Εκδρομη στη Χυτα Αυγουστος 2017

Εχω πολυ καιρο να γράψω. Το γράψιμο θέλει την δική του "ψυχολογία", να έχεις έμπνευση ή έστω κάτι να πεις, να περιγράψεις. Μετα από ενα μηνα διακοπές στην Ελλαδα για το καλοκαιρι, επέστρεψα στη δουλεια. Βασικά έπεσα που λένε με τα μουτρα, σε έναν τρελό ρυθμό. Απο τους 40 βαθμους επεστρεψα στους 20 με το ζόρι, σε εναν εντελώς άστατο καιρό την μια ήλιο την αλλη συννεφια και η βροχή να ειναι το κερασάκι στην τούρτα. Οταν είχε ήλιο ψηνώσουν και λιγο να εσκαγε το συννεφο κρυωνες. Το σοκ της αλλαγης μου χάρησε ενα ωραιοτατο  κρυολογημα που εκανε καιρό να περάσει, συν η πολλή καθημερινή δουλειά, το αποτέλεσμα? Σημάδια υπερκόπωσης. Το σώμα μου βάρεσε κοκκινο συναγερμό. Πηρα μια μερα άδεια, δηλωσα άρρωστη στη δουλειά και την πέρασα ξάπλα στον καναπε ή στο κρεβατι. Εναλλαξ.

Αλλά μετά απο μια μέρα ήρθε η αντιβίωση μου.  Οχι δεν λέγεται Αmoxil ουτε πωλειται στα φαρμακεία... δεν θελει καν συνταγη γιατρού. Λέγεται "εκδρομη". Που? Στο βουνό? Που? Στο εξοχικό της Μερέτες... Το καλυτερο θεραπευτικο μέσο για μένα. Να βρεθώ στη φύση, σε ενα μέρος που λατρεύω κι εχω πάει τόσες μα τόσες φορές. Αλλά παρόλα αυτά κάθε φορα ειναι τόσο διαφορετικο.  Συνηθως δρα άμεσα, αλλά αυτη τη φορά μου πήρε λίγο παραπάνω. Δεν ειχα την όρεξη και την ενέργια που ειχα άλλες φορές. Τα σημάδια της κουρασης ήταν ακόμα νωπά.

Φυγαμε απόγευμα μετά τη δουλειά. Οπως πάντα θα φτάναμε απάνω αργα το βράδυ αλλα αυτο δεν εχει σημασία. Ψωνισαμε απο το σουπερμαρκετ, βαλαμε βενζινη στο αμάξι, φαγαμε κατι στο δρομο για να μας κρατήσει... Στη διαδρομη λεω στη Μερετε
- Εμαθα πως στο χωριο εχει ζωολογικο κηπο κι εχει αρκουδες το ξερες?
- Ναι μου λεει το Bjørnepark... (σιγα μη δεν το ηξερε).
- Εγω τωρα το έμαθα τυχαια.
- Θα θελες να πας? με ρωτάει
- Θα θελα μια μέρα να το δω, να δω τις αρκουδες ζωντανα και απο απόσταση ασφαλείας.
 (Σε προηγουμενη εκρδρομη αν θυμαστε, μια γειτονισσα μας ειχε πει πως η κορης της καθως ειχε πάει για τρεξιμο συναντησε ξαφνικα μια αρκουδα και όπου φυγει φυγει. Κι εγω εκεινη τη μερα καθως ανεβαιναμε στο βουνο την πέρασα εχοντας στο νου μου μην την συναντησουμε κι εμεις. )

Η Μερετε πήρε αμέσως το κινητο της κι εψαξε στο ιντερνετ να βρει το ποτε ειναι ανοιχτα ο ζωολογικος κηπος. Καθε μερα 10 με 6 και Κυριακη ανοιχτα. Επειδη ήταν και η επιστροφη στη μέση και θα μας πιεζε ο χρόνος αποφασισαμε να γυρισουμε Δευτερα πρωι. Για να ειμαστε πιο χαλαρες και να το απολαυσουμε.
Οποτε το Σαββατο ειχε την κλασσικη μας διαδρομη μεχρι την κορυφη του βουνου. Φαγαμε πρωινο και ξεκινησαμε. Σε χαλαρους ρυθμους. Εχω παει τοσες φορες σε αυτο το μέρος, παντα με μαγευει.

Παντα αισθανομαι μια γαληνη, μια ηρεμια. Το εχω δει καλοκαιρι, ανοιξη, φθινοπωρο, με χιονια και χωρις χιονια. Εχω κανει πεζοπορια με χιονορακετες, εχω κανει σκι.... Και συνεχεια τραβαω τις ιδιες φωτογραφιες.... το μερος παραμενει το ιδιο, τα χρωματα αλλάζουν. Αυτη τη φορα ειχαμε συννεφια. Ευτυχως οχι βροχη. Οταν επιστρεψαμε μαγειρέψαμε παρεα με αναμενο τζακι και κοκκινο κρασι. Δεν το τραβηξαμε πολυ γιατι νυσταξαμε και πεσαμε σχετικα νωρις σε σχεση με αλλες φορες για υπνο.

Το πρωι ξυπνησαμε με μια μικρη βροχη αλλα σταματισε γρηγορα και βγηκε ο ηλιος.  Η Μερετε ειπε χαριτολογοντας "θα παρω το παιδι μου να το παω ζωολογικο κηπο σημερα." και γελαγαμε. Κατεβηκαμε στην πολη και αφου πρωτα καναμε κατι ψωνια ανεφοδιασμου πηγαμε στον κηπο. Το εισητηριο ετσουξε λιγακι. Ο χωρος του ζωολογικου κηπου πολυ προσεγμενος. Μας εδωσαν και χαρτη για να βρισκουμε τα ζωα. Πλακα πλακα την πεζοπορια μας την καναμε. Οι αρκουδες ήταν το πρωτο που ειδαμε. 2 αρκουδες που κιμοντουσαν. Ήταν λιγο λυπηρο να βλεπεις δυο ζωα που κανονικα θα επρεπε να ηταν ελευθερα στη φυση να ειναι εγκλοβισμενα. Απλα καθοντουσαν ξαπλωμενες. Με επιασε η ψυχη μου τοσο πολυ που χαλαστικα. Καθως προχωραγαμε προς τα πανω να δουμε τα αλλα ζωα, πετυχαμε τις αλεπουδες που κι αυτες ήταν ξαπλα. "Ρε Μερετε μπας και τα ναρκωνουν τα ζωα για να τα εχουν κομησμενα να τα βλέπουμε?" Με ειχαν πιασει τα νευρα μου με το θέαμα. Συνεχισαμε. Επομενη σταση η περιοχη του Λυγκα. Αυτος ηταν ξυπνιος αλλα περπαταγε με μια νευρικοτητα διπλα απο το συρματοπλεγμα πανω κατω. Τον κοιταζαμε και η Μερετε μου λεει "Γιατι τετοια νευρικοτητα? Γιατι πηγαινει πανω κατω συνεχεια? Ειναι αρρωστος?" Κοιταω τριγυρω και τις λεω "Φυσικο ειναι να εχει αυτη τη νευρικοτητα, κοιτα εκει τι βλεπει. Βλεπει το φαϊ του ζωντανο να κανει βολτες." Διπλα ήταν υ περιχοχη των προβατωνκαι των κατσικιων. "Κοιτα εκει"  της κανω.... " ψαχνει τροπο να βγει απο δω να παει να κυνηγισει". Δεν ξερω αν οι υπευθηνοι το εκαναν επιτηδες για να τον κρατανε σε κινηση ή απλα δεν το σκεφτηκαν. Κι εμενα να με ειχαν κλεισει σε ενα μερος και απεναντι να μου ψηνανε σουβλακια δεν θα ήταν και το καλυτερη μου.

Επομενη σταση ηταν τα ελαφακια,  οι ταρανδοι  και επιτελους θα εβλεπα μια Αλκη (Elg). Αχτι το ειχα να δω μια Αλκη. Πολλοι την εχουν πετυχει στο δασος και στα βουνα (ακομα και στους δρομους. Ο φοβος και ο τρομος των οδηγων να τους πεταχτει Αλκη μπροστα τους καθως οδηγουν.) Το μονο δειγμα Αλκης που ειχα δει εως τωρα  ήταν τα κακά της, οχι αυτην.Τωρα την ειδα και την χαιδεψα. Το αρσενικο εχει τεραστεια κερατα το θυληκο οχι. Ειχανε εναν φραχτη με κισσο και τον τρωγανε. Αυτη να μπει στον κηπο σου και θα στον κανει φυλλο και φτερό. Δεν θα σου αφησει λουλουδι για λουλουδι. Εγω ξετρελαθηκα ομως με ενα αρσενικο ελαφι. Ηταν τεραστιο και πανεμορφο. Πολυ επιβλητικο... και του αρεσανε τα χαδια. Και οι τσουκνιδες.... το ταισαμε. Και διπλα ήταν οι ταρανδοι του Αγιου βασιλη.  Κι αυτα γλυκα.

Καθως πλησιαζαμε στη βαση ακουσαμε απο τα μεγαφωνα πως θα ταιζανε τις αρκουδες. Οποτε ολος ο κοσμος μαζευτικε να τις δει. Επιτελους τις ειδαμε σε δραση. Τουλαχιστον ηταν ζωντανες. Ειχε πλακα το πως επιαναν το μανταρινι και το ακουμπουσαν στο χερι τους και το ξεφλουδιζαν με τα δοντια για να το φανε. Το ιδιο και με το καρπουζι. Τα υπολοιπα φρουτα τα καταπινανε αμασητα, Μαθαμε πως οι καφε αρκουδες ειναι χορτοφαγες. Και τους αρεσουν τα βατομουρα. Στον κηπο βολευονται με τα φρουτα.

Τελευταια σταση ήταν ο χωρος με τα φιδια και τους κροδοδειλους...  Γιακ.

Μετα τον ζωολογικο κατσαμε και φαγαμε πιτσα και απολαυσαμε τον ηλιο. Εκανε φανταστικη μερα παρολο που το πρωι εβρεχε. Οταν γυρισαμε σπιτι ασχοληθηκαμε με το κλαδεμα των ελατων απο τα ξερα κλαδια. Μερικα ελατακια που μολις φιτρωναν τα ξεπαστρεψε η Μερετε. Ειναι γνωστο το μισος της για αυτα τα δεντρακια. Μερικα καταφερα και τα εσωσα, δεν την αφησα να τα αγγιξει. Σε εσωσα μικρε, λεω σε ενα. Οχι για πολυ μου λεει...
Φαγαμε ήπιαμε, πιασαμε την παρλα και μετα κοιμηθηκαμε. Πρωι πρωι θα φευγαμε για να ειμαστε και οι δυο πισω στην ωρα μας να παμε για δουλεια. Οι μπαταριες μου γεμισαν, ειχα απιστευτη ενεργια και χαμογελο στη δουλεια. Κατι που προσεξε και η αφεντικινα μου (με ειχε δει την Παρασκευη το ποσο κουρελι ήμουν και το συζηταγαμε, τι μπορει να φταιει κλπ κλπ).
"Σου εκανε καλο η εκδορμη στην χυτα τελικα",  μου ειπε και της εκλεισα το ματι συνομοτικα "Πάντα μου κανει καλο " της ειπα κι εφυγα γελωντας. Παντα!