπορει να ακολουθησει στο ρυθμό του κλπ μενεις μαζι του μεχρι το τέλος και απλά την επόμενη φορά δε ξαναπας μαζι του. ΤΕΛΟΣ.
Απο τη μια αισθάνθηκα ασχημα για το παιδι γιατι με το που έκατσε τον πιάσαμε από τα μούτρα και οι δύο, αλλά έπρεπε να ξεκαθαριστει το ζήτημα. Και κατάλαβε το λάθος του και οτι έκανε λάθος. Αυτο του το αναγνωρίζω.
Ξεκινήσαμε λοιπόν για τη βόλτα μας. Προορισμος ενα σαλέ στο σαλε Sandbakken. Άγνωστος ο αριθμός των  χιλιόμετρων. Εγώ είχα την αγωνία να μη με πιάσει πόνος στα γόνατα. Ειχαν αρχίσει απο την αρχή να με τσιμπάνε. Αλλά προσάρμοσα το βήμα μου έτσι ωστε να ζεσταθεί καλά η μέση μου και τα γόνατα μου και να μην τα πιέζω και πολύ. Βασικά έκει έχω καταλήξει, στο οτι το πρόβλημα με τα γόνατα μου προέρχεται από τη μέση μου. Και ίσως οταν περπατάω δεν το κάνω σωστα και φορτίζονται τα γονατα περισσότερο.
Ο Γάλλος λοιπόν ήταν ξενέρωτος (το είχα καταλάβει και απο τη προηγουμενη φορά) και η ολη φάση θα γινοταν καταστροφική αν δεν αναλάμβανα δράση. Χρησιμοποίησα το αστείρευτο χιούμορ μου που με διέπει στις δύσκολες ώρες. Βοήθησε και το γεγονός οτι βρήκα ανταπόκριση στο χιούμορ μου απο την αλλη κοπέλα (απο τον Γάλλο δεν.... με την καμία. Δεν το είχε. ) και έγινε χαμός. Το τι γέλιο ρίξαμε δε λέγεται. Στα δε τελευτάια χιλιομετρα προς το σαλέ, εκει που είχε αρχίσει η κούραση να εμφανίζεται σε όλους, τους λέω "αν βλέπετε πως δε σας μιλάω δεν είναι οτι δε σας πάω και γίνομαι αντικοινωνική. Είμαι σε ρομπότ φάση, εχω βάλη την ταχύτητα και απλώς προχωράω." Και λέει η Τζάνετ, "οσο δηλαδή η διάθεση σου ειναι καλή είμαστε σε σωστό δρόμο, αν όχι Huston we have a problem? " Ακριβώς της λέω.... "Τοτε πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να σε έχουμε σε καλή διάθεση" Και τοτε η τρέλα έγινε χειρότερη....μεχρι που με επιασε το μπεμπεδίστικο και αρχισα να κανω σα μωρό (νορβηγόπουλο μωρό) και αυτό έγραψε ιστορία. Επεσαν απίστευτες ατάκες.... (την επόμενη μου τα επαναλάμβανε στο facebook chat και ακομα γελούσαμε). Ειμαι απίστευτη ώρες ώρες. Η αλήθεια ειναι οτι οποτε τα βρίσκω σκούρα ή είμαι χάλια ψυχολογικά, μου βγαίνει ένα απίστευτο χιούμορ μαζί με αυτοσαρκασμο. Μπορεί να πετάξω απίστευτες ατάκες που θα μας κάνουν να κλαίμε απο τα γέλια.
Και γιατί είχαμε κουραστεί τόσο πολύ; Ειχα ενεργό το gps (endomodo traker) και οταν τελικά φτασαμε στον στοχο το κοντερ είχε γραψει 12 χιλιομετρα!! (φυσικά είχαμε να υπολογίσουμε και τα χιλιομετρα του γυρισμού). Ενω είχα πάρει μαζι μου σάντουιτς, εκανα τη παρασπονδια και πηρα μια θεσπέσια βάφλα με μαρμελάδα (εδω οι βαφλες δεν εχουν καμια σχεση με τις γνωστες ελληνικες βάφλες) και μια κοκα κολα. Μετα απο τοσα χιλιομετρα ήθελα λιγο γλυκό να μου ανεβασει λιγο το ζάχαρο :)

Και η θαλπωρή του τζακιου ήταν όλα τα λεφτά.

Βεβαια πριν μπουμε στο σαλέ, εγώ και η Τζανετ κάναμε το εξής θεϊκό. Ως σαν γνήσιες ξανθιές είδαμε το κτηριο

 και  θεωρήσαμε πώς όλο αυτό το οίκημα είναι το σαλέ. Και απλά ανοίξαμε τη πρώτη πόρτα και μπηκαμε, οχι ακριβώς μπήκαμε, μπουκάραμε μέσα. Σα να μη τρέχει τίποτα.Μεχρι που ένας σκύλος είχε την αντίθετη άποψη και τα αφεντικά του μας είπαν να πάμε δίπλα, αλλά ευχαρίστως μπορουμε να μεινουμε και να βοηθήσουμε με το να πλύνουμε τα πιάτα. Είχαμε μπει σε σπίτι!!!!!!  Ναι το κάναμε και αυτο!!!  Οπως όπως φύγαμε και μπήκαμε στο σωστό σαλέ και φυσικά δεν είπαμε τί έγινε στον Γάλλο.... Με τόσα που άκουσε απο μας τι γνώμη θα σχημάτιζε στο τέλος;;; Ουτε που με ενδιαφέρει προσωπικά χαχαχα Αλλά σε μια εκδρομή κάτι τέτοια ειναι που σου μένουν. Οι γκάφες, τα αστεία ο χαβαλές. Αλλιώς θα μέναν μόνο τα χιλιόμετρα και η κούραση στο τέλος. Και πραγματικά με τον χαβαλέ που κάναμε τα 12 χιλιόμετρα και τα άλλα 10 της επιστροφής, δε μας φάνηκαν καθόλου. Εντάξει στον γυρισμο απειλουσα την Τζανετ πως αν δεν μου βρει γρήγορα το Mortensud (εκει που θα περναμε το μετρό για τα σπιτια μας) δε θα γυρίσει σώα στο σπίτι της.

Αυτη ηταν η σημερινή εκδρομή. Τα ειχε όλα. Αποδειχθηκε πετυχημένη. Βασικά την κάναμε πετυχημένη.  Και το κυριότερο βρήκα μια νέα φίλη με την ίδια τρέλα με μένα. Και ναι θα ξαναπάμε μαζί πεζοπορια πρωτα ο Θεός την Κυριακή, ακόμα και αν βρέχει. Και ναι τα γόνατα μου δεν με πονέσαν καθόλου!!!! Καθόλου μα καθόλου, και πολύ χάρηκα για αυτό.

Μερικες ακόμα φωτογραφίες απο τη διαδρομή.