Πέρσι η παρέα μου ήταν η Μερέτε με τον φίλο της. Φετος ομως μου την έχουν κοπανήσει. Μια με το να πηγαινουν μόνοι στο εξοχικό τους, μια βόλτα με τη μηχανή... κάθε σαββατοκύριακο μου την κοπανάνε. Οπότε κι εγώ ψάχνω παρέα για πεζοπορία απο διάφορα γρουπάκια στο facebook. Το γρουπάκι της προηγούμενης εβδομάδας ήταν πολύ καλό. Περάσαμε πολύ ωραία. Αυτο το ΣΚ ομως δεν έδειξαν ενδιαφέρον για πεζοπορία. Μεχρι που ένας ειπε οτι την Κυριακη σκοπεύει να πάει πεζοπορία οποιος θέλει ακολουθεί. Ώπα λέω εδώ είμαστε (τι το ήθελα...).
Εγερτήριο πρωί πρωι (μεγάλη η χάρη του που έβαλα ξυπνητήρι Κυριακάτικα στις 8 το πρωι) και συνάντηση στο σταθμό του μετρό στη Majorstuen. Ο τύπος ήταν από Γαλλία, και τα αγγλικά του ναι μεν ήταν καλα για γάλλος αλλά ηταν αυτα τα αγγλικά με το ζζζ. Διζ ιζ ζπάρτα.... ε δε θα κολλήσουμε τωρα στο οτι το σ το προφέρει ζ....πάμε παρακάτω λέω. Η βόλτα είχε προειδοποιήσει πως θα ήταν μακρινή.... το πόσο μακρινή δεν το είχε διευκρινίσει βέβαια, το άφησε στη φαντασία μου.
Φτάσαμε με το λεωφορείο στην αφετηρία της διαδρομής στο Skansebakken . Την ειχε κανει και περσι απο οτι μου είπε και του ειχε αρέσει. Ωραιο μου ακούγεται. Προορισμός το Oppkuvenn. Οντως μεχρι να φτασουμε το τοπίο ηταν υπέροχο. Δεν ήξερα τι να πρωτοφωτογραφίσω.
Ενα μικρό δείγμα απο αυτά που είδα
Αυτο ειναι μιρμιγκοφωλιά . Ειδαμε πολλές και τεράστιες. Και ρίχνουν πολλη δουλειά οι μικροί μας αρχιτέκτονες.
Η διαδρομή όντως ήταν μακρινή. Μεχρι την κορυφη του Oppkuvenn ήταν 12 χιλιόμετρα. Και πολλή ανηφόρα. Το δε τελευταίο χιλιόμετρο μας φάνηκε 10. Ότι μας κοροιδεύαν οι τύποι που κάναν τη χιλιομέτρηση είναι σίγουρο. Ειχα το endomondo στο κινητό, το οποίο έγραφε 12 χιλιόμετρα και όχι 11 όπως έγραφαν αυτοί. Στη κορυφή είχαν φτιάξει ένα ξύλινο παρατηρητήριο για να ανέβεις να δεις τη θέα μιας και απο κάτω τα δέντρα την κρύβανε. Εριξα τη γνωστή γκρίνια του στιλ "Δε μου φτάνει που έκανα 12 χιλίομετρα για να έρθω μέχρι εδώ, τώρα πρέπει να ανέβω και σκαλιά;;;;"
Η θέα απο το παρατηρητήριο
Ειχε αρχίσει να φυσάει, ημουν ιδρωμένη και ψιλοκρύωνα οπότε τον άφησα τον Γάλλο απάνω να ρεμβάσει και εγώ κατέβηκα κάτω να βρω κάπου που να κόβει τον αέρα.... το να κρεβατωθώ δεν παίζει.
Και ήρθε η ώρα της επιστροφής. Αλλα 12 χιλιόμετρα μέχρι κάτω. Και εκει άρχισε η πρώτη πράξη του δράματος. Μου χάλασε όλη τη διάθεση και την όλη φάση της εκδρομής. Κανουμε τα πρώτα 2 χιλιόμετρα κατηφορικά αυτή τη φορά. Όσοι κάνουν πεζοπορία ξέρουν πως σε αυτη τη φάση τα γόνατα την ακούνε πολλή άσχημα. Περσι είχα προβλήματα με το αριστερό μου γόνατο, σήμερα άρχισε και το δεξί να σκούζει. Και ήταν μόνο η αρχή... ειχα αρχισει να ανησυχω για το αν θα καταφέρω να φτάσω σπίτι όρθια.
Αλλά η πρώτη φάση του δράματος δεν ήταν τα πόδια μου. Όχι... δεν ήταν αυτό... τώρα έρχεται το καλό.
Φτάνουμε λοιπόν που λέτε, σε μια κολόνα που ειχε 2 πινακίδες. Η μια έλεγε : Skansebakken ( απο εκεί που ξεκινήσαμε δηλαδη) προς τα αριστερα 10.5 χιλιόμετρα . Η άλλη πινακίδα έδειχνε προς τα δεξια και σημαινε να πάμε 4 χιλιομετρα προς ενα σημείο και απο κει θέλαμε αλλα 10 χιλιομετρα για να φτάσουμε στο σημείο που ξεκινήσαμε, δηλαδη συνολο αλλα 14 χιλιόμετρα. Προσέξτε, είχαμε ήδη κάνει 12χλμ για να ανέβουμε και 2 χιλιόμετρα για να φτάσουμε στην πινακίδα. Ποιος λογικός και νοήμον άνθρωπος θα διάλεγε τη μακρινή εκδοχή;; Εεεεε;;;;; Οέοο;;; Εγω ειμαι ο λογικός και νοήμον ανθρωπος που διάλεξα τη short version. Ο τρελός ο Γάλλος ήθελε την μακρινή εκδοχή. Κι εκεί άρχισε το πανηγύρι. Ανένδοτος ο τύπος "οχι εγώ θέλω να πάω απο εκει". Ανένδοτη κι εγω και τα πόδια μου. Αποκλείεται στη φάση που είμαι να βγάλω αλλα 14 άγνωστα χιλιόμετρα. Και τι μου λέει; Οκ πηγαινε εσυ απο κει κι εγω θα παω απο κει. ΣΟΚ!!!! Κανονας πεζοπορίας Νο1 δεν αφήνεις τον συνοδοιπόρο σου μονο του στο βουνο οτι και να γίνει. Φαγαμε μιση ωρα να τσαλωνόμαστε για το που θα πάμε. Και ο τυπος ειχε τη πρόθεση να με αφήσει μόνη, δεν υποχωρουσε με τίποτα. Κι επειδή το κουράσαμε το θέμα και είχα αρχίσει ήδη να φορτώνω, γυρισα και έφυγα. Μονη στο βουνο και στο δάσο, σε ένα άγνωστο τοπίο εχοντας μπροστα μου να κάνω 10 βασανιστικά χιλιόμετρα. Το τι καντήλια του εριχνα δε λέγεται. Μου χάλασε όλη την εκδρομή. Ο φοβος και ο τρόμος οτι θα χαθώ. Και ποιος θα με βρει; Κανεις δεν ξέρει που βρίσκομαι, ούτε καν εγώ.
Αυτό που έπρεπε να κάνω είναι να ακολουθώ τις μπλε σημανσεις στα δεντρα ή στους βράχους, και όποια πινακίδε έγραφε Skansebakken. Ελα όμως που οι μπλε σημάνσεις σταμάτησαν και υπήρχαν μονο οι κόκκινες. Οι κοκκινες ειναι τα μονοπάτια του σκι (οταν έχει χιονι). Δεν ειναι τόσο συχνες όσο οι μπλε. Ειχα μπλέξει και σε κατι βατα με νερο, χωθηκα μεσα στα νερα εγινα μουσκεμα... να ψαχνω να βρω το μονοπάτι και αν ειναι σωστό....φρίκη. Με τα πολλά βγήκα σε εναν δρόμο. Οκ λέω, εδω μπορεί να βρω και κάποιον άνθρωπο, να ρωτησω βρε αδερφέ παμε καλα για την πόλη; Ευτυχως βρηκα εναν μπαμπά με τα 3 του παιδια να ανεβαίνουν με ποδήλατο. Δεν ηξεραν α μου πουν αν το μονοπατι θα με οδηγησει στο Skansebakken αλλα ο δρόμος σιγουρα γιατι από κει ερχόντουσαν.
Ωραία διαλεγουμε τη σίγουρη εκδοχή του δρόμου. Ηταν και πιο ξεκούραστος για τα πόδια μου.... Απο την άλλη ομως θα έκανα παραπάνω χιλιόμετρα.... συνέχισα λιγο στο δρόμο μέχρι που βρήκα το μονοπάτι απο το οποίο ανεβήκαμε. Το μονο που ειχα να κάνω ειναι να ακολουθησω τα βηματα μας απο την ανάποδη. εκει ειχα αρχίσει να ηρεμώ. Ήξερα το που βρίσκομαι τερμα το άγχος. Η πινακίδα έλεγε 6 χιλιόμετρα. 6 φρικιαστικα χιλιόμετρα. Ειχα και την γκομενα του endomondo να μου λεει καθε φορα το ποσα χιλιομετρα εχω κάνει και σε ποσο χρονο. Αλλες φορες μου σπαει τα νευρα που την ακουω, τωρα ήταν βάλσαμο. Καθε φορα που έσκουζε ήξερα οτι ειχα μειωσει κατα ενα χιλιομετρο την απόσταση. Ειχα αρχίσει να κουράζομαι σε σημείο εξάντλησης. Οταν ειχα να κανω άλλα 4 χιλιόμετρα μονο τα κλάματα που δεν έβαλα.... εκει ειπα να κανω ενα διαλειμα. Αλλα με το που έκατσα είδα εναν παππού 80 χρονών να κατηφορίζει. Ωπα λέω άνθρωπος.... σηκω και ακολούθα. Ο τύπος ζωή να εχει και για την ηλικία του, με αφησε πίσω. Με τιποτα δεν μπορουσα να τον ακολουθησω στη φάση που ήμουν. Γυριζε ομως ο καλούλης και κοιταζε το που βρισκόμουν και αν ακολουθώ... Αντε προχώρα αφροδίτη, περπάτα δεν έχεις άλλη επιλογή... Ξαφνου βλέπω εναν ανθρωπο. Τον ρωτάω πόσο έχω ακόμα για το Σκανσεμπάκεν; Εναμιση χιλιόμετρο μου λέει.... Ενάμιση....Όχι ενα, αλλά ενάμιση....Κοιτάω το ενδομόντο πόσα γράφει για να υπολογίσω το πότε θα κράξει η γκόμενα να ξέρω για να πανηγυρίσω.....Αμ έλα που το ενάμιση χιλιόμετρο ήταν μέχρι τη είσοδο/έξοδο του μονοπατιού. Τσάμπα το πανηγύρι. Μεχρι να πάω στη στάση του λεωφορείου ήθελα άλλο ένα χιλιόμετρο!!! Εκει έφυγε ένα δάκρυ.... πως θα βγαλω αλλο ένα χιλιόμετρο;;;;; Σκάσε και προχωρα Αφροδιτη....
Όταν ειδα τη στάση μόνο που δεν την αγκάλιασα. 25 χιλιόμετρα εγραψε το μηχάνημα. 25 συνολικά χιλιόμετρα!!!! Και τα μισα μόνη στο άγνωστο.... Δεν ξαναζώ αυτη την εμπειρία!!!! Και δε νομίζω να ξαναδιαλέξω να κάνω 25 χιλιόμετρα.... 15 ειναι καλά... 25 βαράνε τα λάδια στα γόνατα. Οταν εφτασα σπίτι ουτε τις σκάλες δεν μπορούσαν να κατέβω. Δε λυγιζαν τα γονατα.... πόνος. Για να κοιμηθώ; μαλάξεις. Ευτυχως την επόμενη μέρα ήμουν καλά. Περπάταγα. Και λύγιζαν τα γόνατα.
Απολογισμός εκδρομής; ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ. ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΑ ΚΑΛΑ
Αυτο ειναι μιρμιγκοφωλιά . Ειδαμε πολλές και τεράστιες. Και ρίχνουν πολλη δουλειά οι μικροί μας αρχιτέκτονες.
Η διαδρομή όντως ήταν μακρινή. Μεχρι την κορυφη του Oppkuvenn ήταν 12 χιλιόμετρα. Και πολλή ανηφόρα. Το δε τελευταίο χιλιόμετρο μας φάνηκε 10. Ότι μας κοροιδεύαν οι τύποι που κάναν τη χιλιομέτρηση είναι σίγουρο. Ειχα το endomondo στο κινητό, το οποίο έγραφε 12 χιλιόμετρα και όχι 11 όπως έγραφαν αυτοί. Στη κορυφή είχαν φτιάξει ένα ξύλινο παρατηρητήριο για να ανέβεις να δεις τη θέα μιας και απο κάτω τα δέντρα την κρύβανε. Εριξα τη γνωστή γκρίνια του στιλ "Δε μου φτάνει που έκανα 12 χιλίομετρα για να έρθω μέχρι εδώ, τώρα πρέπει να ανέβω και σκαλιά;;;;"
Η θέα απο το παρατηρητήριο
Ειχε αρχίσει να φυσάει, ημουν ιδρωμένη και ψιλοκρύωνα οπότε τον άφησα τον Γάλλο απάνω να ρεμβάσει και εγώ κατέβηκα κάτω να βρω κάπου που να κόβει τον αέρα.... το να κρεβατωθώ δεν παίζει.
Και ήρθε η ώρα της επιστροφής. Αλλα 12 χιλιόμετρα μέχρι κάτω. Και εκει άρχισε η πρώτη πράξη του δράματος. Μου χάλασε όλη τη διάθεση και την όλη φάση της εκδρομής. Κανουμε τα πρώτα 2 χιλιόμετρα κατηφορικά αυτή τη φορά. Όσοι κάνουν πεζοπορία ξέρουν πως σε αυτη τη φάση τα γόνατα την ακούνε πολλή άσχημα. Περσι είχα προβλήματα με το αριστερό μου γόνατο, σήμερα άρχισε και το δεξί να σκούζει. Και ήταν μόνο η αρχή... ειχα αρχισει να ανησυχω για το αν θα καταφέρω να φτάσω σπίτι όρθια.
Αλλά η πρώτη φάση του δράματος δεν ήταν τα πόδια μου. Όχι... δεν ήταν αυτό... τώρα έρχεται το καλό.
Φτάνουμε λοιπόν που λέτε, σε μια κολόνα που ειχε 2 πινακίδες. Η μια έλεγε : Skansebakken ( απο εκεί που ξεκινήσαμε δηλαδη) προς τα αριστερα 10.5 χιλιόμετρα . Η άλλη πινακίδα έδειχνε προς τα δεξια και σημαινε να πάμε 4 χιλιομετρα προς ενα σημείο και απο κει θέλαμε αλλα 10 χιλιομετρα για να φτάσουμε στο σημείο που ξεκινήσαμε, δηλαδη συνολο αλλα 14 χιλιόμετρα. Προσέξτε, είχαμε ήδη κάνει 12χλμ για να ανέβουμε και 2 χιλιόμετρα για να φτάσουμε στην πινακίδα. Ποιος λογικός και νοήμον άνθρωπος θα διάλεγε τη μακρινή εκδοχή;; Εεεεε;;;;; Οέοο;;; Εγω ειμαι ο λογικός και νοήμον ανθρωπος που διάλεξα τη short version. Ο τρελός ο Γάλλος ήθελε την μακρινή εκδοχή. Κι εκεί άρχισε το πανηγύρι. Ανένδοτος ο τύπος "οχι εγώ θέλω να πάω απο εκει". Ανένδοτη κι εγω και τα πόδια μου. Αποκλείεται στη φάση που είμαι να βγάλω αλλα 14 άγνωστα χιλιόμετρα. Και τι μου λέει; Οκ πηγαινε εσυ απο κει κι εγω θα παω απο κει. ΣΟΚ!!!! Κανονας πεζοπορίας Νο1 δεν αφήνεις τον συνοδοιπόρο σου μονο του στο βουνο οτι και να γίνει. Φαγαμε μιση ωρα να τσαλωνόμαστε για το που θα πάμε. Και ο τυπος ειχε τη πρόθεση να με αφήσει μόνη, δεν υποχωρουσε με τίποτα. Κι επειδή το κουράσαμε το θέμα και είχα αρχίσει ήδη να φορτώνω, γυρισα και έφυγα. Μονη στο βουνο και στο δάσο, σε ένα άγνωστο τοπίο εχοντας μπροστα μου να κάνω 10 βασανιστικά χιλιόμετρα. Το τι καντήλια του εριχνα δε λέγεται. Μου χάλασε όλη την εκδρομή. Ο φοβος και ο τρόμος οτι θα χαθώ. Και ποιος θα με βρει; Κανεις δεν ξέρει που βρίσκομαι, ούτε καν εγώ.
Αυτό που έπρεπε να κάνω είναι να ακολουθώ τις μπλε σημανσεις στα δεντρα ή στους βράχους, και όποια πινακίδε έγραφε Skansebakken. Ελα όμως που οι μπλε σημάνσεις σταμάτησαν και υπήρχαν μονο οι κόκκινες. Οι κοκκινες ειναι τα μονοπάτια του σκι (οταν έχει χιονι). Δεν ειναι τόσο συχνες όσο οι μπλε. Ειχα μπλέξει και σε κατι βατα με νερο, χωθηκα μεσα στα νερα εγινα μουσκεμα... να ψαχνω να βρω το μονοπάτι και αν ειναι σωστό....φρίκη. Με τα πολλά βγήκα σε εναν δρόμο. Οκ λέω, εδω μπορεί να βρω και κάποιον άνθρωπο, να ρωτησω βρε αδερφέ παμε καλα για την πόλη; Ευτυχως βρηκα εναν μπαμπά με τα 3 του παιδια να ανεβαίνουν με ποδήλατο. Δεν ηξεραν α μου πουν αν το μονοπατι θα με οδηγησει στο Skansebakken αλλα ο δρόμος σιγουρα γιατι από κει ερχόντουσαν.
Ωραία διαλεγουμε τη σίγουρη εκδοχή του δρόμου. Ηταν και πιο ξεκούραστος για τα πόδια μου.... Απο την άλλη ομως θα έκανα παραπάνω χιλιόμετρα.... συνέχισα λιγο στο δρόμο μέχρι που βρήκα το μονοπάτι απο το οποίο ανεβήκαμε. Το μονο που ειχα να κάνω ειναι να ακολουθησω τα βηματα μας απο την ανάποδη. εκει ειχα αρχίσει να ηρεμώ. Ήξερα το που βρίσκομαι τερμα το άγχος. Η πινακίδα έλεγε 6 χιλιόμετρα. 6 φρικιαστικα χιλιόμετρα. Ειχα και την γκομενα του endomondo να μου λεει καθε φορα το ποσα χιλιομετρα εχω κάνει και σε ποσο χρονο. Αλλες φορες μου σπαει τα νευρα που την ακουω, τωρα ήταν βάλσαμο. Καθε φορα που έσκουζε ήξερα οτι ειχα μειωσει κατα ενα χιλιομετρο την απόσταση. Ειχα αρχίσει να κουράζομαι σε σημείο εξάντλησης. Οταν ειχα να κανω άλλα 4 χιλιόμετρα μονο τα κλάματα που δεν έβαλα.... εκει ειπα να κανω ενα διαλειμα. Αλλα με το που έκατσα είδα εναν παππού 80 χρονών να κατηφορίζει. Ωπα λέω άνθρωπος.... σηκω και ακολούθα. Ο τύπος ζωή να εχει και για την ηλικία του, με αφησε πίσω. Με τιποτα δεν μπορουσα να τον ακολουθησω στη φάση που ήμουν. Γυριζε ομως ο καλούλης και κοιταζε το που βρισκόμουν και αν ακολουθώ... Αντε προχώρα αφροδίτη, περπάτα δεν έχεις άλλη επιλογή... Ξαφνου βλέπω εναν ανθρωπο. Τον ρωτάω πόσο έχω ακόμα για το Σκανσεμπάκεν; Εναμιση χιλιόμετρο μου λέει.... Ενάμιση....Όχι ενα, αλλά ενάμιση....Κοιτάω το ενδομόντο πόσα γράφει για να υπολογίσω το πότε θα κράξει η γκόμενα να ξέρω για να πανηγυρίσω.....Αμ έλα που το ενάμιση χιλιόμετρο ήταν μέχρι τη είσοδο/έξοδο του μονοπατιού. Τσάμπα το πανηγύρι. Μεχρι να πάω στη στάση του λεωφορείου ήθελα άλλο ένα χιλιόμετρο!!! Εκει έφυγε ένα δάκρυ.... πως θα βγαλω αλλο ένα χιλιόμετρο;;;;; Σκάσε και προχωρα Αφροδιτη....
Όταν ειδα τη στάση μόνο που δεν την αγκάλιασα. 25 χιλιόμετρα εγραψε το μηχάνημα. 25 συνολικά χιλιόμετρα!!!! Και τα μισα μόνη στο άγνωστο.... Δεν ξαναζώ αυτη την εμπειρία!!!! Και δε νομίζω να ξαναδιαλέξω να κάνω 25 χιλιόμετρα.... 15 ειναι καλά... 25 βαράνε τα λάδια στα γόνατα. Οταν εφτασα σπίτι ουτε τις σκάλες δεν μπορούσαν να κατέβω. Δε λυγιζαν τα γονατα.... πόνος. Για να κοιμηθώ; μαλάξεις. Ευτυχως την επόμενη μέρα ήμουν καλά. Περπάταγα. Και λύγιζαν τα γόνατα.
Απολογισμός εκδρομής; ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ. ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΑ ΚΑΛΑ
Βρε κορίτσι μου, με όλο τον σεβασμό, πώς ρισκάρεις να πας κάπου τόσο μακρινά και απομονωμένα, με έναν άνθρωπο, του οποίου το υπόβαθρο δεν γνωρίζεις; Τόσα γίνονται, δεν φοβήθηκες; Θα μπορούσε να ήταν ένας κακός άνθρωπος. Λίγα ακούμε καθημερινά; Διάβασα το μήνυμά σου και με έλουσε κρύος ιδρώτας από την αγωνία για την κατάληξη αυτής της ιστορίας και ευτυχώς -παρά την περιπέτειά σου- γύρισες ασφαλής πίσω. Πρόσεξε κορίτσι μου, γιατί λαχταρίσαμε όλοι στο νησί για σένα!
ΑπάντησηΔιαγραφή