Brefing

Είναι Ιούνιος και παρατήρησα ότι έχω πολύ καιρό να γράψω στο μπλογκ μου. Από τον Μάρτιο. Σχεδόν είχα ξεχάσει την ύπαρξη του. Ντροπή!  Από τον Μάρτιο μέχρι σήμερα έχουν συμβεί πάρα πολλά.

Ήταν Μάρτιος λοιπόν και ακόμα άνεργη, δίχως φως στο τούνελ. Έστελνα βιογραφικά, πήγαινα σε συνεντεύξεις αλλά τίποτα.  Κάποια στιγμή είπα τα παρατάω. Εννοώ το ψάξιμο. Είχε γίνει  πια εμμονή.  Είχα βρει και μια άλλη εναλλακτική επιβίωσης μέχρι να κάτσει η δουλειά. Ένας φίλος μου πρότεινε να γίνω διαιτήτρια ποδοσφαίρου.  Στην αρχή γέλασα όταν το άκουσα αλλά μετά είπα χμ ναι γιατί όχι; Έπρεπε πρώτα να παρακολουθήσω κάτι σεμινάρια διαιτησίας, να δώσω  κάποιες εξετάσεις και μετά  σφυρίχτρα, και γήπεδο.

Την πρώτη μέρα του σεμιναρίου, πάνω που άρχιζε το μάθημα χτυπάει το τηλέφωνο! Ποιος είναι τέτοια ώρα; Αναγκάστηκα να απορρίψω την κλίση  γιατί δεν μπορούσα να απαντήσω, αλλά με έτρωγε. Ποιος να είναι; Λες να είναι για δουλειά; Μπα!!! Τέτοια ώρα σιγά. Με έτρωγε όμως. Έστειλα μήνυμα και ζήτησα να μου πουν τι με θέλουν σε μήνυμα γιατί είμαι σε μάθημα και δεν μπορώ να απαντήσω.  Και έρχεται η απάντηση. «Οδοντίατρος  Νταγκ Άουντουν  Άντερσεν, θέλω να μιλήσουμε για δουλειά. Πάρε με όταν ευκαιρήσεις.» Το πρώτο σοκ. Μόνο που δεν πετάχτηκα από τη καρέκλα. Στο διάλειμμα τον  πήρα τηλέφωνο και μιλήσαμε και κανονίσαμε να συναντηθούμε την επόμενη στο ιατρείο του.

Να μην τα πολυλογώ, πήγα στη συνέντευξη συζητήσαμε και από εκείνη την ημέρα τα πάντα άλλαξαν στη ζωή μου. Θέση βοηθού οδοντιάτρου για αρχή με προοπτική να δουλέψω ως οδοντίατρος στο μέλλον  γιατί έχει σκοπό να επεκταθεί και να λειτουργήσει και τη δεύτερη καρέκλα που έχει.

Όνειρο ζω μη με ξυπνάτε.

Τα πάντα άλλαξαν στη ζωή μου. Ζούσα τις πιο ευτυχισμένες μέρες  της ζωής μου. Είχα δουλειά! Ξύπναγα το πρωί (πολύ πρωί) για να πάω σε δουλειά και όχι σε μάθημα.  Απίστευτο συναίσθημα. Αφού τσιμπιόμουν για να δω αν κοιμάμαι ή όχι. Το περιβάλλον απίστευτο. Βρέθηκα να κάνω μια δουλειά εντελώς καινούρια για μένα. Είναι στο αντικείμενο μου, αλλά από κει που δούλευα από τη δεξιά μεριά της καρέκλας τώρα βρέθηκα στην αριστερή. Δε με χάλαγε καθόλου.  Έπρεπε να μάθω πάρα πολλά πράματα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.  Πρώτα από όλα σε ποια συρτάρια έχει τα υλικά και τα εργαλεία του. Και είναι και πάρα πολλά τρομάρα να του ‘ρθει.  Οι πρώτες 2 μέρες ήταν εφιάλτης. Πολλά πράγματα που έπρεπε να συγκρατήσει ο εγκέφαλος. Και όλα στα Νορβηγικά. Ο Νταγκ γέλαγε. Με κάθε γκάφα μου (και ήταν και πολλές) γέλαγε και με «κορόιδευε». Γέλαγα κι εγώ. Δε με έκανε ποτέ να νιώσω άσχημα για τα λαθάκια μου. Ούτε ότι είναι δυσαρεστημένος με τα λάθη μου.  Καταλάβαινε πως είναι η αρχή και είμαι στη φάση που μαθαίνω την κλινική και τη ρουτίνα εργασίας. Ευτυχώς που τα πιάνω γρήγορα. Κι έχω και το ατού ότι είμαι οδοντίατρος οπότε μου είναι πιο εύκολο.

Ο δεύτερος εφιάλτης μου ήταν το τηλέφωνο. Ακόμα το βλέπω και νομίζω πως είναι ένα τέρας που θέλει να με φάει. Ναι εφιάλτης. Το ακούω και στον ύπνο μου. Έπρεπε να απανταω στα τηλέφωνα και να κλείνω/ ακυρώνω ραντεβού, ή να παραγγέλνω υλικά. Άντε τώρα να συνεννοηθώ εγώ στα Νορβηγικά και τι, δια τηλεφώνου. Εδώ δυσκολεύομαι να τους καταλάβω όταν μου μιλάνε και είναι παρόντες και θα τους καταλάβω στο τηλέφωνο; Κι όμως και αυτό το κατάφερα. Όχι τέλεια, αλλά επιβίωσα. Κάθε φορά που μιλανε και αρχίζουν το μπουρου μπουρου (και πολύ γρήγορο μπουρουμπουρου τρομάρα τους) εγώ ψάχνω να ακούσω τις λέξεις κλειδιά – «να κλείσω ραντεβού- bestiller timer», «να ακυρώσω ένα ραντεβού για μια άλλη μέρα- avbestiller timer». Και εκεί αρχίζω και τους καθοδηγώ εγώ, «ποια μέρα σας βολεύει, έχουμε κενό την τάδε μέρα και τάδε ώρα, ω λυπάμαι τα ραντεβού είναι κλεισμένα για αυτή τη μέρα, μήπως η τάδε μέρα σας βολεύει καλύτερα;» «Το ονοματάκι σας;;» κι εκεί έρχεται ο εφιάλτης Νο 3. Και όπως λέει και το τραγούδι «τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, τώρα τον έλεγχο χάνουμε τώρα για πες μου τι κάνουμε;;;….». Τα Νορβηγικά ονόματα είναι τα πιο δύσκολα ονόματα του κόσμου. Δεν παίζονται. Τους  βάζω να μου τα συλλαβίζουν αλλά και πάλι είναι αδύνατον να πιάσω τη διαφορά μεταξύ του a και του æ, του o με του u και το å, του i και του y. Και γίνεται ένας χαμός. Όποιοι ζουν Νορβηγία καταλαβαίνουν το μαρτύριο μου, οι υπόλοιποι απλά φανταστείτε το.

Τώρα μετά από 3 μήνες δουλειάς, την κλινική την έχω μάθει απέξω και ανακατωτά. Το τι θέλει, το πώς το θέλει και σε ποια χρονική στιγμή το θέλει. Το πώς το ζητάει όταν θέλει να του φέρω κάτι. Έχουμε τρομερή χημεία μεταξύ μας. Πχ χτες  για κάποιο λόγο το τηλέφωνο δε χτύπαγε (χαρά εγώ)…. Ανακάλυψε πως είχε χαλάσει.

-Νταγκ: «Είμαι σίγουρος πως έβαλες το χεράκι σου για αυτό ε; Για αυτό δε χτυπαγε από το πρωί ε;»

-Εγώ: «Ναι, του έκανα μάγια και ξόρκια να μη χτυπήσει και πιάσανε»

- Νταγκ: «Πήρα την εταιρία και θα το φτιάξουν κι έκανα εκτροπή στο κινητό μου. Τώρα θα απαντάς στο κινητό μου όποτε χτυπήσει»

-Εγώ: «Γαμωτο, αυτό δεν το είχα υπολογίσει.»

Φυσικά το κινητό χτύπησε και έπρεπε να ζήσω το μαρτύριο μου (το τηλεφωνικό μαρτύριο δε θα το ξεπεράσω ποτέ). Έρχεται ο ασθενής και χρειαζόταν ο Νταγκ κάτι από μένα.

Νταγκ: «Έχεις το τάδε υλικό;»

Εγώ: «ΟΧΙ» Φυσικά και είχα αλλά επίτηδες του το είπα.

Νταγκ: Ο οποίος ήξερε ότι υπήρχε το υλικό. «Μπα; Γιατί; Αρχίσαμε τις απεργίες;»

Εγώ¨: Ναι ασκώ το εργατικό μου δικαίωμα. Απεργώ.

Νταγκ: «Γιατί;»

Εγώ : «Γιατί έφτιαξες το τηλέφωνο και είχα ησυχάσει και τώρα αυτό χτυπάει αλλά σε άλλη συσκευή.»

Νταγκ: χαχαχαχαχαχααχαχα

Εγώ: «Τώρα που εξέφρασα την αγανάκτηση μου ορίστε πάρε το υλικό σου»

Το τι ακούνε οι ασθενείς από εμάς κάθε φορά. Η αλήθεια είναι ότι τους διασκεδάζουμε. Προσφέρουμε θέαμα. Ποιος είπε ότι μια μέρα στον οδοντίατρο θα είναι βαρετή; Το κακό είναι ότι θέλουν να γελάσουν, αλλά με ανοιχτό το στόμα και τη σιελαντλία στο στόμα ή τον απομωνοτηρα τους είναι κομματάκι δύσκολο.

Η αλήθεια είναι ότι σκοτώνομαι στη δουλειά. Γυρίζω σπίτι και είμαι ένα πτώμα. Φυσικά το ανικανοποίητο αφεντικό έχει άλλη άποψη επί του θέματος.

Νταγκ: «Μπα; Πάλι διάλειμμα κάνουμε;¨»

Εγώ: «Διάλειμμα; Που κάθομαι για 5 λεπτά στη καρέκλα και αυτό για να σε βοηθήσω;      Διάλειμμα το λες αυτό; Αχ…. Μια μέρα δε θα αλλάξουμε; Να έρθεις στη θέση μου να δεις τη γλύκα; Έστω για μια μέρα»

Νταγκ: «Μπα; Και θα κάνεις εσύ την ενδοδοντικη θεραπεία;»  Παρένθεση: Ξέρει πως μισώ και βαριέμαι τις ενδοδοντικες θεραπείες και τις αποφεύγω σα το διάολο το λιβάνι.

Εγώ: «Τώρα παίζεις ύπουλα και βαράς κάτω από τη ζώνη!!!»

Νταγκ: «Χαχχαχα… το ξέρω.»

Εγώ: «Θα διαλέξουμε μέρα που δε θα έχεις ενδοδοντικη θεραπεία να κάνεις…. Απλά τα πράγματα….. Τι δεν έχεις κάτι να πεις τώρα; Δεν άκουσα;;; πως είπατε;;;; Τώρα κωλώνεις ε;»

Νταγκ: «Την ιδία ακριβώς συζήτηση  περί του να αλλάξουμε θέσεις είχα και με τη Σουζανα μια μέρα. Αλλά η Σουζανα δεν είναι οδοντίατρος, ενώ εσύ είσαι και βλέπω πως δε με παίρνει τώρα.»

Εγώ: «ΧΑ»

Νταγκ: «Εντάξει, δεν κάνεις διάλειμμα»

Αφροδίτη - Νταγκ= 1-0

Ποιος είπε ότι η δουλειά ως βοηθός οδοντιάτρου θα είναι βαρετή; Καμία μέρα δεν είναι βαρετή όλο και κάτι βρίσκουμε για να περάσει η ώρα μας και να γελάσουμε.

(Συνεχίζεται…)