Πάσχα στο Sykkiveln 2014

«Ψάχνοντας παλιές φωτογραφίες» όπως λέει και το τραγούδι βρήκα τις φωτογραφίες από την εκδρομή μου στο Sykkiveln το Πάσχα που μας πέρασε. Έχω φίλους εκεί και μιας και είχα 10 μέρες διακοπές τις πέρασα εκεί μαζί τους όπως και πέρσι. Κάνοντας το γνωστό ελληνικό Πάσχα, ψησταριά (ψησταριές για την ακρίβεια), μουσικούλα, μπύρες… Η γνωστή ελληνική κρεπάλη.

Αυτή τη φορά ήθελα να πάρω μαζί μου και το ποδήλατο. Θα ταξίδευα με τραίνο και τι πιο απλό να βάλεις ένα ποδήλατο στο τραίνο; Αμ δε…. Πάω να κλείσω εισιτήριο στο σταθμό και τους αναφέρω για το ποδήλατο και μου λένε ότι μέχρι το Drombås υπάρχει δυνατότητα μεταφοράς του ποδηλάτου σε ειδικό βαγόνι αλλά από το Drombås ως το Ånderles (θα άλλαζα τρένο) δεν μπορούμε να σου εγγυηθούμε ότι θα σου επιτρέψουν τη μεταφορά του ποδηλάτου γιατί το τραίνο είναι μικρό. Μπορεί να μείνει απέξω…. Τι; Αν είναι δυνατόν… Που να ρισκάρω κάτι τέτοιο; Ανακάλυψα τη λύση να μπει το ποδήλατο σε ειδική βαλίτσα την οποία νοίκιασα από έναν καλό κι εξυπηρετικό ισπανό. Καλή λύση αλλά πολύ ταλαιπωρία. Δεν νομίζω ότι θα το ξανακάνω. Άσε που στην επιστροφή είδα ότι μπήκαν μια χαρά 2 ποδήλατα στο τρενάκι συν τη δικιά μου τεράστια βαλίτσα… και κανείς δεν είπε τίποτα. Τα νεύρα μου κρόσσια…. Αλλά τι να έκανα όταν η άλλη σου λέει μπορεί να μη στο επιτρέψουν και να μείνει το ποδήλατο απέξω; Το ρισκάρεις; Δεν το ρισκάρεις. Την επόμενη φορά όμως θα το ρισκάρω… τώρα που ξέρω ότι γίνεται.

Πάμε παρακάτω…

Θα ήταν και ο γιος του Νίκου στο χωριό για διακοπές και θα είχα και ποδηλατική παρέα. Ήταν ορεξάτος ο μικρός. Μάλιστα με το που έφτασα μετά από 6 ώρες ταξίδι βουτήξαμε τα ποδήλατα για μια δοκιμαστική εξερευνητική βόλτα. Καταλήξαμε να κάνουμε 12 χιλιόμετρα εκείνο το απόγευμα, ο μικρός είχε αντοχή και γούσταρε τρελά. Το χωριό είναι μικρό (αν το διαβάσει ο Νίκος το κείμενο θα με βρίζει…. Αλλά είναι μικρό πώς να το κάνουμε. Είναι χωριό.) αλλά το τοπίο είναι υπέροχο.

Τη δεύτερη μέρα είχαμε ραντεβού με τον Φίλιππο για ποδηλατική τσάρκα και καφέ. Αυτό το παιδί με έχει βοηθήσει τόσο πολύ και καταφέραμε να συναντηθούμε από κοντά μετά από ένα χρόνο. Κάλιο αργά παρά ποτέ. Πήραμε το φέρι μποτ και περάσαμε στην απέναντι μεριά.

Δεν κάναμε και πολλά χιλιόμετρα όμως και του κακοφάνηκε του Άγγελου. Οπότε κανονίσαμε την επόμενη μέρα να ξαναπάρουμε το φέρι και να φτάσουμε ως το Ålesund για καφέ και πίσω. Στον χάρτη φαινόταν απλό και βατό… Αμ δε… Περιπέτεια κατέληξε.

Πρώτα από όλα ξεκινήσαμε με ένα ψιλόβροχο…. Ε τώρα ένα ψιλόβροχο τι να μας κάνει… σιγά. Θα σταματήσει. Έλα όμως που αυτό δεν σταμάτησε αλλά χόντρυνε κι όλας. Φυσικά για να ολοκληρωθεί η βλακεία μας, δεν είχαμε και κατάλληλα ρούχα πχ αδιάβροχα. Παπιά ως το κόκκαλο. Και σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα σε μια διασταύρωση χωρίς κάποια πινακίδα που να λέει από δω πάνε προς το Ålesund διαλέξαμε λάθος δρόμο. Βασικά είδαμε ένα λεωφορείο που έλεγε Møa- Ålesund και λέμε πάμε από κει, αυτό ξέρει. Εμ έλα που αυτό μπορεί να ήξερε αλλά εμείς δεν ξέραμε! Ποδηλατούσαμε ποδηλατούσαμε περνάγανε τα χιλιόμετρα (μούσκεμα εν το μεταξύ) και ξαφνικά είδαμε μια και μοναδική πινακίδα που έλεγε Ålesund αλλά με το βελάκι αντί προς τα μπροστά (ευθεία δηλαδή) να είναι προς τα πίσω. Καθόμουν και το κοίταζα σαν χαζή και σοκαρισμένη.

-«Άγγελε βλέπεις αυτό που βλέπω;».

-«Ναι το βλέπω κι εγώ»….

-« Αν το Ålesund είναι πίσω μας, εμείς που σκατά πάμε; Το κέρατο μου λάθος δρόμο διαλέξαμε»

Γυρίσαμε πίσω στη διασταύρωση που κάναμε λάθος και αποφάσισα να ακυρώσουμε το Ålesund και να γυρίσουμε πίσω. Ήμουν ήδη μούσκεμα, είχα αρχίσει να κρυώνω και η ιδέα ότι είχαμε χαθεί και θα μπορούσαμε να ξαναχαθούμε με τις ανύπαρκτες σημάνσεις τους δεν μου άρεσε καθόλου. Μπορεί να μη φτάσαμε στον στόχο εκείνη την ημέρα, αλλά τα χιλιομετράκια μας τα κάναμε, και τα ρούχα μας κάνανε 2 μέρες για να στεγνώσουν. Παπούτσια μου έδωσε η Όλγα, ευτυχώς φοράμε το ίδιο νούμερο.

Κάθε μέρα κάναμε ποδήλατο εκτός από την Κυριακή του Πάσχα. Είχα σκοπό να κάνω κι εκείνη τη μέρα αλλά μετά από τόσο φαί που φάγαμε ούτε 10 μέτρα δεν κατάφερα να πάω (που λέει ο λόγος). 35 Έλληνες μαζευτήκαμε μεταξύ αυτών και Νορβηγοί, και του δώσαμε και κατάλαβε. Και φυσικά μπήκε και η ελληνική σημαία σε περίοπτη θέση, αλλιώς τι ελληνικό Πάσχα θα ήτανε;