Εκδρομή στο εξοχικό της Μερέτες (καλοκαίρι 2014)

Τον τελευταίο καιρό είχα έντονη επιθυμία να κάνω μια απόδραση κάπου εκτός Όσλο, οπουδήποτε να αδειάσει λίγο το κεφάλι μου. Ήθελα να βρεθώ στο βουνό, στη φύση.  Την προηγούμενη εβδομάδα έφευγε η σπιτονοικοκυρά μου για το εξοχικό της και πολύ τη ζήλεψα (με την καλή έννοια). Θυμήθηκα το πόσο ωραία είχαμε περάσει πέρσι που είχαμε πάει μαζί κι έλεγα αχ να μπορούσα να είχα άλλο ένα τέτοιο ταξιδάκι. Λένε πως  όταν επιθυμείς κάτι πολύ, συνωμοτεί το σύμπαν υπέρ σου. Ε αυτή τη φορά συνωμότησε…

Την Τετάρτη συνάντησα την Μερέτε στο γραφείο της. Ήθελα κάτι να τη ρωτήσω και μου είπε πως σκέφτεται να ξαναπάει στο εξοχικό της στο βουνό να κάνει  κάτι δουλειές με το σπίτι που το ανακαινίζει, και με ρώτησε αν είμαι ελεύθερη το σαββατοκύριακο να την πάω με το αμάξι. Μόνο που δεν πήδηξα στο ταβάνι από τη χαρά μου.  Θα φεύγαμε από Παρασκευή απόγευμα για να έχουμε όλο το Σάββατο δικό μας και την Κυριακή.  Φυσικά τις μέχρι να έρθει η Παρασκευή μόνο αυτό σκεφτόμουν. Το τι χαρά είχα δε λέγεται. Ανυπομονούσα.

Μετά από μια πολλή κουραστική μέρα στη δουλειά, κατάφερα να γυρίσω πτώμα σπίτι. Καπάκι να ετοιμάσω τα πράγματα που θα πάρω μαζί μου, να συμμαζέψω λίγο το σπίτι, να βάλω φαί στη γάτα…. Τα μισά από αυτά θα μπορούσα να τα είχα κάνει από την προηγούμενη αλλά είχα αγώνα μετά τη δουλειά, που να βρω χρόνο. Κλασσικά όλα την τελευταία στιγμή. Φυσικά για το μόνο που δεν βρήκα χρόνο να κάνω είναι να φάω… Με τα σάντουιτς που τρώω στη δουλειά ήμουν… και 2-3 καφέδες.  Το ίδιο πήξιμο είχε και η Μερέτε, της βγήκαν μερικές έξτρα δουλείες με μια καρακάξα που αλώνισε στο  σαλόνι της και της το κατάχεσε, ένα χαλασμένο πλυντήριο και κάτι τελευταία εμαιλ που έπρεπε να στείλει στους πελάτες της.  Καταφέραμε να φύγουμε από Όσλο στις 8 το βράδυ.

Δε με πείραξε το ότι ξεκινήσαμε «βράδυ», γιατί εδώ δεν έχουμε νύχτα πριν τις 01:00. Και όχι ότι νυχτώνει στις μια…. Οπότε δε φοβόμουν ότι θα είχα βραδινή οδήγηση. Αλλά έλα που είχα λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο…. Η κατεύθυνση μας ήταν βόριο δυτικά, και είχα τον ήλιο φάτσα κάρτα και είναι και χαμηλά ο φουστης. Μου έκανε τη ζωή δύσκολη. Σε σημείο να μη μπορώ να δω τον δρόμο, αν έρχεται αυτοκίνητο από την αντίθετη μεριά, αν συνεχίζει ευθεία ή έρχεται στροφή. Και φυσικά με στράβωνε στα πιο επικίνδυνα σημεία, πάνω στις στροφές. Το τι γκρίνια είχα δε λέγεται. Δεν έχω ξαναοδηγήσει έτσι σε τόσο δύσκολες συνθήκες. Κάποια στιγμή σταματήσαμε για βενζίνη, καφέ, τσουρεκάκια και χοτ ντογκ να κοπεί λίγο η πείνα. Να ξεμουδιάσω κι εγώ λίγο…  γιατί ήμουν στην τσίτα με τον κόντρα ήλιο. Ήμουν και πτώμα…. Ένα καλό πάντως  της όλης φάσης ήταν ότι δεν με πήρε ο ύπνος στο τιμόνι…. Τσίτα όλες οι αισθήσεις.

Είχα βάλει και τη Μερέτε να μου μιλάει περί ανέμων και υδάτων…. Της λέω πιασε μου κουβέντα, δε θέλεις να με πάρει ο ύπνος. Είμαι που είμαι πτώμα όλη μέρα….  Θυμήθηκε πως είχε ξεχάσει να πάρει μωρομάντιλα από το σουπερ μάρκετ. Της λέω δε πειράζει, θα σταματήσουμε στο σουπερμάρκετ που έχει στην πόλη πριν σκαρφαλώσουμε στο βουνό με το αμάξι.  Της έκανε εντύπωση το ότι θυμόμουν το σουπερ μάρκετ . Όλα τα θυμάμαι  ιδίως αν έχω περάσει καλά  της είπα. Μάλιστα όταν ανεβαίναμε στο βουνό της είπα  «να εδώ είχαμε σταματήσει για την τάδε φωτογραφία…. εδω σε αυτό το σπίτι ρωτήσαμε που είναι ο ξυλουργός που ήθελες να συναντήσεις….»  κλπ κλπ κλπ.

Με τα πολλά φτάσαμε στο σπίτι κατά τις 23:00… ενώ ήξερα ότι ήταν 23:00 ήταν τόσο φωτεινά έξω που ξέχασα το πόσο αργά ήταν και νόμιζα πως ήταν ακόμα 21:00 και λέω με ένα πολύ φυσικό τρόπο ας μαγειρέψουμε να φάμε. Με μπέρδεψε  ο ήλιος (όσο πιο βόρεια της Νορβηγίας είσαι τόσο πιο αργά φτάνει η νύχτα. Και στον βορρά δεν υπάρχει καθόλου η νύχτα)

Αυτή η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στις 23:30 ακριβώς. Την τράβηξα μόνο και μόνο για να δείτε το πόσο φωτεινά είναι στις εντεκάμιση τη νύχτα. Κατά τα άλλα σα φωτογραφία δε λέει και τίποτα.

Περιττό να πω πως όταν έπεσα για ύπνο, δεν πρέπει να άλλαξα πλευρό. Με το που ακούμπησα το κεφάλι στο  μαξιλάρι τέζα!!!!  Τον τελευταίο καιρό έχω αποκτήσει ένα κακό συνήθειο μα ξυπνάω στις 5 το πρωί… πολύ φοβόμουν πως θα ξύπνια από τα ξημερώματα και δε θα είχα τι να κάνω. Όντως συνέβη αλλά πίεσα τον εαυτό μου να ξανακοιμηθεί. Στο επόμενο άνοιγμα των ματιών μου άκουσα τη Μερέτε να ζάλει στη κουζίνα, οπότε και σηκώθηκα.  Πήρα το σέικερ μου και το καφεδάκι μου κι έφτιαξα φραπεδιά να την ευχαριστηθώ. Κάθομαι στο τραπέζι να το πιω και μου έρχεται η Μερέτε με ένα πακετάκι από το ΙΚΕΑ… «Το παιχνιδάκι αυτό είναι για όταν  πιεις τον καφέ σου». Το ανοίγω για να το επεξεργαστώ…. «Όχι, τώρα …είπαμε όταν πιεις το καφεδάκι σου. Χαλάρωσε τώρα» Είχα ήδη ανοίξει τις οδηγίες και κοίταζα να δω τι παίζει με το παιχνιδάκι που μου έφερε. « Είπαμε μετά τον καφέ…. Α κατάλαβα διαβάζεις τις οδηγίες ε;» 

«Ναι Μερέτε απλά να δω τι παίζει με αυτό, αλλά μιας και είσαι όρθια φέρε μου και το κατσαβίδι να το έχω εύκαιρο…. Ναι ναι είπαμε όταν πιω το καφεδάκι μου…» Κουναγε το κεφάλι της και γέλαγε γιατί ήξερε πως σιγά μη περίμενα να τελειώσω το καφεδάκι μου.  Μου έφερε το κατσαβίδι και σε 5 λεπτά το είχα τελειώσει. Παρεμπιπτόντως, κρεμάστρα για πετσέτες  μπάνιου ήταν το παιχνιδάκι.

«Αυτό ήταν εύκολο Μερέτε, κάτι πιο δύσκολο δεν έχεις έτσι να γουστάρουμε; Αυτό ήταν βούτυρο στο ψωμί μου…»

«Ναι αμέ πως…. Ένα ντουλάπι-βιτρίνα για να το κρεμάσουμε στη κουζίνα να μπουν τα ποτήρια και οι κούπες. Τι λες; Είναι για τα γούστα σου; Σε προκαλεί;»

«Τώρα μιλάς σωστά Μερέτε. Τώρα μάλιστα… Αυτά  είναι για μένα και όχι τα μπιχλιμπίδια, κρεμάστρες και βλακείες….πφφφ»

«Έξω να βγεις που έχει ήλιο να το απολαύσεις»

Στρώσαμε ένα σεντόνι και άρχισα τη συναρμολόγηση. Είχε τόση ζέστη που είπα ευκαιρία είναι και για ηλιοθεραπεία. Πέταξα τα μπλουζάκια από πάνω μου…. Τι ωραία να είσαι κάπου μόνος και να μη σε νοιάζει τίποτα. Πλήρης ελευθερία. Φυσικά και υπάρχει η ανάλογη φωτογραφία αλλά φυσικά δεν είναι ούτε για το μπλογκ, ούτε για το φεισμπουκ.  Μερικά πράματα απλά δεν τα μοιράζεσαι J

Όταν τελείωσαν οι περισσότερες δουλειές που είχαμε να κάνουμε ετοιμαστήκαμε για την πεζοπορία μας. Υπήρχαν μερικές κορυφές που έπρεπε να κατακτήσουμε. Ενώ ξεκινήσαμε με δροσιά στην ποριά είχε τόσο ζέστη που αρχίζαμε να πετάμε ρούχα από πάνω μας. Ευτυχώς είχα πάρει το μαγιό μου μαζί…. Την είχα ψυλλιαστεί τη δουλειά.  Κάποια στιγμή είχα λιώσει τόσο πολύ που σκεφτόμουν τι άλλο να βγάλω. Ήξερα πως η Μερέτε θα το πέταγε το μαγιό, δεν έχει πρόβλημα. Εγώ χμ… δεν ένοιωθα και τόσο ελεύθερη. Είχαμε πάλι την κουβέντα περί γυμνισμού στις παραλίες , γιατί οι Έλληνες  γκρινιάζουν με το  τόπλες… κλπ κλπ. Της κάνει εντύπωση… Ήξερε πως εγώ δε θα το έβγαζα το μαγιό οπότε κι εκείνη δεν το έβγαλε παρά μόνο όταν σταματήσαμε στην κορυφή και την πέσαμε για ηλιοθεραπεία και λίγο ύπνο. 

Είχε τέτοια ησυχία σε όλη τη διαδρομή, τόσο ειδυλλιακό τοπίο… μαγεία σκέτη. Το να πρωτοφωτογραφήσεις. Άφησα τις σκέψεις μου στην άκρη και απλά «χάθηκα» στη φύση. Έγινα ένα με αυτή, βρέθηκα στο σπίτι μου. Φυσικά βρέθηκα και με σημάδια πολιτισμού βλέπε σύνδεση 3G όπου και  διάβασα τα εμαιλ μου, λίγο φατσοβιβλίο και έστειλα τη πρωινή μου καλημέρα με μια φωτογραφία. Μερικές συνήθειες δύσκολα κόβονται χαχα.

 H M βρήκε σήμα!!

Βρήκα και το αγαπημενο μου στοιχείο...ΧΙΟΝΙ!!!  Η Μ. με εεχει τραβήξει να είμαι με το μαγιο ξαπλωμενη στο χιονι να κανω αγγελάκια.

 

Γυρίσαμε κατά το απόγευμα σπίτι κι ενώ εγώ έψαχνα τους καναπέδες να απλώσω τα πόδια μου, η Μερέτε συνέχισε τις δουλειές της σα ναμη τρέχει τίποτα. Ζωή να 'χει,έχει τρελή ενέργεια. Που και που σηκωνόμουν κι εβαζα κι εγώ κανα χεράκι. Πήγα να τη βοηθήσω  και στο φαί, αλλά με εστειλε στον καναπέ τιμωρία.
Φαγαμε, ήπιαμε λιγο κρασάκι για την παρέα και κατευθείαν στα κρεβάτια μας.

(Συνεχίζεται)