Brefing Part two

Που είχαμε μείνει; Το διάλειμμα της κηπουρικής εργασίας τελείωσε, ας συνεχίσω το γράψιμο.

Κάποια στιγμή το όνειρο που ζούσα έγινε εφιάλτης. Σα να ξύπνησα ξαφνικά και απότομα. Εκείνη την περίοδο ήταν η μητέρα μου εδώ. Ήταν η δεύτερη επίσκεψη της στο Όσλο μετά από ένα χρόνο και τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Πέρσι απολυμένη, άνεργη χωρίς να ξέρω που θα παν τα τέσσερα με τη ζωή μου στη Νορβηγία, φέτος ήμουν εργαζόμενη κι ωραία. Δεν είχε πολλές εξορμήσεις στη φύση γιατί εγώ μετά τη δουλειά ήμουν ράκος. Ένα καφεδάκι στο Akke brygge πίναμε μέχρι να ξεκουράσω λίγο τα πόδια μου, λίγη βόλτα στα πέριξ να πούμε ότι περπατήσαμε κι όλας. Κι εκείνη την είδα λίγο κουρασμένη. Ενώ πέρσι περπάταγε μαζί μου χιλιόμετρα, φέτος μου έλεγε πάμε πίσω κουράστηκα. Ή γέρασε ή το έκανε για μένα για να μη κουραστώ περισσότερο μιας και ήμουν ήδη κουρασμένη από τη δουλειά. Πάντως της έδωσα εντολή να πάει να κάνει μια γενική αίματος να το κοιτάξει.

Θα αναρωτιέστε τώρα για ποιον εφιάλτη μιλαω.  Που ήρθε η μάνα μου; Τώρα θα μπω στο δια ταύτα. 

Όλον αυτόν τον καιρό κάτι με έτρωγε με τη δουλειά. Ότι κάτι δεν πάει καλά. Και το ένστικτο μου ποτέ δεν έχει πέσει έξω. Σαν να έχω μια 6 αίσθηση και κάτι είχε τσιμπήσει αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Είχα δει διαφορετική αντίδραση από τον Νταγκ, ενώ πρώτα έλεγε στους ασθενείς ότι είμαι οδοντίατρος και ότι πρόκειται να δουλέψω εδώ στο μέλλον, τώρα κάπως τους τα μάσαγε στην ερώτηση τους τι θα κανείς με τη δεύτερη καρέκλα θα τη λειτουργήσεις; Και μια ωραία πρωία, για την ακρίβεια απόγευμα όταν τελειώσαμε τη δουλειά μου σκάει τα μαντάτα.

Δεν μπορεί λέει να πληρώνει πια δυο βοηθούς για να βοηθάνε ένα άτομο (εκείνον). Για την ακρίβεια μέχρι τέλος Ιουνίου μιάμιση βοηθό στην ουσία πλήρωνε, γιατί ο ΝΑV (ΟΑΕΔ της Νορβηγίας )του έδινε 40% του μισθού μου. Οπότε σιγά μην έπεφτε η επιχείρηση του έξω… Συνεχίζουμε τις παπαροδικαιολογίες… Στην ερώτηση μου πριν τις διακοπές του Πάσχα που συζητάγαμε για το τι θα γίνει όταν επιστρέψει η κύρια βοηθός σου, μου είχες πει ότι εγώ θα συνεχίσω να εργάζομαι εδώ ως οδοντίατρος να αναλάβω μέρος των ασθενών σου και να συνεργαστούμε. Τι θα γίνει με αυτό; Ε… δεν είναι έτοιμη η καρέκλα ακόμα (η καρέκλα μια χαρά έτοιμη είναι, ένας νιπτήρας λείπει από την αίθουσα αλλά λύνεται άνετα το πρόβλημα) και αυτό είναι ένα μακροχρόνιο πλάνο (οι παπαροδικαιολογιες συνεχίζονται) και μέχρι τότε εγώ δε μπορώ να πληρώνω 2 βοηθούς μουμπλε μουμπλε μουμπλε. Λυπάμαι που ήρθαν έτσι τα πράματα (να τη βράσω τη συγγνώμη σου, εγώ δε ζω με μια συγγνώμη και ειδικά στη Νορβηγία). Α μου είπε και το άλλο η Σουζαν αισθάνεται μειονεκτικά και ότι της παίρνεις την αγαπημένη της εργασία και είναι κρίμα δε θέλω να αισθάνεται ότι την υποβιβάζω. Στην ερώτηση μου αν είχε κάποιο παράπονο από τη δουλειά μου αν υστερώ σε κάτι, αν έκανα κάποιο λάθος η απάντηση ήταν όχι είσαι πάρα πολύ καλή μόνο στην τηλεφωνική επικοινωνία υστερείς και αυτό είναι λογικό αλλά θα έρθει στο μέλλον. Ε ναι δεν είμαι native norwegian speaker και δύσκολα γίνεσαι μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Και αυτό που έχω καταφέρει με τη γλώσσα μέσα σε ένα χρόνο ρεκόρ είναι.  Αλλά είναι ευχαριστημένος και ότι θα είναι ένα ισχυρό reference στο βιογραφικό μου. Όσοι τον πάρουν (και αν τον πάρουν) θα έχει να πει τα καλύτερα.

Μέσα σε μια στιγμή έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. Ένιωσα να είμαι ξανά στο μηδέν. Ξανά στο «και τώρα τι κάνουμε»; Κατάφερα για δεύτερη φορά μέσα στο καλοκαίρι να βρεθώ σχεδόν απολυμένη (σχεδόν γιατί είχα περιθώριο μέχρι τέλος Ιουνίου… μετά όρων των μπογαλακίων σου και har det bra). Διάφορα συναισθήματα πέρασαν από το μυαλό μου. Ότι δεν μου αξίζει τόση ευτυχία. Όλα τα καλά τελειώνουν γρήγορα…. Και το όνειρο τελείωσε. Φυσικά ένοιωσα πισώπλατο χτύπημα…. Άλλα μου έλεγε πριν και άλλα μετά. Όλα υποσχέσεις και τελικά όλα ήταν ένα τίποτα. Με εκμεταλλεύτηκε κι εμένα και τη βοήθεια από τον NAV (Νορβηγικός ΟΑΕΔ)  όσο μπορούσε και τώρα που όλα αυτά κόβονται άντε γεια Αφροδίτη and I am sorry.

 Ξανά στην ανασφάλεια η Αφροδίτη. Έχω ακόμα τα παιχνίδια διαιτησίας κι έχω και τη βοήθεια της Μερέτες (αλλά πόσο θα αντέξει πια αυτή η γυναίκα να με βοηθάει; Πόσο; Και για πόσο;)

Η μάνα μου έφυγε πικραμένη πάλι για Ελλάδα κι εγώ έμεινα εδώ να συνεχίσω.  Η δουλειά μου από 100% μειώθηκε σε 40% (το ίδιο και οι οικονομικές απολαβές) μέχρι τέλος Ιουνίου. Κάθε Πέμπτη και Παρασκευή.  Σάββατο Κυριακή Δευτέρα Τρίτη  Τετάρτη αναγκαστικές διακοπές. ΠΙΚΡΑ!!!! Από το κακό στο χειρότερο πήγαινε η υπόθεση. Μόνο αυτό λέει μπορεί να μου προσφέρει και ξανά I am sorry. Να μην πάρω τη συγγνώμη σου και σου πω εγώ που θα την  βάλω…. Νταγκ.

Και πάω την Πέμπτη για δουλειά με βαριά καρδιά. Από κει που πήγαινα χαρούμενη κι ευτυχισμένη, τώρα καταναγκαστικά έργα. Δε πειράζει είπα στον εαυτό μου, εσύ παίξε το καλός επαγγελματίας.  Σα να μην έχει αλλάξει τίποτα κι ας έχουν αλλάξει τα πάντα. Πήγα και ολα κυλούσαν ρολόι. Είχα ξεχάσει και το δράμα μου…. Και να ήθελα να κρατήσω μούτρα στον Νταγκ δεν μπορούσα. Προσπάθησα να το παίξω μουγκα στη στρουγκα αλλά δεν…. Οι προηγούμενοι ξεκαρδιστικοί διάλογοι που έγραψα στο προηγούμενο ποστ  ήταν της Πέμπτης που ήμουν η μελλοαπολυμένη. Πραγματικά δεν ήξερα τι με λυπεί περισσότερο, το ότι χάνω τη δουλειά μου ή ότι χάνω αυτό το κομμάτι της συνεργασίας με τον Νταγκ; Και περνάγαμε τόσο μα τόσο ωραία. Και αυτός πάει να τα χαλάσει όλα γιατί δε σκέφτεται λογικά. Τι μύγα τον τσίμπησε….

Κι εκεί γίνεται το θαύμα….. πέρασε άλλη μύγα και τον τσίμπησε. Όχι… Ήρθε μια ασθενής με πολύ δουλειά στο στόμα της αλλά δεν έβρισκε διαθέσιμο ραντεβού (τα επόμενα ελευθέρα ραντεβού είναι σε 3 εβδομάδες…. Και αυτός ήθελε να μη τη χάσει και να ξεκινήσει άμεσα.)

Νταγκ: Αφροδίτη μπορείς την επόμενη Τετάρτη που εγώ θα είμαι στο σεμινάριο να της κάνεις τον καθαρισμό και την εξαγωγή;

Εγώ: Μπορώ.

Νταγκ: Ωραία κλείνω το ραντεβού.

Δε λέω τίποτα…. Γίνεται μια καθυστέρηση με έναν ασθενή και πήγε το πρόγραμμα κατά  μπιπ μεριά….

Νταγκ: Μπορείς να κάνεις μια στελεχιαια αναισθησία στον ασθενή που περιμένει μέχρι να τελειώσω εγώ εδώ;

Εγώ: Ναι, μπορώ. Κάτω 3^ο τεταρτημόριο;

Νταγκ: Ναι.

Εγώ: Οκ.

Εκεί άρχισα να βγάζω φυτίλια  και να τον βρίζω από μέσα μου. «Να μαλακα τι πας να χάσεις, που θες να με διώξεις ενώ έχεις την οδοντίατρο μέσα στα πόδια σου και δεν την αξιοποιείς προς το συμφέρον σου. Αλλά εσύ θες να με διώξεις και I am sorry eh? Εσύ θα χάσεις με τις μαλακιες σου»  

Έκανα αναισθησία και σε 2^ο ασθενή… και πάλι τον έβριζα από μέσα μου.

Ίσως να μεταφερθήκαν τα Βρασίδα στο υποσυνείδητο του γιατί στο τέλος της ημέρας την ώρα που έφευγα μου λέει…

Νταγκ: Ξέρεις με έχεις βάλει σε σκέψεις.

Εγώ: Μπα; Το κάνεις και αυτό; Του κάνω.

Νταγκ: Ναι ενίοτε.

Ήθελα να του πω με τι μυαλό αλλά λέω άσε μη το χοντρύνω, δε με συμφέρει. Το κράτησα για τον εαυτό μου αυτό το κομμάτι.

Εγώ: Τι σκέψεις;

Νταγκ: Τι θα έλεγες αν δούλευες τα απογεύματα σαν οδοντίατρος;

Σοκ εγώ. Το παιδί είναι αλλοπρόσαλλο.  Όπου φυσάει ο άνεμος γέρνει….

Εγώ: Αυτό δεν ήταν το αρχικό πλάνο; Αυτά δεν συζητάγαμε πριν το Πάσχα; Και μετά μου άλλαξες γνώμη; Θυμάσαι;

Νταγκ… Ε ναι… έτσι λέγαμε. Τι θα έλεγες να το δουλεύαμε αυτό το κομμάτι ξανά;

Φυσικά δε περίμενε ότι θα του έλεγα όχι. Του είπα ότι μπορεί να γίνει ή τα απογεύματα ή και τα πρωινά παράλληλα στην άλλη αίθουσα (η οποία ξαφνικά έγινε πάλι λειτουργήσιμη, ενώ πριν και καλά δεν ήταν).

Νταγκ: Οκ οκ θα δούμε πως μπορεί να γίνει και να είναι λειτουργικό. Θα πρέπει και να προσλάβω άλλη βοηθό να βοηθά κι εμένα τις μέρες που δεν είναι η Σουζάνα και εσένα τις μέρες που θα δουλεύεις.  Θα βάλω τη Σουζανα από εβδομάδα να κάνει όλα τα recalls των ασθενών και να σου φτιάξει το πελατολόγιο και τις ώρες των ραντεβού σου.

Έφυγα από το ιατρείο και σταυροκοπιόμουν. Λέω δεν είναι δυνατόν, από κει που ήμουν η μελλοαπολυμενη, τώρα πήρα και προαγωγή. Αυτά τα κουφά  μόνο σε μένα συμβαίνουν. Θα με τρελάνουν αυτοί οι Νορβηγοί.  Και επειδή είναι όπου φυσαει ο άνεμος ο τύπος του ζήτησα να αλλάξουμε και συμβόλαιο με τα νέα δεδομένα.

Το πλάνο που είχα στο μυαλό μου άλλαξε για δεύτερη φορά με τα νέα δεδομένα. Είχα σκοπό μετά το τέλος της συνεργασίας μας (αφού ήταν ανένδοτος) να κατέβω Ελλάδα μέχρι τον Σεπτέμβριο αφού το καλοκαίρι είναι νεκρή περίοδος εδω. Να κάνω τις διακοπές μου, να ηρεμίσω και να ανασυγκροτήσω τις όποιες δυνάμεις είχα  και μου είχαν περισσέψει και να ανέβω Σεπτέμβριο να δω τι σκατα θα κάνω. Ευτυχώς που δεν έκλεισα εισιτήριο. Τώρα του ζήτησα σαν χάρη αντί για 3 εβδομάδες που θα κλείσει το ιατρείο να πάρω μια εβδομάδα παραπάνω που το έχω τόσο ανάγκη. Έδειξε κατανόηση και μου την έδωσε τη βδομαδουλα μου (βασικά 5 εργάσιμες μέρες έξτρα).

Βαστάτε Έλληνες τον αέρα, έρχομαι να κάνω λίγο windsurf. Κάντε τον χορό του αέρα  να φυσαει όλο αυτόν τον καιρό (και παραπάνω για εσάς) να ξεχειμωνιάσω. Αέρααααααααα!!!!