Η επόμενη μέρα κύλισε κάπως σαν τη προηγούμενη… πρωινό
καφεδάκι με ένα άλλο παιχνιδάκι για συναρμολόγηση. Early breakfast. Δεν είχε κάτι
πιο δύσκολο να μου δώσει, αλλά κρεμάσαμε το ντουλάπι που έφτιαξα χτες. Η Μ. το έβγαζε
περήφανη φωτογραφίες βαφτίζοντας το «το
ντουλάπι της Αφροδίτης». Είπα να πάω να βάλω την υπογραφή μου σε μια γωνία αλλά
δεν το έκανα.
«Είμαι πολύ περήφανη για ‘σένα Αφροδίτη, είναι πολύ ωραίο.»
ναι, λες κι εγώ το σχεδίασα. Απλά το συναρμολόγησα.
«Πιάνουν τα χέρια σου.»…. Ναι, ότι πιάνουν πιάνουν…. Αυτό να
λέγεται.
Πήρα το σεντονάκι μου και τα μαξιλάρια μου και πήγα να τηγανιστώ
στην αυλή. Α, ξέχασα να πω πως εχτες κάηκα από τον ήλιο…. Από τη μια τσούζει,
από την άλλη χαίρομαι που φεύγει η ασπρίλα από πάνω μου και αρχίζω και παιρνω
χρώμα επιτέλους…. Τόσο άσπρη δε με έχω ξαναματαδεί.
Όταν η Μ. τελείωσε τις δουλειές της ετοιμαστήκαμε για τη
βόλτα μας. Είπαμε να μη πάμε μακριά, να κάνουμε μια κοντινή γιατί έχουμε και να
γυρίσουμε Όσλο. Είπαμε να φύγουμε μια λογική ώρα πχ 6….ε να μη φτάσουμε στης
12:00 στο Όσλο, αύριο έχουμε και δουλειά.
Αμ δε…. Πιάσαμε ότι κορυφή κυκλοφορούσε αδέσποτη στη
περιοχή. Δε θέλαμε να επιστρέψουμε. Ανεβαίναμε στη μια, μετά πηγαίναμε στην
άλλη…. Μετά ψιλοχαθήκαμε κι ολας. Όχι ακριβώς χαθήκαμε, απλά πιάσαμε λάθος κορυφή
και περπατήσαμε μετά λίγο παραπάνω. Στη διαδρομή η Μ με κορόιδευε που περπάταγα αργά
κι όχι με τον ρυθμό της.
«Μερέτε δε φταίω εγώ που όταν ήσουν μικρή έπεσες στο καζάνι
με τη μαρμίτα!!» Βέβαια έπρεπε να της εξηγήσω
μετά ποια είναι η μαρμίτα. Είπαμε, ζωή
να έχει η κοπέλα παρά την ηλικία της είναι αεικίνητη!
Βρήκαμε μια λίμνη φανταστική και αράξαμε λίγο.
Φαί,
ηλιοθεραπεία και απόλαυση…. Και είχαμε
και οι δυο την ίδια γκρίνια. Γιατί πρέπει να φύγουμε, και ποιος πάει αύριο δουλειά;
«Μερέτε θα έχανα επίτηδες τα κλειδιά του αυτοκινήτου αλλά
έχε χάρη που προσπαθώ με νύχια και με δόντια να κρατήσω τη δουλειά που έχω.»
Δοκίμασα να μπω στη λίμνη, 2 λεπτά άντεξαν τα πόδια μου στο νερό.
Μετά άρχισε το μούδιασμα και μετά ο πόνος…. Παγωμένη. Αν δεν ήταν θα βουταγα…
Καταφέραμε να φτάσουμε σπίτι
την ώρα που υπολογίζαμε πως θα φεύγαμε για Όσλο. Όταν ο άνθρωπος κάνει
σχέδια, κάποιος τα βλέπει και γελάει…. Μέχρι
να φάμε, να ολοκληρώσει τις δουλειές της, να μαζέψουμε τα πράματα, να συγυρίσουμε
το σπίτι….. πέρασε πολλή ώρα. Αφού όταν μπαίναμε στο αμάξι δε μου έλεγε τι ώρα
είναι για να μη τρομάξω…. Με τα πολλά μου την είπε ήταν 21:00. Έκανα διαφόρους υπολογισμούς όπως πχ είναι τόσα χιλιόμετρα, με μέση ωριαία ταχύτητα
την εξωφρενική ταχύτητα των 80 χλμ/ώρα (σε κάποια σημεία ρίσκαρα και έπιασα τα
100 ελπίζω να μην της έρθει το ραβασάκι στο ταχυδρομείο)è 23:00 περίπου θα είμαστε
σπίτι…. Ναι που θα κοιμόμασταν νωρίς…. Χα
Έπεσα για ύπνο με τη γνωστή μελαγχολία. Όλα τα ωραία
τελειώνουν γρήγορα. Και σήμερα στη δουλειά το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το που
ήμουν εχτες…. χαζευα τις φωτογραφίες και αναστέναζα.
Μα είναι να μην αναστενάζεις;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου